Will Wright, de bedenker van games als The Sims, SimCity en Spore, werkt al een tijdje niet meer voor Maxis en Electronic Arts. Toch duikt de veteraan nog regelmatig op. Hij doet consultancy, is een veelgevraagd spreker en is momenteel bezig met zijn start-up “Stupid Fun Club”. Ik denk dat het niet heel lang meer duurt alvorens hij weer met een game op de proppen komt, immers het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan.

Gameindustry Biz had onlangs een interview met Wright en daarin zei de man een paar rake dingen. Een van de meest interessante dingen vond ik zelf, en ik quote:

“No game designer ever went wrong by overestimating the narcissism of their players".

Anders gezegd: het is belangrijk voor spelers om te laten zien dat ze ergens goed in zijn en dat ze daadwerkelijk beter worden. Bovendien is het belangrijk voor spelers dat ze hun vaardigheid kunnen laten zien. Zonder tegenslagen, geen succes. Spelers moeten eerst falen om het plezier van succes te kunnen ervaren. De manier waarop je in een game faalt, moet dus net zo goed ontworpen zijn als de manier waarop je succes boekt. Je moet falen omdat je iets verkeerd doet, niet omdat het spel onevenredig moeilijk is. Tegelijkertijd is progressie van levensbelang in een game. Door beter te worden, een grotere stad te bouwen, meer wapens vrij te spelen, snellere rondetijden neer te zetten, mooiere auto’s vrij te spelen en ga zo maar door… beloont het spel de speler voor zijn inzet en tijd.

Toch zijn games veranderd de laatste jaren. Met name de hang naar progressie, en daar vervolgens mee te kunnen pronken, lijkt tegenwoordig een must in games. Misschien is men wel iets te ver door geslagen in het ‘laten zien hoe goed ik het doe’. Bijna iedere game moet tegenwoordig een link hebben met Facebook en Twitter zodat we op ieder moment kunnen delen met de buitenwereld dat we een bepaald level hebben gehaald, dat we een record hebben verbroken of dat we een nieuwe wagen hebben unlocked. Trophies en Achievements spelen daar ook handig op in, net als de Gamerscore. Ik snap dat het leuk is dat je 1 miljoen punten als gamerscore hebt, maar persoonlijk let ik er eigenlijk nooit op. Hetzelfde heb ik met Achievements en Trophies. Om het maar even heel bot te stellen: het interesseert me echt geen ene mallemoer hoeveel Trophies ik unlock en hoeveel ik Achievements ik haal tijdens het spelen van een game.

Ik ben sowieso meer een singleplayer speler dan een multiplayer speler. Voor mij is de verstrooiing, even weg zijn uit de werkelijkheid, in combinatie met een spannend verhaal of avontuur, vele malen belangrijker dan de hoeveelheid kills ik maak in een sessie Battlefield 3.

Natuurlijk merk ik dat, als ik God of War een paar uur achter elkaar speel, ik beter word in de moordende moves van Kratos dan wanneer ik de eerste 10 minuten weer even aan het uitvogelen ben hoe ik het beste mijn Blades of Athena in kan zetten. En ik vind het heerlijk als ik genoeg zielen heb verzameld om een nieuwe dodelijke knoppencombinatie te unlocken. Maar ik heb zelf nooit de behoefte om dat op ieder moment te moeten delen met de rest van de wereld.

Toch is het delen van prestaties uitgeroepen tot een hoog goed. Bijna iedere EA game heeft een logsysteem waarbij prestaties voortdurend vergeleken worden met die van je vrienden en met die van anderen in diverse wereldwijde ranglijsten. Vanuit een multiplayer standpunt zijn deze mechanismes in games goed te begrijpen, maar het kan tegelijkertijd ook erg intimiderend werken: Als alles wat je doet in games voortdurend langs een lat gelegd wordt van anderen, kan dat beginnende of minder vaardige gamers behoorlijk afschrikken.

Daarnaast kan er ook steeds meer gepronkt worden in singleplayer games. Daar zijn leuke en minder leuke voorbeelden van terug te vinden. De leukste vorm van het tonen van je vaardigheden vind ik persoonlijk terug in ‘maak’-games als Minecraft of LittleBigPlanet. Met name het maken van gamecontent die vervolgens beschikbaar wordt voor andere spelers is top. Zo heb ik persoonlijk heel wat LBP levels gedownload. Aan het andere uiterste van het pronk-spectrum is het speed gamen. Dit verfoei ik echt. Kan iemand mij uitleggen wat er leuk is om een verhalende game in 46 minuten uit te spelen, terwijl het spel bedoeld is om 10 a 15 uur aan te spenderen? Deze trend zie ik ook steeds meer terug bij vakbroeders. Een recensent schrijft dat hij het spel in 6 uur uitspeelde, de volgende heeft het over 5½ uur en voor je het weet spreekt men over een singleplayer campagne van 4 uur. Ik begin me bijkans een schlemiel te voelen dat ik er 8 uur over heb gedaan.

Misschien ben ik wel een gamer van de oude stempel. Gamen is voor mij toch vooral een bezigheid waarbij ik zoveel mogelijk weg wil zijn van de dagelijkse wereld. Door implementatie van social media en de continue updates van vrienden, word ik uit mijn alternatieve wereld gehaald. De grootste bevrediging haal ik uit het uitspelen van een goede game en al helemaal als die game daarna nog dagen, weken in mijn hoofd rondspookt. Om er vervolgens met gelijkgestemden, in de echte wereld, over te praten en van gedachten te wisselen, dat dan weer wel...