Ik begrijp dat veel gamers bij het lezen van het woordje ‘motion controls’ eerder deze review wegklikken dan dat ze in de prijsvergelijker duiken om zo snel mogelijk deze game in huis te halen. De bewegingsgevoelige besturing houdt er een slechte reputatie op na en veel gamers hebben het voor altijd afgezworen als een slechte gimmick. Persoonlijk vind ik dat er veel goede voorbeelden van motion controls bestaan en dat de technologie nog altijd veel potentie heeft, maar dat is een discussie voor een andere keer.
Als we het puur over WarioWare hebben, weten fans in ieder geval al dat motion controls en gimmicks sowieso altijd onderdeel zijn geweest van de serie. Hardware heeft altijd invloed gehad op het design van deze games en dat is dit keer niet anders. Sterker nog, Move It! is in essentie de spirituele sequel op Smooth Moves, de WarioWare-game die voor de Wii uitkwam. Net als in die game moet je in Move It! alvorens je aan een microgame begint een specifieke ‘vorm’ of lichaamshouding aannemen. Vroeger deed je dat met behulp van de Wii-Remote en nu dus met de Joy-Cons.
Die houdingen zijn zoals het een WarioWare-game betaamt bizar en ridicuul. Je moet dus de Joy-Cons op een specifieke manier vasthouden zodat de microgame die je daarna doet goed werkt. Voor de ‘ridder’ houding moet je bijvoorbeeld net doen alsof je een zwaard vasthoudt, terwijl de ‘kip’ houding van je vereist dat je een van de Joy-Cons als snavel laat fungeren en de andere achter je rug plaatst als een soort staart. Je mag zelf je fantasie gebruiken voor hoe je de ‘fashionista’ en ‘krokodil’ vormen moet doen. Een aantal van die vormen kun je niet goed zittend doen, dus dit is een spel dat je staand moet spelen. Overigens zag mijn vrouw, met permanent opgetrokken wenkbrauwen op haar gezicht, mij deze game vanaf een gepast afstandje spelen. Ik weet niet of onze relatie een deukje heeft opgelopen.
Persoonlijk ken ik geen gêne meer en ik stoorde me dan ook totaal niet aan de lollige houdingen die je moet aannemen. Bovendien werkt deze gimmick niet enkel op de (lach)spieren, het zorgt er ook voor dat de microgames weer een beetje verrassend zijn. WarioWare gaat al twintig jaar mee en inmiddels is de formule waarin je een reeks van zogenoemde microgames speelt wel bekend. De vorige WarioWare-game op de Switch kon ik daarom deels op de automatische piloot spelen. Move It! voelt een stuk verser aan en elke microgame was weer een kleine verrassing an sich.
Alle microgames worden dus aan de hand van motion controls bediend. Dat brengt zoals gezegd de onvoorspelbaarheid terug en ik was tevens verbaasd hoe ze er toch weer nieuwe mechanieken mee hebben verzonnen. Soms moet je bijvoorbeeld een Joy-Con loslaten en aan het polsbandje laten hengelen om iets in de game voor elkaar te krijgen. Het is ook voor het eerst in lange tijd dat de IR-sensor op de rechter Joy-Con wordt gebruikt. In een van mijn favoriete microgames moet je een kluis openen door de juiste getallen met je vingers te maken terwijl de IR-sensor dat dus leest.
De keerzijde van dit alles is dat de motion controls uiteraard niet feilloos zijn. Negen van de tien keer werkt het goed, maar die ene keer dat het iets niet goed registreert is dan toch weer behoorlijk irritant. Bij sommige microgames weet ik nog steeds niet wat je precies moet doen om ze goed te laten werken. Dat is toch wel een behoorlijke domper. In de WarioWare-games word je vaak aangespoord om allerlei high scores te halen, maar daar had ik deze keer door dit probleem veel minder zin in.
Het lijkt erop dat Nintendo zich hiervan goed bewust is, want tijdens de verhaalmodus krijg je bijvoorbeeld gewoon een gratis continue als je al je levens verliest. Verder bevat dit spel veel minder prijsjes, optionele achievements of andere ontgrendelbare goedjes zoals je normaal van een WarioWare-game zou verwachten. Er is ook geen uitgebreide ‘Wario Cup’ zoals in Get It Together waarin je wekenlang allerlei pittige uitdagingen krijgt.
Move It! is meer een party-game. Je kunt sowieso de verhaalmodus met zijn tweeën doorlopen, maar verder bevat het dus ook een echte party-modus waarin je het bijvoorbeeld tegen elkaar opneemt via een simpel bordspel. Ik heb deze party-modus even samen met een vriend geprobeerd en heel even voelden we ons als die permanent blije mensen uit de Switch-reclames. Of het een lange levensduur heeft is twijfelachtig, maar het is in ieder geval leuk voor een feestje.
Conclusie
Wario, die oude viespeuk, heeft mij toch weer met zijn maffe microgames weten te boeien. De verplichte motion controls zijn zoals gewoonlijk een tweesnijdend zwaard; het is geweldig als het allemaal werkt, maar die ene keer dat ze falen gooit roet in het eten. Ik mis ook een beetje de extra’s die je normaal van een WarioWare-game verwacht, al wordt dat deels goedgemaakt door de geinige multiplayer-modi.
9.1
6.3