Terwijl de kleuren langzaam-
aan wederkeren
De Haiku is een Japanse dichtvorm, bestaande uit drie regels met vijf, zeven en vijf lettergrepen. Het is een kunst die al eeuwenlang wordt beoefend, tot aan de feodale tijd aan terug. De kastelen van de shogun, samurai en daimio’s hingen, in die tijd, vol met schilderijen van heldhaftige oorlogstaferelen.
Schilderen met stijl
Okami lijkt deze schilderstijl te adopteren op een schitterende manier, waar zelfs de oude meesters respect voor zouden kunnen opbrengen. Je mag in het spel ook zelf aan de slag met de Wii-mote, daarover later meer. Eerst nog even wat meer over de graphics van het spel.
Waar Okami het natuurlijk van moet hebben, waar de ontwikkelaar de concurrentie mee wil verslaan, zijn natuurlijk de aparte cell-shaded graphics. En het moet gezegd worden, deze creëren een ongekende sfeer in het spel. Geen ander spel gaf mij zo het gevoel dat ik in een sprookje was beland als dit spel. Dit is echt een groot pluspunt. Natuurlijk kan de grafische kaart van de Wii niet veel aan en kan de Xbox 360, of de Playstation 3, veel kleuriger plaatjes tevoorschijn toveren, maar als de sfeer goed is dan let je daar niet meer op. Dan vallen die halfkale bomen niet meer op. Het is als een goed boek, je hoeft alleen maar je fantasie te gebruiken.
Okami begint op het moment dat een oud kwaad weer tot leven wordt gewekt. Datzelfde kwaad is honderd jaar geleden verslagen door de Wolfgod Amaterasu, welke zijn rust heeft gevonden in een standbeeld temidden van een klein dorp. Op het moment dat het kwaad vrij komt, wordt de wolf gewekt om dit naderende onheil wederom te lijf te gaan. Daarbij krijg je de hulp van misschien wel een van de meest irritante sidekicks van de afgelopen jaren. Deze luis in de pels (wat hij daadwerkelijk is) heeft niet door dat jij een god bent. Bij elke puzzel die je hebt opgelost, reageert hij dan ook zoals het publiek bij de jostiband, wanneer deze klaar zijn met hun optreden. Langzaamaan krijgt deze luis door dat jij meer bent dan een klein schoothondje en zal uiteindelijk zelfs respect voor je gaan opbrengen. Het verhaal is hetzelfde als in de PS2 versie, welke al is behandeld door GamelayD.
Oogkleppen
De sfeer kan me sommige dingen laten vergeven, maar Okami doet ook een aantal dingen die onvergeeflijk zijn. Deze zitten het speelplezier dusdanig in de weg, waardoor je je na een tijdje gaat irriteren aan deze tekortkomingen.
Het allereerste minpunt is de Playstation 2. Zoals je ongetwijfeld weet, kwam de PS2-versie geruime tijd uit voordat Okami zijn weg naar de Wii vond. Ik heb deze helaas nooit gespeeld, gezien het feit dat ik geen Sony-console in huis heb/wil. Okami sprak mij echter wel aan, en ik was daarom ook blij toen ik hoorde dat er een port kwam naar de Wii. Terwijl je deze port speelt merk je dat het oorspronkelijk voor een normale controller was bedoeld. Hierdoor is het spelen met een Wii-mote lang niet zo verfrissend als tevoren was gedacht. Het had veel beter gekund, maar helaas mocht het niet zo zijn. Vooral tijdens de (overigens wel heel erg scripted, saaie, en totaal niet spannende en te gemakkelijke) gevechten merk je dat de controles van de Wii niet goed werken. Okami raakt snel de draad kwijt met alle verwoedde pogingen van jou om de wolf te laten aanvallen. Ik raad je aan om even af te koelen en vervolgens even een paar rustige armzwaaien te maken, waardoor je in een rustig tempo de vijanden één voor één de grijze aarde laat happen. Deze aarde voorzie je hier door weer van kleur.
Want dat is de bedoeling van het spel, de wereld weer van kleur voorzien. De wereld is door kwade krachten, die jij honderd jaar geleden blijkbaar ook al hebt verslagen, van alle kleur ontnomen. Daardoor heerst er somberheid onder de inwoners van het geteisterde gebied. Je wordt tot leven gewekt uit een standbeeld door een fee, wiens krachten tanende zijn. Alleen het redden van het dorp waarin je je op dat moment bevindt kan haar nog redden. En dat doe je door een gigantische appel uit een boom te snijden. Het snijden doe je met de Wii-mote, maar voordat je met trillende handjes een precies lijntje moet tekenen, (na ongeveer tien keer proberen had ik eindelijk een lijntje getekend dat werd geaccepteerd door het spel) moet je eerst nog de eigenschap vinden om überhaupt te kunnen snijden. Voor bijna elke puzzel heb je een aparte eigenschap nodig, die je eerst moet zien te halen door de godheid die deze eigenschap heeft aan te spreken. Zodoende kun je de puzzels oplossen en vooruitgang boeken in het spel. Alleen is het erg moeilijk om precies aan de vooropgestelde eisen te voldoen, zeker als je net een intens gevecht achter de rug hebt.
Daarnaast moet je in de gevechten de vijanden een klap geven, zoals eerder genoemd. Dit doe je door met de Wii-mote naar voren te zwiepen. Helaas reageert Okami echter niet op elke zwiep die je maakt, dus Amaterasu staat je vaak vragend aan te kijken wat hij nou precies moet doen. Heel irritant en totaal onnodig, als men de controller niet zo streng had gekalibreerd, was het allemaal een stuk fijner geweest.
Opslaan perikelen
Dan komen we op het volgende minpunt. Ik vind dat de manier van het opslaan van je spel achterhaald is. Het opslaan doe je door naar een bepaalde plek toe te gaan, een soort checkpoint, waar je de vraag krijgt of je je spel wilt opslaan. Op zich is dat nog niet echt een probleem, maar het feit dat er veel te weinig van zulke savepoints zijn. Je weet ook nooit wanneer er weer een savepoint komt, dus is een korte speelsessie in Okami vaak vruchteloos. Je moet echt gaan zitten en de tijd nemen om dit spel te spelen. Ik zal wel te weinig geduld hebben, maar ik heb liever dat ik kan spelen en stoppen wanneer ik wil, zonder al te veel progressie te verliezen. Het kwam regelmatig voor dat ik een stuk terug moest lopen alvorens te kunnen saven.
Waarom laat Capcom mij niet opslaan waar en wanneer ik wil? Is het om het speelplezier te verpesten? Of om de gameplay ervaring te verzieken? Ik weet het niet, maar in feite doet het in de huidige situatie beide, en het irriteert mij zo dat ik vaak eerst nadenk of ik wel genoeg tijd heb om Okami te spelen, en ga vervolgens toch een klein potje Guitar Hero doen.
één met de game
Dan gaan we nu weer terug naar de sfeer van het spel, want deze wordt niet alleen door de graphics bepaalt. Er spelen meerdere factoren mee. Één van deze factoren is het geluid. Okami heeft enkele subtiele achtergrondgeluiden, die het gevoel in een schilderij beland te zijn versterken. Helaas geeft de controller van de Wii mij niet het gevoel in het spel beland te zijn, hoewel de mogelijkheden met de Wii-mote in combinatie met de Nunchuk in principe erg talrijk zijn. Helaas weet Clover Studio’s niet optimaal van deze mogelijkheden te profiteren. Daarbovenop komen de al eerder genoemde ongemakkelijkheden, waaronder de te strenge kalibratie.
Denk nou niet dat Okami een slecht spel is, zeker niet. De hierboven genoemde minpunten zijn slechts kleine irritaties, gezien het feit dat er geen grote minpunten aan dit spel zitten. Hoewel Okami aanvankelijk als een vernieuwende en unieke titel werd gezien, kon de ontwikkelaar helaas niet verder kijken dan grafische vernieuwingen. Onder de oppervlakte is het een traditionele adventure, zoals wij er al veel van hebben gezien, denk aan Zelda. Okami is een goed spel en het biedt vermaak voor een lange tijd (ongeveer 40 uur), maar het had op een paar gebieden beter gekund.
Oordeel Okami (Wii)
- Graphics
90 - Gameplay
80 - Originality 90
- Sound 85
- Replay
65 - Eindcijfer 86
497 )
12-07-2008 00:12
? Hun hebben dus gezorgd voor slechts de 'grafische verbetering', al valt zelfs die niet bij iedereen in de smaak. De opdracht was verder om het spel zoveel mogelijk intact te laten, lijkt me ook meer dan begrijpelijk dat een tamelijk 'mediocre' developer niet gaat zitten rotzooien met de game van 'clover studios'. 