De vraag welke next-gen spelcomputer je dit najaar zou moeten aanschaffen is de laatste weken een stuk minder relevant geworden. Dat komt door ontwikkelaar Naughty Dog dat met The Last of Us bezig is met een zegetocht langs diverse media. Tienen en negens buitelen over elkaar heen en, jawel, dat vertaalt zich deze keer ook in goede verkopen. Het spel staat zelfs al een paar weken in diverse landen bovenaan in de ranglijsten.

De PlayStation 3 hoef je dus nog verre van af te schrijven, want ook Beyond: Two Souls en Gran Turismo 6 komen er nog aan. Toch zou The Last of Us onbedoeld wel eens het hoogtepunt van de PS3 kunnen betekenen, want beter dan dit wordt het voorlopig echt niet. Zonder inhoudelijk spoilers weg te geven heb ik de laatste dagen zitten nadenken over wat TLOU nu zo goed maakt.

Natuurlijk, de personages Joel en Ellie komen knap uit de verf en de band die tussen de twee ontstaat is emotionerend. De geharde Joel die langzaam ontdooit, en de zich oprecht verbazend en verwonderende Ellie die voor het eerst buiten de quarantainezones komt en alles voor het eerst ervaart. Rondlopen in een bos, het bekijken van een wolkenkrabber, dansende vuurvliegjes … doodnormale dingen voor jou en mij, maar voor een 14-jarige die haar hele leven in slecht verlichte pakhuizen en kelders heeft geleefd zijn het stuk voor stuk kleine wonderen.

Het meest knappe van The Last of Us vinden we terug in de uitwerking van de gameplay. Je zou het spel een zombie-game kunnen noemen, een post-apocalyptisch spel. Maar in het gros van die games speel je een stoere gast die, gewapend met een uitgebreid arsenaal, mutanten, bandieten en aliens kapot knalt, ondertussen een sigaret opstekend en flirtend met het lokale barmeisje. Zo niet in TLOU. Joel is een ijzervreter, maar wapens zijn schaars, munitie nog schaarser en al zijn acties gaan hijgend, rochelend en paniekerig.

Je bent altijd in de minderheid. Of het nu geïnfecteerd vijanden betreft, soldaten van het leger of andere menselijke overlevenden die het op je spullen hebben voorzien. Rambo’s houden het nog geen twee minuten vol in de wereld van TLOU. De hoeveelheid stealth is veel groter dan ik vooraf had verwacht en de game is meer survival horror-achtig dan de laatste Resident Evil en Dead Space bij elkaar. Met tape, stukken hout en scharen knutsel je provisorisch messen en slagwapens in elkaar, die meestal al na één of twee keer kapot gaan. Zelfs met een paar spijkerbommen, pijl & boog en shotgun blijft het oppassen geblazen in de wereld van TLOU. Nooit ben je de man die alles onder controle heeft. Steeds moet je op je hoede blijven, en altijd loert er gevaar.

Het feit dat ‘het zeulen met een lange plank om een brug te creëren’ als spelelement nooit stoort, geeft aan hoe goed alledaagse kut-klusjes geïntegreerd zijn in de gameplay. En ja, de game is hard en gewelddadig, volledig in lijn met de meeste 18+ games van tegenwoordig, maar het geweld is nooit stilistisch of cool vormgegeven, eerder klunzig en wanhopig. En dat maakt TLOU juist zo goed. Waar Nathan Drake in Uncharted lachend honderden, zo niet duizenden soldaten over de kling jaagt, hijgt, puft en spuwt Joel bij iedere actie. Hij is moegestreden en is er klaar mee. Ellie veilig houden is uiteindelijk nog het enige waar hij voor leeft. En niet zonder redenen.

Ga TLOU spelen en je zult er absoluut geen spijt van krijgen. Speel die onhandige ijzervreter, die hijgende bikkel en ram, knok, spuug, ren, spring, strompel en stroop jezelf een weg door al die narigheid en uitzichtloosheid met in de verte, heel in de verte dat ene sprankje hoop …