Rubi, Rubi, Rubi!
De game draait rondom Rubi, een vrouwelijke huurling, die tegen riante betaling allerlei klussen accepteert en geheel in eigen stijl uitvoert. Het is geen kat om zonder handschoenen aan te pakken en daarmee een geduchte concurrente voor een game-icoon als Lara Croft. In de eerste missies, die vooral bedoeld zijn om de speler vertrouwd te maken met de controls van de game, is het de bedoeling dat je een belangrijke koffer onderschept. Uiteraard zijn de boeven niet van plan om de koffer zomaar aan haar te overhandigen en daarom is het maar goed, dat Rubi uitgerust is met twee vuurwapens (eerst pistolen, later onder meer shotguns) en een katana. Vanaf het moment dat Rubi haar wapens op moet pakken, weet je al dat je hier met een game a la Stranglehold te maken hebt. Alleen is de slow-motion actie zo vet, dat zelfs John Woo er nog een puntje aan kan zuigen. Rubi is bijzonder atletisch en kan dan ook met het grootste gemak tegen muren oplopen en salto's maken, terwijl ze in slow-motion meerdere vijanden tegelijk te grazen neemt. Dit is voornamelijk ideaal bij de vijanden die ver weg staan en jou belagen met hun wapentuig.
Voor de vijanden die dichter in jouw buurt staan, is het prettig dat je een beroep kan doen op een katana. De scene die dan volgt, doet mij denken aan Kill Bill vol. 1. The Bride, gespeeld door Uma Thurman, werkt haar dodenlijstje netjes af en is op jacht naar O-Ren Ishii (gespeeld door Lucy Liu). Nadat ze de persoonlijke bodyguard Gogo een koekje van eigen deeg heeft gegeven, klinkt er plots een gebrul van een heleboel motoren en plots staat er een enorme horde vijanden tegenover je, de Crazy 88. Jij als speler staat nu middenin deze strijd en in plaats van af te wachten, plant je jouw messcherpe katana even in het lijf van je eerste tegenstander. En zo ga je door en geef je iedere tegenstander ervan langs, terwijl het bloed vrolijk rondspat. Sowieso doet de game me aan diverse games, films en filmtechnieken denken. De game combineert de slow-motion actie van John Woo met martial arts en gooit er ook nog eens een laagje Grindhouse overheen, wat tot uiting komt in de reclamefilmpjes tussen de missies door en de gebruikte wijze van filmen. Je hebt hierdoor ook een klein beetje het gevoel deel uit te maken van een film. Zo vervaagt het beeld en wordt het korreliger op het moment dat Rubi bijna het loodje legt. Het is een kwestie van een goede fles whiskey oppakken om je health weer aan te vullen en daarmee tevens het beeld weer in volle glorie te herstellen.
Terwijl ik me een weg baan door de diverse levels valt me hierbij onmiddellijk de variatie op. Zo zijn er levels met spannende achtervolgingsscènes waarbij de speler quick time events moet uitvoeren. Oftewel, de speler dient op het juiste moment de juiste knop in te drukken om het gewenste resultaat te verkrijgen. Een game moet hier echter niet van doordrenkt zijn en daarom is het maar goed dat er ook andere levels zijn, die een andere aanpak vereisen. Zo wordt de speler in een ander level geconfronteerd met de Rage mode. De wereld is hierbij voornamelijk rood gekleurd en het is aan de speler om een zo lange mogelijk chain aan kills te maken of om een zo hoog mogelijk aantal punten bij elkaar te sprokkelen. Daarbij kan Rubi zich veel sneller verplaatsen en dient ze a la Mirror's Edge tevens een parcours af te leggen dat gekenmerkt wordt door de nodige hindernissen. Het parcours is op dit moment je grootste vijand, want de meeste vijanden laten zich hier gewillig naar de slachtbank leiden. Daarnaast zijn er ook levels waarbij het de bedoeling is om een route af te leggen binnen een bepaalde tijd. Hier zijn geen vijanden, maar dien je onderweg doelen te raken om tijdswinst te boeken. Dan dien je bijvoorbeeld op een vrachtwagen te klimmen om vervolgens in slow-motion een salto te maken, terwijl je probeert de bordjes omver te knallen. Dit is niet erg makkelijk en je zal dus geregeld helemaal van vooraf aan moeten beginnen. Dat is op zich niet vervelend, want doordat je het opnieuw speelt, leg je het parcours automatisch alweer sneller af omdat je weet wat je moet doen. Heb je het level succesvol afgerond, dan is de tijd doorslaggevend voor je normering. Zolang je de gouden plak niet hebt binnengehaald, weet je dat er ruimte voor verbetering is.
Naast de Story Mode is er ook nog de Golden Bullet Mode. Hierbij speelt de speler dezelfde levels als in de Story Mode, al heb je deze keer maar een zeer beperkt aantal kogels. Ik raad je aan om dit pas te gaan spelen na het doorlopen van de normale Story Mode, aangezien je dan weet wat je kan verwachten. Het geeft de game een extra dimensie en een extra reden om de game nog eens te herspelen, naast het gebruikelijke aanpassen van de moeilijkheidsgraad. Sowieso biedt de game veel replay value, omdat ieder level een bepaalde target score kent, die de speler moet zien te verbreken. Ik moet erbij zeggen, dat je dit de eerste keer dat je de Story Mode doorloopt, waarschijnlijk niet zal gaan lukken. Daarvoor moet je eerst alle moves unlocken. Dit doe je door Style Points binnen te halen a la The Club. Die verkrijg je door het uitvoeren van spectaculaire kills. Een salto achterover of een wallrun gevolgd door een paar stevige headshots leveren uiteraard meer punten op dan een simpele sprong in de lucht. Met die Style Points kun je tussen de levels in nieuwe moves aanschaffen. Dat is ook erg prettig, want je mist bepaalde moves gewoon tijdens het spelen. Wellicht komt dit omdat je weet dat dit in andere games wel mogelijk is, maar ook omdat je gewoon verwacht dat het kan. En het kan dus ook, maar je moet er dus wel wat voor doen. Overigens probeerde ik de eerste keer de Story Mode door te komen door juist helemaal geen nieuwe moves aan te kopen. Dat geeft de game nog een extra uitdaging moet ik zeggen, maar het spel dwingt je dan ook niet direct om de moves te kopen. Het maakt het spel alleen wel gemakkelijker en biedt het mijns inziens ook wat variatie in de actiegeoriënteerde levels. In het kader van de te verdienen Style Points kunnen er andere combinaties gemaakt worden en kun je derhalve een langere killing spree aanhouden.
Een complimentje is ook wel op zijn plaats voor de ingame sound. Geheel in stijl van de game hoor je typische seventies deuntjes. Daarnaast is het ook vermeldenswaardig dat de stem van Rubi is ingesproken door Eliza Dushku (Faith uit Buffy the Vampire Slayer). Het draagt allemaal bij aan het geheel en geeft de game toch weer wat extra aanzien.
Kritische noot
De game speelt al met al lekker weg en het stijltje ligt me dus wel. Toch is niet alles pracht en praal. Geheel in de stijl van het genre wil de camera niet altijd even lekker meedraaien, waardoor je soms het overzicht een beetje verliest. Nu is dat een probleem wat veel binnen het genre voorkomt, maar het was wellicht prettiger geweest als de camera her en der wat dynamischer was. Denk bijvoorbeeld aan God of War, waar de camera de speler volgt en alleen tijdens de cutscenes je ineens vanuit allerlei mogelijke hoeken begint te filmen.
Daarnaast blinkt de game niet bepaald uit in originaliteit. Heel veel onderdelen kennen we al uit andere games. De slow-motion actie kennen we uit Stranglehold, welke allicht ook weer te herleiden is tot het overbekende Bullet-Time uit Max Payne. Ook het parcours-thema is niet nieuw. Mirror's Edge was hier natuurlijk al mee doordrenkt. En verder is er behoorlijk wat inspiratie opgedaan uit de filmwereld, wat naar mijn mening deze game zeer ten goede komt.
Ten slotte heeft de game natuurlijk ook alle schijn tegen zich. De titel is gedumpt door zijn vorige uitgever en heeft daardoor wat vertraging opgelopen. En als je de game op basis van het eerste level moest beoordelen, zou ik ook zeggen dat het een game is, die ik uit de budgetbak zou halen. In de latere levels komt gelukkig ook de verhaallijn tot bloei en wordt de actie en gameplay alsmaar spectaculairder. Het succes van de game is echter nog maar even afwachten. Ik zou in ieder geval wensen dat de game niet vermorzeld wordt in het eindejaarsgeweld, omdat het een game is waar ik veel plezier aan heb beleefd en dus wel kan aanbevelen.
Wikken en wegen
WET is een titel, die bewijst dat er van uitstel geen afstel hoeft te komen. De tijd tot de release is goed benut om er een mooi product van te maken. Okay, het camerawerk had hier en daar wat beter gekund en de game lijkt een beetje een eigen gezicht te missen omdat er veel elementen geleend zijn uit andere games en films. Maar het totaalplaatje levert een uiterst vermakelijke game op, die je bovendien voldoende redenen geeft om hem toch maar weer eens opnieuw op te starten. Ik durf eigenlijk wel te stellen dat deze game net dat beetje extra biedt wat bij andere games als The Club en Stranglehold juist ontbrak. Die games vielen al snel in herhaling, wat het zeker niet aantrekkelijk maakte om de game nogmaals te spelen. Alleen die titel van de game hé, zo'n naam en een chick in de hoofdrol. Dat is toch gewoon vragen om flauwe grappen?
Oordeel WET (PS3)
- Graphics
80 - Gameplay 85
- Originality 70
- Sound 85
- Replay
90 - Eindcijfer 85
867 )
15-09-2009 15:49
2)
15-09-2009 21:05
