Is het een goed of slecht teken dat ik me met moeite kan herinneren wat ik gezien heb tijdens de eerste presentatie op het EA games-event? Slechts twee uur na de presentatie van DarkSpore zit er maar één game in mijn hoofd: Portal 2. Om het beste voor het laatst te bewaren, begin ik toch met de eerstgenoemde.

Darkspore
Darkspore is een hack ’n slash-RPG uit de stal van Maxis, een developer die vooral bekend staat om haar eerdere werk aan The Sims en Spore. Net als bij laatstgenoemde speelt ook in dit spel het aanpassen van je monsters een grote rol. Op elke missie neem je drie monsters mee, die je qua uiterlijk bijna volledig aan kan passen aan je eigen voorkeuren. Grotere handen? Prima! Gekke bepantsering op zijn rug? Check! Toch is je vrijheid nog wel enigszins beperkt. Je wezens moeten namelijk herkenbaar blijven voor je tegenstanders (wat met name in PvP van belang is), zodat ze de juiste tegenstrategie kunnen toepassen.



Hoewel je de controle krijgt over drie wezen, speel je slechts met één monster tegelijk, dat je tijdens de missie om kan wisselen met een van de andere voorgeselecteerde wezens. Deze mogelijkheden om te wisselen geven de game een tactische onderlaag. Kies bijvoorbeeld voor de spin als je omgeven wordt door veel kleine wezens, want spinnen veroorzaken weinig schade, maar kunnen een heleboel wezens tegelijk hebben. Wissel daarna naar je lompe tank-wezen om de slagen van een eindbaas te kunnen weerstaan.

Een effect van deze veelzijdigheid is wel dat jij en je vrienden niet allemaal een eigen essentiële rol aannemen. Er is dus minder samenwerking vereist dan in een spel als World of Warcraft, waarin een groep slechts zo sterk is als de zwakste schakel. Dit kan je als een voordeel zien, maar ik houd er wel van om essentieel te zijn voor het laten overleven van mijn coöp-partners.

Wanneer de speler zijn wezens heeft uitgekozen, kan hij kiezen of hij de strijd aangaat in de campaign mode (solo of coöperatief), of dat hij het op wil nemen tegen andere spelers in een potje player-versus-player.

Maar was het leuk, spannend, enerverend? Graag wil ik voorop stellen dat één uur veel te kort is om een dergelijk spel degelijk te testen, maar dat ik toch mijn best ga doen om een coherente mening te vormen. Neem deze dus wel met een flinke korrel zout.

Darkspore leek last te hebben van dezelfde kwaal als Torchlight: ik heb geen enkel idee waar ik mee bezig ben. De campaign was niet vergezeld van een verhaal, en hoewel de combat heel leuk was, de spreuken divers en de monsters nog diverser, bekroop mij het gevoel dat het een spel is waar ik heel snel op uitgekeken zal zijn. Nou moet ik wel zeggen dat Diablo mij ook niet kon bekoren en ik veel sneller zal kiezen voor verhalende games als Dragon Age, dus mijn mening mag je, als jij wel een groot fan ben van dit type games, zonder problemen in twijfel trekken.

Ik houd van een doel om naar toe te werken, een reden om te vechten en een verhaallijn die ik kan voltooien. Darkspore lijkt zich meer te concentreren op het aanpassen van je units en het verzamelen van loot, wat beide prima werkt. Voor fans van games als Torchlight en Diablo denk ik dan ook dat Darkspore bijzonder interessant is. Maar voor een verhaaljunkie als ik is het hoogstens een fijne LAN-game.

Portal 2
Van sommige games is het bijna onmogelijk om je voor te stellen hoe het beter kan. Portal, een experiment van wat universiteitsstudenten dat later is opgepikt door Valve, is zo’n game. Het is een simpel concept, portal hier, portal daar, lopen maar. Maar de aankleding en met name de voice-acting maakten van deze first-person puzzelgame een waar genot.



Toch is het ze gelukt om het te verbeteren. 45 minuten lang zat ik op die stoel achter een mooi computerscherm, met een grijns op mijn gezicht. De enige momenten dat de grijns verdween, was wanneer deze plaatsmaakte voor een harde lach. Wheatly, je nieuwe helpertje in dit deel van Portal, is fantastisch om naar te luisteren en ik was dan ook heel erg onder de indruk van de voice-actor, en met name de timing van diens ‘grappen’.

Gelukkig was ook GLaDOS, de slechterik uit het vorige deel, weer van de partij, in een iets minder semi-vriendelijke vorm dit keer. Ze is uit op wraak en dat is goed op te maken uit haar stem. Er is geen twijfel over mogelijk: Portal 2 wordt een hel voor de hoofdpersoon.

Natuurlijk betrof dit slechts een half uur gameplay, maar de toon is gezet. Als Valve dit door weet te zetten naar de beloofde dubbele lengte van Portal, en deze laat vergezellen door een even lange coöperatieve campaign, dan wordt dit spel je geld dubbel en dwars waard.