Trouble in paradise
Bij al het bovenstaande houd ik een kleine slag om de arm, want euh…ik volgde het soms ook allemaal niet meer. Vooral het eerste uur krijg je zoveel informatie/onzin over je heen dat mijn brein het niet allemaal heeft kunnen verwerken. Daarnaast was ik toen nog aan het worstelen met de stroeve besturing, waardoor ik steevast te ver naar boven of naar beneden keek. Uiteindelijk is het door te rommelen met de opties draaglijk geworden.
Ondanks alle onduidelijkheid in het achtergrondverhaal, is de gameplay-loop wel heel duidelijk: eiland verkennen -> collectibles verzamelen -> verdachten interviewen -> herhalen. Daarvoor kruip je in de huid van Lady Love Dies: huisdetective van the Syndicate. Zij is uit een duizenden jaren durende verbanning gehaald (opgelegd vanwege een korte demonische verleiding die een volgende massaverhuizing naar een volgend eiland in gang zette) om de brute moord op de top van de organisatie genaamd ‘the Council’ te onderzoeken. Volg je het nog…?

Gangsta’s paradise
Na het aanvaarden van je opdracht bij ‘the Judge’, een driekoppig figuur dat samengesmolten is met het eiland, kun je beginnen met verkennen. In eerste instantie is dat zowel wonderlijk als verbazingwekkend. Dat komt door de intrigerende indeling van het eiland, dat volledig open en slim ontworpen is met grote verticaliteit en allerlei verbindingsweggetjes. Maar dat komt ook door de vreemde invulling ervan, die, als we de architect mogen geloven, grenst aan perfectie.

Als je in eerste instantie de weg volgt, kom je uit in een tuin waar alles er redelijk copy-paste uitziet, met onderdelen die rechtstreeks uit de Unreal Engine asset store lijken te komen. Hier vind je pixelige collectibles: ‘blood diamonds’. Deze dienen als munteenheid op het eiland. Daarnaast liggen er allerlei ‘relics’ voor het oprapen. Voorwerpen waar je helemaal niets aan hebt, zoals een oude percolator, een verdachte videoband, absurde massagestenen of een verzameling ringetjes waar je blikjes mee opent. Ze vertellen in hun eigen cryptische stijl een deel van het vage achtergrondverhaal, maar soms ook niet. Op een gegeven moment had ik 86 relics verzameld. Leuk, maar voor het grootste gedeelte toch volstrekt nutteloos.
Op het eiland leven enkel nog de elite van the Syndicate, de rest is door naar het volgende eiland of afgeslacht in het eindigingsritueel. Het eiland is verder verlaten, maar gelukkig kom je onderweg regelmatig een naakte demon tegen die zijn zaakje trots laat hangen (gecensureerd op de Switch) en beide middelvingers naar je opsteekt. Gesprekken met hem zijn verwarrend, maar altijd vermakelijk. Op een gegeven moment sloeg hij de spijker op de kop: “Sorry I’m interrupting you from your hobby of collecting all the garbage from the island.” Toen moest ik ‘m toch wel gelijk geven.

Paradise by the dashboard light
En toch…en toch…toch is er iets aan Paradise Killer. Een ongrijpbare charme die zich uit in de flamboyante ontwerpen en bizarre namen van verdachten, zoals Crimson Acid, K. HX en Doctor Doom Jazz, de fantastische soundtrack met pulserende synth-muziekstijl, de intriges die zich tijdens het onderzoek opstapelen en het mysterie van een eiland dat compleet openligt om onderzocht te worden. Paradise Killer lijkt een bij elkaar geraapt zooitje en toch heeft het een heel eigen uitstraling. Hoewel ik me ergerde aan alle collectibles, zorgen ze er ook voor dat je ieder hoekje en gaatje van het eiland wil zien.
Ondertussen wordt je detectivewerk steeds belangrijker. De hints en aanwijzingen stapelen zich gestaag op, allemaal vastgelegd in je betrouwbare laptop. Iedereen heeft zijn of haar eigen motieven om the Council om te brengen. Langzaam maar zeker ontwar je een ingewikkeld web van relaties en begin je je eigen waarheid te weven. Een waarheid die je uiteindelijk mag presenteren aan the Judge.

Op dat moment begint het proces waarmee het onderzoek - en daarmee ook het spel zelf - wordt afgesloten. Je kan het proces op ieder moment in gang zetten, maar het leukste is het wanneer je zoveel mogelijk bewijs hebt verzameld. Wijs je verdachten aan en je hoort hoe zij zich zwetend verdedigen tegen jouw conclusie. Of hoe ze bezwijken onder de druk en alle andere personages met zich meesleuren in een woedende spiraal van beschuldigingen en egocentrische motieven.

Just another day in paradise?
Wat is dit een lastige game om te scoren! Het eerste uur was ik bereid om de game direct naar de digitale prullenmand te verwijzen. Maar na verder spelen heeft Paradise Killer me juist helemaal ingepakt. Het is volgens mij een bewijs dat de gameplay, verhuld achter alle charme, stijl en onbegrijpelijkheden, dik in orde is. Toch zal Paradise Killer lang niet iedereen kunnen bekoren, daarvoor is het gewoon te vreemd. Het doet nog het meest denken aan een kruising tussen een first-person adventure en Danganronpa. Houd je van games die helemaal hun eigen ding doen en vind je het leuk om soms een gokje te wagen, dan is Paradise Killer in ieder geval een hele goeie gok. Wat je ook doet, check in ieder geval de soundtrack, die ook op zichzelf sterk staat!