Perseus
De originele Black Ops uit 2010 moet toch een van mijn favoriete afleveringen in de langlopende shooterreeks zijn. De rechtstreekse vervolgdelen die een voorwaartse sprong maakten in de tijd en hun blik steeds meer op de futuristische oorlogsvoering richtten, reken ik dan weer makkelijk tot de mindere. Dat de Cold War-campagne – die werd ontwikkeld door Raven Software – zich voornamelijk in de eerste helft van de jaren ’80 afspeelt en het daardoor op de Black Ops-tijdlijn rechtstreeks aansluit op die allereerste, vind ik dus alleen maar positief.
De fictieve verhaallijn van Cold War haalt zijn inspiratie uit de complottheorie rond de vermeende Sovjet-spion Perseus. Het bestaan van deze topspion wordt serieus in twijfel getrokken, maar in de game heeft hij tijdens de Vietnamoorlog alleszins de Amerikaanse plannen van nucleaire wapens doorgespeeld. Wanneer hij begin jaren tachtig weer opduikt en blijkbaar een reële dreiging vormt voor de wereld, wakkert de Koude Oorlog weer aan. President Ronald Reagan geeft de opdracht om hem op te sporen en uit te schakelen.
Saved by the Bell
Naast cameo’s van historische figuren zoals de toenmalige president van de Verenigde Staten, duiken met Alex Mason, Jason Hudson en Frank Woods ook enkele oude Call of Duty-bekenden op naast nieuwkomer Russell Adler. Deze CIA-agent zat in de Vietnamoorlog de mysterieuze spion schijnbaar al op de hielen en is dus de aangewezen persoon om deze operatie te leiden. Op een paar uitzonderingen na, beleef je het ganse conflict echter door de ogen van ‘Bell’. Dat is de codenaam voor je eigen held. Je vult een naam in, kiest het geslacht (met non-binair als extra keuze bovenop het gebruikelijke man/vrouw), de huidskleur en twee karaktertrekken. Die bepalen welke voordelen je personage krijgt. Zelf ging ik voor ‘gewelddadige neigingen’ omdat de 25% extra kogelschade wel handig leek en ‘overlever’ voor een gezondsheidsboost.
Graaf even in het verleden en we hebben Call of Duty op deze site vast al een keer omschreven als een achtbaanrit. Het is een enorm cliché dat ik liever uit de weg ga, maar de rotvaart waarmee ik ditmaal door Cold War’s vermakelijke, maar voor ieder die al een paar COD’s heeft gespeeld ook wel zeer herkenbare set pieces denderde, bracht die veelgebruikte vergelijking toch weer even naar boven. Met lineaire, strak gechoreografeerde, bombastische en zoals altijd lekker knallende scènes. Die afgewisseld worden met de occasionele infiltratie- en sluipschuttermissie of momenten waarop je vanuit een helikopter knalt op alles wat beweegt.
Hitman Light
Het merendeel van de game raast voorbij en ’t is vermaak op zijn best met die ene missie in een indrukwekkende KGB-trainingscenter als zeldzame uitschieter. Het zijn vooral de momenten waarop er even geen vuurwapens worden leeggeschoten die mij nog het meest gaan bijblijven. De Desperate Measures-missie bijvoorbeeld, waarin je met de dubbelagent Belikov in het KGB-hoofdkwartier een bunkersleutel moet bemachtigen om je team binnen te krijgen. Het heeft wel wat weg van een Hitman-game, zij het iets beperkter in omvang. Je probeert niet op te vallen, schakelt geruisloos tegenstanders uit om daarna hun lichaam op te bergen in kasten en je hebt meerdere manieren om je objectief te klaren. Het vergiftigen van een drankje om een hoge pief uit te schakelen is er eentje van.
De campagne goochelt verder nog met dialoogopties en wat keuzevrijheid. Halverwege maakte ik bijvoorbeeld de beslissing om iemand in leven te laten, met het risico dat de persoon in kwestie mij later kon verraden, wat hij uiteindelijk ook gewoon deed. Het levert wat leuke vertakkingen op en er zijn meerdere eindes, al is die keuze nogal zwart-wit. Het bewijsmateriaal dat je in elke missie kan opsporen komt dan weer goed van pas in twee volwaardige zijmissies.
Snel voorbij
Ondanks die paar nieuwigheden heeft Raven Software nogal op veilig gespeeld voor hun deel van deze game. Het typische Call of Duty-spektakel heeft de game in overvloed, maar na – en ik citeer even mijn eigen woorden – “een van de beste, visueel indrukwekkendste en meest controversiële singleplayercampagnes” voelt die van Cold War toch als een stap terug. Missies van het niveau ‘Clean House’ uit Modern Warfare hoef je niet te verwachten. De speelduur – al lijkt dat misschien alleen maar zo door de hoge pacing – leek ook wat lager te liggen. Op het moment dat het interessant werd en het verhaal op geslaagde manier teruggrijpt naar de mindfucks die we associëren met de Black Ops-subreeks, is het bijna voorbij. Ook opvallend: het is veruit de minst uitdagende Call of Duty-game, waardoor geoefende FPS-spelers beter meteen voor de hoogste moeilijkheidsgraad gaan.
Competitieve kick
Statistieken bewijzen jaar na jaar dat de campagne eigenlijk maar een extraatje is die, ondanks zijn karige lengte, door heel wat spelers zelfs niet wordt uitgespeeld. Een Call of Duty koop je natuurlijk grotendeels voor de competitieve kick, al heb je met Warzone (dat vanaf december ook toegankelijk is vanuit het Cold War-menu en zijn eigen accenten krijgt) uiteraard al een zeer succesvolle en bovendien gratis Battle Royale-titel. Terwijl Raven Software de campagne voor zijn rekening nam, mocht Treyarch de competitieve en coöperatieve aspecten van de game in elkaar boksen.
Het online gedeelte is wederom een zeer uitgebreid all you can eat-buffet met een aantal nieuwigheden om de meest loyale roedels van COD-liefhebbers te overtuigen om hier opnieuw het overgrote deel van hun vrije tijd door te brengen. Treyarch kiest voor een combinatie van oud en nieuw. Het Killstreak-systeem dat vorig jaar terugkeerde in Modern Warfare wordt opnieuw ingeruild voor de Scorestreaks. De time-to-kill lijkt iets lager te liggen, het ‘mounten’ van wapens is niet meer van de partij, wapens voelen opvallend lichter aan en de confrontaties zijn wat agressiever. Gunsmith is wel behouden, dus je kan weer uitgebreid aan je wapens sleutelen om het zo piekfijn op je verschillende speelstijlen af te stemmen. Idem dito voor de gekende perks, al worden er ditmaal ook nog wildcards aan de mix toegevoegd waarmee je een passieve skill activeert. Zo is er een wildcard waardoor je twee primaire wapens mag dragen, terwijl een andere je toelaat om meer perks in te stellen.
Vuile bom
Natuurlijk ontbreken de traditionele spelmodi op compacte maps zoals Team Deathmatch, Kill Confirmed en – mijn persoonlijke favoriet – Domination niet. Het wordt aangevuld met enkele twaalf-versus-twaalf modi onder de noemer Combined Arms. Dit zijn enkele vertrouwde spelmodi op grotere maps met een resem voertuigen erbij. Bij de nieuwkomers vinden we VIP Escort en Fireteam: Dirty Bomb terug. De eerste is een geslaagde en best spannende zes-tegen-zes modus waarbij teams beurtelings hun VIP-speler naar een evacuatiepunt moeten loodsen, terwijl de tegenstrevers dat uiteraard met man en macht proberen te verijdelen. De tweede is wat groter van opzet en plaatst tien teams van vier spelers tegenover elkaar. Je moet kills maken, uranium verzamelen en deponeren om een van de Dirty Bombs af te laten gaan. Dit zal ongetwijfeld leuker zijn wanneer je met een goed op elkaar ingespeelde squad speelt, maar vooralsnog kon deze grootschaligere modus mij niet echt bekoren.
Het competitieve luik speelt net als de campagne heel erg op safe en is bovendien afgetrapt met een karig aantal maps in de rotatie die ook sterk in kwaliteit verschillen. Gelukkig blijft men na release de basisgame gratis aandikken met nieuwe maps en spelmodi. Zo is er op dit moment al een eighties variant van publiekslieveling Nuketown aan het aanbod toegevoegd. In de eerste dagen zat de balans tussen de wapens nog niet helemaal lekker, maar er is inmiddels al een eerste patch uitgerold om een aantal zaken aan te pakken.
Die Machine
Het coöperatieve Spec Ops viel vorig jaar nogal tegen, maar als Treyarch het voor het zeggen heeft, kun je natuurlijk rekenen op een uit de kluiten gewassen zombiemodus. Ook hier weinig verrassingen, maar daarom niet minder leuk. Die Machine, zoals de Zombies-component in Cold War heet, brengt immers wat je ervan verwacht: een ijzersterke en zeer intense co-op-beleving waarin je samen met je teamgenoten golven aan zombies afknalt. Dankzij de zogenaamde Exfill-optie kun je samen met je team beslissen om al na de tiende ronde geëvacueerd te worden en dat je nu ook je eigen loadout uit de multiplayer kan gebruiken is een goeie move. Over de PlayStation-exclusieve modus Onslaught kan ik weinig zeggen, omdat ik het spel op Xbox heb gerecenseerd.
Dat brengt ons bij…
Ik heb voor deze recensie de Standard Bundle voor Xbox One ontvangen. Nu staat er hier sinds de release een Xbox Series X, maar uitgever Activision moet niets weten van het geprezen Smart Delivery en vraagt geld voor de upgrade. Voor €4.99 kun je normaal de cross-genbundel aanschaffen als je de standaard bundel gekocht hebt, maar die optie is op Xbox om een of andere reden tijdelijk verwijderd en op het moment van schrijven nog steeds niet beschikbaar tenzij je de volle pot (een slordige €74.99) betaalt, maar dat zou nogal wiedes zijn.
Ik heb geprobeerd om de Xbox One-versie via backwards compatibility op mijn Series X te spelen, maar dat kan ik voorlopig niemand aanraden. Ik had meermaals crashes waarbij mijn nieuwe console volledig uitgeschakeld werd en ik zelfs mijn controller terug moest verbinden. Er zat dus niets anders op dan de Xbox One opnieuw boven te halen en de game zo te spelen, maar ook daarop had ik zo nu en dan last van crashes en vervelende vastlopers. Voorts had ik ernstige frameratedrops bij de tussenfilmpjes. Geen vlekkeloze ervaring dus op de Xbox-consoles en toch iets om rekening mee te houden als jij net als ik een van de honderd mensen bent in onze regio die een Xbox als primair platform gebruikt. Al ziet de game er verder (zelfs op de originele Xbox One) gewoon zeer goed uit.
Conclusie
Call of Duty: Black Ops Cold War scoort minder goed dan zijn voorganger: het ijzersterke Modern Warfare en het immens populaire Warzone. Toch krijg je opnieuw drie belevingen in één game, die alle drie verschrikkelijk hard op safe spelen maar goed genoeg zijn om je toch mee te vermaken. De campagne is vermakelijk en speelt met een paar leuke ideeën, maar is tegelijkertijd voorbij voor je het goed en wel beseft. Zombies blijft een toffe co-op bezigheid, maar de nieuwe competitieve spelmodi en maps zijn een beetje een hit & miss. Al blijven de klassieke spelmodi wel overeind. Xbox-spelers moeten er bovendien rekening mee houden dat er op hun platform vooralsnog een hoop fout loopt als je de game via backwards compatibility speelt.
Deze review is geschreven door Davy De Rauw.
10
7.4
813 )
28-11-2020 19:11
2)
28-11-2020 21:00
