Final Fantasy XVI neemt je mee op avontuur met Clive Rosfield in de wereld van Valisthea. Enorme kristallen worden gebruikt om magie uit af te tappen, maar de wereld wordt ook geplaagd met een steeds verder optrekkende dreiging genaamd The Blight. Weet het zestiende deel in de serie een verpletterende indruk achter te laten of verliest de game de oorsprong van de franchise een beetje uit het oog? Je leest het hier in de review.
Clive Rosfield is de eerstgeboren zoon van het hertogdom van Rosaria. In de wereld van Valisthea had dat moeten betekenen dat hij de Dominant van The Phoenix zou zijn. Maar helaas blijkt hij niet de speciale gaven van de Eikon te erven. Zijn jongere, wat ziekelijke, broer genaamd Joshua erft de krachten van The Phoenix in zijn plaats en Clive besluit al snel om het eerste schild, een soort van bodyguard, van zijn jongere broer te worden.
Dominants en Eikons zijn termen die wat vreemd in de oren klinken, maar het komt er simpelweg op neer dat Eikons de Summons van eerdere Final Fantasy-games zijn die een gastheer nodig hebben om zich te manifesteren in de wereld van Valisthea. De wereld is verdeeld in zes verschillende rijken die elk hun eigen geloofsovertuiging en cultuur hebben. Hun overtuigingen zijn vaak afgeleid van het Moederkristal dat pontificaal in het centrum van hun hoofdstad te vinden is en de kristallen hebben allemaal een koppeling aan de natuurlijke elementen zoals aarde, vuur, wind en water.
Game of Thrones
Na een korte introductie waarbij de basisgevechtsvaardigheden van Clive uit de doeken worden gedaan en je een beetje kunt oefenen met het combineren van magie, zwaardaanvallen en het ontwijken van tegenstanders gaat het verhaal vrij snel van start. Je thuis wordt aangevallen door het Keizerrijk van Sanbreque en tijdens de strijd verliest Joshua de controle over zijn Eikon, The Phoenix. Wat de situatie nog wat verwarrender maakt is dat een Dark Ifrit, een tweede Eikon van vuur, ten strijdtoneel verschijnt en een gevecht op leven en dood aangaat met The Phoenix. Al deze gebeurtenissen zetten Clive op zijn pad om het mysterie van de Mothercrystals en Ifrit te ontraadselen.
Veel dieper op Clive zijn verhaal ingaan zou al snel spoilers opleveren, dus dat laten we aan jullie om allemaal te ontdekken. Final Fantasy XVI (FFXVI) geeft wel geregeld de indruk dat het inspiratie heeft gezocht in het Groot-Brittannië van de Middeleeuwen en bij series zoals Game of Thrones. Alle verschillende facties en rijken hebben namelijk hun eigen beweegredenen om de strijd met Clive aan te gaan en ik was geregeld verbaasd over wat er allemaal gebeurde. Daarbij schuwt FFXVI bloederige taferelen met afgehakte ledematen, wat naakt en beladen thema’s zoals slavernij ook zeker niet. Het maakt dat de game behoorlijk duister is qua verhaal, sfeer en ontwikkelingen.
Van RPG naar action game
Final Fantasy-games waren altijd RPG’s die redelijk veel met statistieken gevuld waren. Wapens, pantsers, verschillende combinaties van magie en natuurlijk de Summons zoals Bahamut, Odin, Ifrit en Shiva hebben we al vele malen voorbij zien komen. FFXVI doet wat dat betreft de dingen nét even anders. Zo trok Square Enix combat designer Ryota Suzuki aan om de combat te ontwerpen. Suzuki is vooral bekend van titels zoals Dragon’s Dogma en natuurlijk de Devil May Cry-reeks. Dat is goed terug te zien tijdens de gevechten. In combinatie met zijn hond Torgal kan Clive tegenstanders de lucht in lanceren en hooghouden, vuurmagie aan zijn zwaard toekennen en spectaculaire magische aanvallen zijn makkelijk met elkaar af te wisselen.
Je kunt verschillende Eikons verzamelen tijdens het verhaal en vervolgens drie Eikons aan sneltoetsen toekennen. Zo kun je de triggers gebruiken om tussen verschillende magische aanvallen te schakelen. Sommige Eikons zijn qua vaardigheden gericht op verdediging, terwijl anderen zware schade aanrichten.
Maar het is tijdens de gevechten vooral belangrijk om de verdediging van je vijanden zo snel mogelijk te slopen zodat ze tijdelijk verdoofd raken. Deze Staggered-status zorgt ervoor dat je in korte tijd extra veel schade kunt toebrengen. Bij de meeste normale vijanden hoef je gelukkig niet met staggeren bezig te zijn, maar tijdens vrijwel alle baasgevechten is het vrijwel een vereiste dat je daarop let.
Verken de wereld via een landkaart
De wereld van Valisthea bestaat uit meerdere locaties die je door middel van een landkaart kunt bezoeken. Je zult dus niet via een open wereld van locatie naar locatie kunnen reizen en op een natuurlijke wijze op onderzoek uit kunnen gaan. Je zult tijdens het hoofdverhaal meerdere mensen tegenkomen die je sidequests geven maar aanvankelijk hebben deze niet veel meer om het lijf dan ‘versla x-aantal wolven’, ‘verzamel een paar bloemen en breng die terug’ en ‘red het gestrande caravaan van bandieten’. En hoewel ze qua uitvoering misschien niet veel diepgaander worden dan dat, is het wel leuk om te zien dat de mensen die je tegenkomt, spreekt en redt vaak verderop in het verhaal terugkeren. Zo krijgen hun verhalen toch nét dat stukje meer diepgang dan je op het eerste gezicht misschien denkt.
Wat ik persoonlijk wel jammer vind, is dat het verhaal van FFXVI behoorlijk lineair is. Hoewel eerder bezochte locaties wel zichtbaar blijven op je landkaart zijn ze tijdens gezette tijden in het verhaal niet vrij toegankelijk. Natuurlijk heeft dit als voordeel dat je meteen weet waar je naartoe moet, maar daardoor word je wel beperkt in je gevoel van vrijheid. Iets wat ik bij een RPG persoonlijk wel fijn vind.
Spektakel van jewelste
Tijdens de vijftig uren die ik erover deed om het verhaal te doorlopen bezocht ik vele afwisselende locaties zoals woestijnen, bossen, enorme kastelen en met kristallen bezaaide grotten. Hoewel de wereld van Final Fantasy XVI misschien niet heel erg gevuld is met activiteiten of schatten die echt de moeite waard zijn, ziet de game er wel fantastisch uit. De omgevingen zitten vol met details zoals planten die er mooi uitzien, de karaktermodellen van zowel jouw karakters als je tegenstanders zien er geweldig uit en de vele effecten van spreuken zien er buitengewoon mooi uit.
De grootste spektakelstukken zijn de gevechten tussen de Eikons. Deze hebben vrijwel allemaal een unieke inslag zoals een één-op-één gevecht alsof het een vechtspel is, of een gevecht tegen zo’n enorm grote tegenstander dat je tegen zijn armen omhoog moet rennen. Dat laatste gevecht deed me qua stijl en opzet ook denken aan de game Asura’s Wrath van Capcom en als een episch gevecht uit Attack on Titan. Al dat grafische geweld heeft overigens wel de keerzijde dat de actie lang niet altijd stabiel is. Met een performance modus die op 1080P draait en zestig frames zou moeten vasthouden, maar dat helaas niet altijd redt, en een quality modus op 4K en dertig frames gaf ik vooral vanwege de geweldige locaties de voorkeur aan de quality modus.
Content?
Zoals gezegd heb ik ongeveer vijftig uren gedaan om het verhaal te voltooien. Maar FFXVI zit boordevol met extra’s die de speelduur nog flink kunnen oprekken.
Zo heb je de optie om eerder bezochte levels opnieuw te spelen in een Arcade Mode om rankings op te behalen. Elke aanval en combinatie van aanvallen draagt bij aan een je uiteindelijke score en op zulke momenten voelt FFXVI meer als een spin-off van Devil May Cry dan Final Fantasy. Het is een leuke extra, maar ik speel de game toch liever voor het verhaal dan voor zo’n modus.
Gelukkig heeft de game ook een New Game Plus modus waarbij je het verhaal opnieuw kunt doorlopen met je al vrijgespeelde vaardigheden. Overigens biedt deze modus extra uitdagingen in de vorm van nieuwe tegenstanders, zijn de locaties van eerder bekende vijanden veranderd en is de moeilijkheidsgraad een beetje opgeschroefd. Daarnaast is de level cap van je wapens in deze modus ook ontgrendeld en kun je dus de uiterste limieten van je wapens en gear gaan opzoeken. Dat kost een flinke investering van zowel je Gil als je tijd, maar het betekent dat FFXVI genoeg waar voor je geld biedt.
Conclusie
FFXVI is meer lineair dan ik gehoopt had en de sidequests zijn wat te simplistisch van aard. Daar staat gelukkig tegenover dat de game er fantastisch uitziet, een interessant verhaal en personages heeft en het spel erg lekker speelt tijdens de gevechten. De verschillende gevechten met de Eikons zijn een paar van de meest grafisch indrukwekkende momenten die ik recentelijk in een game heb gezien.
Met een beetje inzet kun je het verhaal in een uur of veertig doorlopen, maar wanneer je alles van de game gezien wilt hebben kun je makkelijk het dubbele aan tijd eruit halen als het op de content aankomt. Voor budgetgamers is FFXVI zeker waar voor je geld zolang je maar geen grote vernieuwingen qua quests verwacht.
10
8.5
591 )
29-06-2023 22:13
2)
30-06-2023 06:19
Voor de rest echt een super sterk verhaal.
