Japan is een vreemd land, dat is mij zo langzamerhand wel duidelijk geworden. Toch zijn heel veel mensen dol op alles wat uit Japan komt. Ze verslinden animé en hardcore Japanse games in hoog tempo. Ik hoor daar echter niet bij. Ik heb een hekel aan animé en games die ook maar een klein Japans tintje hebben zou ik het liefst ritueel verbranden. Ik moet dan ook toegeven dat de vreugde beperkt was toen Naruto: Ultimate Ninja 4 op mijn deurmat viel. Is mijn mening ten opzichte van naruto en Japan in het algemeen misschien veranderd door deze game?
Ik moet een deel van jullie alvast teleurstellen, het antwoord is namelijk een volmondig ‘nee’. Eigenlijk is een ‘NEE!!!’ zelfs meer op zijn plek, want Naruto is beslist geen topper te noemen. Zodra ik in het menu kwam begon Naruto al enthousiast tegen me te praten. Zijn afschuwelijke, Engelse, stem brandde door mijn trommelvliezen. Dat het kereltje dezelfde zin elke vijf seconden herhaalde maakte het er niet beter op. Om hem stil te krijgen drukte ik snel op ‘adventure mode’. Een openingscutscene toont hoe Naruto om een of andere reden bewusteloos op de grond ligt. Een enge ouwe man met de toepasselijke naam ‘Pervy Sage’ komt aanlopen en geeft naruto een zooitje kralen. Naruto begint een enorme speech te houden over de oneindige krachten van de kralen, terwijl ik tevergeefs op de X aan het rammen ben, in de hoop dat de cutscène weggaat. En dan word je losgelaten in een enorm gebied, zonder een duidelijk doel.
Wat als eerste opvalt, is dat Ultimate Ninja 4 niet bepaald een mooie game is. Natuurlijk hebben we hier te maken met de PS2, maar zelfs dan nog hadden de textures wel wat scherper gemogen en de kartelrandjes wat minder. Maar gameplay is natuurlijk belangrijker dan graphics, dus pakte ik de controller en begon te spelen, om erachter te komen dat ook de gameplay ondermaats is. De besturing van het irritante jochie in het oranje pakje voelt niet lekker en de camera is hels. Ik rende een tijdje rond door een gebied wat puur bestond uit een enorm doolhof van rotswanden. Ik heb hier serieus bijna een uur rondgelopen, en het enige wat ik tegenkwam was zo nu en dan een houten krat die ik kapot kon slaan. Af en toe zat er iets in zo’n krat, zo vond ik een keer een ‘attack pill’, maar wat ik ermee moet is me tot op heden nog niet duidelijk.
Toen ik eindelijk de uitgang van dit rotsachtige doolhof had gevonden werd ik in de volgende cutscene gedropt. Cutscenes zijn in deze game niet over te slaan, wat tot gevolg heeft dat je soms fijn vijf minuten zit te kijken naar het alles behalve boeiende verhaal. Dat kijken is nog niet het ergste, het is vooral het luisteren wat me er meermaals aan deed denken de console het raam uit te slingeren. De voice overs zijn namelijk alles behalve aangenaam om naar te luisteren. Toen de cutscene eindelijk mijn beeldscherm verlaten had bevond ik me opeens in een grot. Het verschil met het rotswanddoolhof was miniem, ook hier was alles saai en leeg. Om door deze grot te komen moest ik via wat platformpjes naar de overkant van een ravijn zien te komen. De platformgameplay werkt best degelijk, je kunt gewoon springen en dubbel jumpen, en als de camera meewerkt voldoet dit zeker.
Wat niet voldoet, echter, is het vechten. In de zoveelste kamer, die er overigens bijna hetzelfde uitzag als de vorige vier, van de grot werd ik geïntroduceerd met het beat ‘em up element van de game. Dit komt er puur op neer dat je in een zooi vijanden wordt gedropt en dan als een dolle op de O-knop gaat beuken. Zo nu en dan verschijnt er een driehoekje in beeld, waarmee je een finishing move kunt doen om een vijand voor goed te killen. Erg vervelend is dat je vijanden best sterk zijn, waardoor je wel minstens een minuut per vijand op dezelfde knop zit te bashen. Het is erg moeilijk om dood te gaan tijdens deze gevechten, wat het allemaal nog een stukje saaier maakt.
Zoals je tegen deze tijd wel door hebt ben ik niet echt te spreken over deze game. In ieder geval niet over de ‘adventure mode’. Gelukkig is dit niet het enige wat deze game te bieden heeft. Er is namelijk ook een groot deel weggelegd voor een klassieke 2D fighting game. Nou moet ik zeggen dat ik ook niks met het fighter-genre heb, maar Ultimate Ninja 4 doet het op dit gebied niet slecht. De fighting gameplay werkt lekker soepel, en de animaties zien er beslist niet verkeerd uit. De controls doen hun ding en er zitten een paar indrukwekkend finishing moves in de game verwerkt. Het akelige is echter dat je niet fijn van deze mode kunt genieten, aangezien je bijna alle content vrij moet spelen in de adventure mode. Nou heb ik de vorige delen van deze serie natuurlijk niet gespeeld, maar ik heb me van te voren even ingelezen en ontdekte daarbij dat een enorm deel van de content in deze vechtmodus uit het vorige deel is overgenomen. De ontwikkelaar heeft zich dus duidelijk op de adventure mode gericht, en de rest gewoon gerecycled.
Toen ik kreeg te horen dat ik Ultimate Ninja 4 moest reviewen had ik diep van binnen de hoop dat de game me misschien wel mee zou vallen. Het had ook allemaal zeer leuk kunnen zijn, maar dan had de game zeker nog wel een paar maanden in ontwikkeling moeten blijven. De adventure mode is duidelijk gerushed, en het fighter deel is grotendeels gerecyclede content uit de vorige delen. Al met al is Ultimate Ninja 4 dus gewoon een wanproduct. Nou zijn sommige dingen, zoals het verhaal en de karakters, natuurlijk wel een stuk leuker als je bekend bent met de serie, wat ik zelf niet ben. Maar zelfs als je een groot Naruto fan bent moet je jezelf nog heel goed afvragen of dit je zuurverdiende geld wel waard is.
Oordeel Naruto Shippuden: Ultimate Ninja 4 (PS2)
- Graphics
45 - Gameplay 45
- Originality 45
- Sound
50 - Replay
30 - Eindcijfer 42
1285 )
04-06-2009 18:30
2)
08-06-2009 00:35
Maar het is echt een slechte game hoor 
