Voorop gesteld: Ik ben een sucker voor Special Editions. Er zijn collega’s van Power Unlimited die immuun zijn voor doosjes, hoesjes en speciale versies van games. Ze willen gewoon het spel hebben en voor de rest niks, desnoods digitaal. Het maakt ze allemaal niet uit. Ik ben daarentegen nog van de oude stempel, want ik houd van het volledige product. Ik ben opgegroeid met grammofoonplaten, wat klinkt als een relikwie uit vervlogen tijden. Al snel deed de Compact Disc zijn intrede en kocht ik me wederom helemaal scheel aan muziek. Inmiddels is de iPod natuurlijk al weer heel wat jaren mijn beste vriend voor onderweg, maar ik koop nog steeds fysieke CD-tjes. I just cannot help myself.
Ik houd ervan de rijtjes compleet te hebben. Dat geldt voor muziek maar ook voor games. Zo word ik intens gelukkig om Mass Effect 1, 2 en 3 netjes naast elkaar op de plank te hebben staan. Hetzelfde gevoel ervaar ik wanneer ik keurig, in chronologische volgorde, de Professor Layton puzzel-avonturen rangschik in mijn kast. Ik heb zelfs nog een paar opbergboxen met van die grote gamedozen van vroeger. Games in maatje cornflakes-verpakking, uiteraard gerangschikt op genre, uitgever, serie en jaar van uitgave.
De Special Editions doen me weer een beetje terugdenken aan die tijd van vroeger. Daarbij, figurines blijven tijdloos. Het probleem is echter de hoeveelheid, één figurine op je bureau is cool, drie is beter, acht op een rij is helemaal top maar 45 poppetjes (om maar eens wat te noemen) begint een beetje raar te worden. Dan verword je zo iemand die in “Man Bijt Hond” verschijnt, waarbij zijn hele kamer vol met prullaria van games staat. Het stempeltje van ‘Een volwassen kerel die met poppen speelt’ wordt dan al snel op je gedrukt. Maar zo zit het natuurlijk niet.
Ik kan niet anders dan keer op keer opnieuw enthousiast te worden van die speciale versies, al zijn deze vaak (te) duur geprijsd. Ik weet het heus wel; het is veelal een hoop plastic, met een hoop ballast waar je eigenlijk niks mee doet. Behalve dan die figurines, Want die zet je neer en daar kijk je naar. En ja, dat vind ik oprecht leuk. En de artbooks, dat blijft wat mij betreft ook altijd interessant. Ik kan geen genoeg krijgen om vroege schetsen van games te zien, en dan uiteindelijk te ervaren hoe alles in de game uitgewerkt is. En die steel-case verpakkingen, daar mag je me midden in de nacht ook voor wakker maken.
De mooiste ‘speciale editie’ die momenteel beschikbaar is, is natuurlijk de Ultimate Songbird Edition van het aankomende Bioshock: Infinite. De bijgeleverde statue, 24 centimeter groot, van de mechanische vogel, die is uitgegroeid tot een van de iconen van de nieuwe game, is prachtig gemaakt. Deze speciale figurine doet het hart van menig BioShock-fan sneller kloppen. Mocht ik er eentje bemachtigen, dan zal ik toch echt wat ruimte moeten maken op mijn bureau, anders zie ik straks mijn monitor niet meer en is er geen plaats meer voor mijn toetsenbord…
646 )
30-01-2013 21:59
Dan wacht ik liever toch een tijdje.
De CE van Bioshock 1 was na verloop van tijd gewoon echt duur geworden, heb toen flink wat geld moeten neertellen voor deze editie. Heb ik geen moment spijt van gehad, maar daarom koop ik hem toch maar liever direct. Dit is weer zo'n speciaal geval, daar maak ik wel een uitzondering voor. 
6)
30-01-2013 22:21
