Milla Jovovich die wijdbeens staat op een vrachtschip, Milla Jovovich die wijdbeens staat in een futuristisch ogende gang, Milla Jovovich die wijdbeens staat op een zebrapad in een computersimulatie van Tokyo (echt!), Milla Jovovich die wijdbeens staat op een sneeuwvlakte, Milla Jo…ik denk dat jullie inmiddels wel een idee hebben waar dit over gaat. Voor degenen die nog geen kennis hebben gemaakt met het fenomeen: dit is een beschrijving van Resident Evil: Retribution.


Milla Jovovich die wijdbeens staat op een filmposter
Tijdens een rustig avondje scrollen door Netflix kwam ik ‘m tegen. De vijfde film in de reeks gebaseerd op een van mijn eens favoriete game franchises. Veel personages die in de games een rol hebben gespeeld, passeren de revue: Ada Wong, Barry en Leon helpen Milla Jovovich ontsnappen uit Umbrella’s (zoveelste) geheime hoofdkwartier, terwijl een totaal onherkenbare Jill Valentine is gehersenspoeld en haar probeert uit te schakelen. Ondertussen heeft Albert Wesker, vanuit zijn bureau in het Witte Huis, de touwtjes stevig in handen. Wat een ‘trip down memory lane’ had moeten zijn, wordt gedegradeerd tot hersenloze actie met bordkartonnen, wijdbeens lopende personages, die je met nostalgie beladen herinneringen zorgvuldig geweld aandoen.

Identiteitscrisis
De eerste Resident Evil was mijn tweede game voor de Playstation, gekocht samen met mijn oma, want ik was zelf nog niet oud genoeg. De spanning, uitdaging en vreselijke voice acting maakten me instant fan. Deel 2 deed daar nog een schepje bovenop met prachtige FMV’s, alternatieve verhaallijnen en een mooi uitgewerkte Raccoon City. Capcom wist inmiddels dat ze een goede franchise te pakken had en begon steeds meer games te maken. De verhaallijnen werden telkens meer vergezocht, nieuwe personages en virussen werden geïntroduceerd en de gameplay begon steeds meer naar actie te neigen.

Na Resident Evil 4, die de dunne lijn tussen survival horror en actie met succes bewandelde, kwam de serie in een soort identiteitscrisis terecht, met als hoogtepunt (dieptepunt?) Resident Evil 6. Na de demo te hebben gespeeld, heb ik me met deze game maar niet bemoeid. De verhaallijn van Leon leek meer een persiflage van de oude vertrouwde Resident Evil, Chris was verzeild geraakt in het Call of Duty-universum en Jake Muller’s avonturen zijn vlees noch vis.


Resident Evil…of toch Call of Duty?
Grote publiek
Ik vraag me af hoe het zo ver heeft kunnen komen met deze franchise. Op een gegeven moment moet je natuurlijk wel iets anders verzinnen dan het welbekende landhuis, maar wat meer voorzichtigheid met je zorgvuldig gecreëerde game-wereld zou denk ik wel op zijn plaats zijn. De verkoopcijfers duiden er wellicht op dat meer gamers het met me eens zijn. Volgens de meest recente cijfers is de game 5,2 miljoen keer verkocht, terwijl Capcom uitging van ruim 7 miljoen verkochte exemplaren. Hierbij valt vooral op dat de game bij de release miljoenen keren over de toonbank ging, maar direct daarna in een diepe sales-afgrond stortte.

Volgens mij geeft dit aan dat Capcom met de drang naar het binnenhalen van het grote publiek, de fans van het eerste uur heeft vervreemd. En dat dit direct na de eerste week als een lopend vuurtje is rondgegaan. Ergens ben ik ook bang dat de Resident Evil-films, die in totaal al meer dan 900 miljoen dollar hebben binnengehaald in de bioscoop, hier hun invloed op hebben gehad. Misschien denkt Capcom wel dat we in de games ook alleen maar hersenloze actie willen, met wijdbeens lopende persiflages op onze geliefde personages.

Sprankje hoop
Vorige week heeft Capcom een tweede deel in de Revelations-serie aangekondigd en een remaster van de Gamecube remake (jaja!) van de eerste Resident Evil. Met dit nieuws gloeit er toch weer een sprankje hoop op in mijn sinds jaren gedoofde passie voor de serie. Revelations voor de 3DS is over het algemeen goed ontvangen en leek weer wat meer richting de oude Resident Evil-formule te gaan. Al was daar ook nog meer dan genoeg in te schieten. Volgens de eerste berichten volgt ook deel twee deze formule, met oude bekende Claire Redfield in de hoofdrol en Moira, de dochter van Barry, in een ondersteunende rol.


Onze hoop is gevestigd op Claire en Moira
Volgens producer Michiteru Okabe heeft feedback van de fans een belangrijke rol gespeeld bij de ontwikkeling van de spelconcepten, laat Eurogamer weten: "The project has been finding the line between listening to fan feedback and also doing something different to confound expectations. I want this to be both a game that doesn't lose what made its predecessor great, while also bringing something new and exciting to the Resident Evil series.” We zullen dus zien in hoeverre dit een balans oplevert tussen innovatie en klassieke gameplay.

Kat uit de boom kijken
Dat Capcom nog geen nieuwe genummerde game in de serie heeft aangekondigd, doet me vermoeden dat deze twee games moeten aantonen wat er aanslaat bij de fans. Doet de HD remake het goed, dan zou het me niets verbazen als een nieuwe game in de serie weer richting die roots gaat. Hopelijk met een reboot die de vergezochte verhaallijnen van de latere Resident Evil-games achter zich laat. De kracht van de nieuwe generatie consoles kan die setting vast weer genoeg nieuw leven inblazen. En de hooggespannen verwachting voor ‘The Evil Within’ geeft wel aan dat er nog genoeg mensen warmlopen voor het genre.

Ik ben dan ook erg benieuwd hoe Resident Evil zich gaat ontwikkelen deze consolegeneratie. Wat vind jij van de manier waarop de serie zich heeft ontwikkeld? En waar zie jij de serie in de toekomst naartoe gaan?