Onlangs heb ik een tijdje noodgedwongen doorgebracht zonder gamen. De oorzaak en het motief zullen jullie maar al te goed herkennen: ouders. Waarom willen en kunnen ze ons niet begrijpen?

Woensdag, 2 januari. Ik lig ziek op bed. Mijn moeder maakt van de gelegenheid misbruik om mijn Xbox 360 controller af te pakken. Op 21 januari (!) begint namelijk mijn tweede tentamenweek van het jaar. De vorige had ik niet eens zo heel erg slecht gemaakt, maar toch een 5,2 voor Geschiedenis als dieptepunt. Mijn moeder houdt, met betrekking op mijn cijfers, er een heel andere filosofie aan over. Die eerste tentamenweek had ik namelijk wél de beschikking gehad over mijn controllers...

Verslaving
Maar goed, ik moest dus tot donderdag 24 januari zien te overleven zonder mijn controllers. Voor mij is dat op zich geen punt, ik ben niet zo verslaafd dat ik perse elke dag moet gamen (dat, of ik ben in ontkenningsfase). En nu kun je natuurlijk zeggen dat dat onzin is, maar ik wist precies waar mijn controller lag en ik heb hem de volledige 22 dagen laten liggen. Puur en alleen om te bewijzen aan mijn ouders dat ik, in tegenstelling tot wat zij denken, niet verslaafd ben. Zelfs toen mijn ouders mij de mogelijkheid gaven om te gamen, heb ik deze afgeslagen. Ik moest en zou bewijzen dat ik niet verslaafd was.

Uiteindelijk heb ik de 22 Xbox-loze dagen volbracht. Ik heb niet vals gespeeld, maar wel menig nachtje teruggedacht aan het tot dan toe niet door mij voltooide Mass Effect. Ook was de timing van Zuiderpark-Games niet optimaal, want de dag voor de tentamenweek kreeg ik Guitar Hero 3 binnen. Op de bewuste donderdag, toen mijn laatste tentamen erop zat, heb ik vlug de gitaar geassembleerd. Vervolgens heb ik de rest van de dag schade ingehaald. Dat ik de dag erna onwijs last van mijn schouder had van de zware gitaar deerde me niks, ik ging gewoon door met Guitar Hero.

Begrip
Wat mijn ouders echter totaal ontbeert, is begrip. Begrip over het hoe en waarom ik game. Zij zien het als een vlucht van mijn huiswerk weg, ik als een ontsnapping. Een ontsnapping aan het leven dat een veel te grote last op mijn schouders legt. In een spel als Mass Effect kun je even al je zorgen van je afspelen, en de held worden waar menig klein jongetje over droomt. Hoe meer druk mijn ouders op mij leggen met betrekking tot school, hoe meer ik hunker naar een spel.

De groeiende populariteit van games heeft volgens mij dan ook niks te maken met het feit dat graphics steeds mooier worden, of de gameplay steeds beter. Zelfs het feit dat inmiddels iedereen een computer heeft en dus spellen zo een stuk toegankelijker zijn geworden, is volgens mij niet de voornaamste reden tot de grote groei van de gamesindustrie. Deze dragen overigens wel bij aan de grote groei van het aantal gamers. Volgens mij komt deze groei pas echt door de sociale druk die de maatschappij legt op de schouders van veel jonge kinderen. Er is een veel te grote prestatiegerichte, materialistische mentaliteit bij de ouders. Deze vertellen hun nakomelingen dat ze wel moeten slagen, omdat ze anders de rest van hun leven ongelukkig zal blijven. Vroeger zocht men ontsnapping in een joint, of alcohol. Tegenwoordig worden spellen steeds meer als ontsnappingsmiddel gebruikt. Men denkt, of vreest, dat het spelen van games de prestaties beïnvloed, net zoals men ooit dacht dat je hersens krompen van wiet.

Ouders
Zo ook mijn ouders. Als ik weer eens een dagje zit te spelen, krijg ik gelijk weer het gezeur te horen. Ook al speel ik nog maar zo kort, het luidt altijd: “zet die xbox uit en ga aan je huiswerk, je hebt nog niks gedaan en je zit al de hele dag achter ‘dat ding’.“ Om gek van te worden. Er wordt niet eens gecontroleerd of ik überhaupt wel iets aan mijn huiswerk heb gedaan, voordat de conclusie wordt getrokken dat ik al de hele dag zit te Xboxen.

Maar terug naar waar het allemaal om begon. De Tentamenweek. Een 7,4 voor Aardrijkskunde, een 6,6 voor Economie 2, en dit keer wederom geschiedenis als dieptepunt, dit keer met de marginale voldoende van een 5,5. Ik heb het gevoel dat de leraar mij niet echt mag, maar dat terzijde. Mijn ouders zijn natuurlijk weer niet tevreden, dit keer heb ik weer te veel gecomputerd. Gelukkig zullen ze die niet van me afnemen, omdat ik dan geen samenvattingen meer zou kunnen maken. Maar, mochten ze de gelegenheid krijgen, dan zouden ze die maar al te graag aannemen. Mijn ouders proberen al mijn hobby’s van mij af te pakken, en van mij een gehoorzame cyborg te maken. Maar ik zal ze nooit gelijk geven. Ik zal me blijven verzetten. Ik zal het doen in naam van de gamer. Mij krijgen ze niet klein. Ik zal overwinnen, en daarmee ongetwijfeld een voorbeeld stellen voor de gamers onder ons!

Mocht je geïnteresseerd zijn, begin juni zullen jullie weten of ik ook daadwerkelijk slaag voor mijn 6VWO examens! Met of zonder controllers...