Het jaar is 1946, de Tweede Wereldoorlog is nog in volle gang. Waar de Geallieerden in eerste instantie de overhand namen, hebben de Nazitroepen de rollen weten om te draaien. Dit alles dankzij de technologisch geavanceerde supersoldaten van Generaal Wilhelm Strasse, ook wel bekend als generaal Deathshead. De man die de Nazi’s leidt en ,achter de schermen, ziekelijke en gruwelijke spelletjes met mensenlevens niet schuwt. Wanneer een laatste aanval op Deathshead’s kasteel uiteindelijk faalt, verdwijnt mede de hoop van de geallieerde troepen op een overwinning, de Nazi’s lijken de oorlog te hebben gewonnen.
Wolfenstein vertelt het verhaal van Europa dat in 1960 volledig in de macht is van de Nazi’s. Jij bent kapitein Blazkowicz, Amerikaanse oorlogsheld. Kapitein Blazkowicz maakte deel uit van de laatste aanval op het kasteel in 1946, maar door het volledig mislukte aanvalsplan waarbij je zwaar gewond bent geraakt, heb je 14 jaar in een gesticht gezeten om te herstellen. Op het moment dat het gesticht door het Nazi regime zonder pardon wordt opgedoekt, begint je uitdaging om de missie van 14 jaar geleden alsnog succesvol af te ronden.
De speelsessie van Wolfenstein heeft een diepe indruk op me achter gelaten. Tussen de gebruikelijke schietsessies door, wordt het verhaal middels filmische taferelen en briljante muziekkeuzes erg sterk neer gezet. De nodige humor, die doet denken aan films als Inglorious Bastards, wordt zonder pardon afgewisseld met de zieke gruweldaden van de generaal. Het zorgt voor een indrukwekkende ervaring.
De schietactie tussendoor zit redelijk standaard in elkaar, soms kan je er ook voor kiezen om diverse gebieden al sluipend iedereen uit te moorden. Deze extra keuze zorgt wel voor de nodige spanning. Het loont om zo nu en dan van het vaste pad af te wijken en de kastelen en andere gebieden wat verder af te speuren, er is namelijk genoeg geheime content te vinden. Al zit de game sterk in elkaar, deze voelt grafisch gezien zo nu en dan wel wat gedateerd aan. Vooral het feit dat de game pas in 2014 uitkomt en vooral gericht zou moeten zijn op de Xbox One en PS4, versterken dit gevoel dat hier meer in had gezeten. De volledige kracht van deze nieuwe consoles zal in ieder geval niet benut gaan worden. Wolfenstein speel je dan ook eerder voor het verhaal dan de schietactie en de grafische pracht en praal. Al met al moet ik meer zien van Wolfenstein wil ik er een volledig oordeel over kunnen vellen. Het begin dat we gespeeld hebben smaakte naar meer, de kwaliteit zal af gaan hangen van het feit of ze de spanning vast weten te houden tot het einde.
