Tijdens de Wii-jaren heeft Nintendo zich steeds meer tot de casual gamesmarkt gericht. Met de Wii-mote zouden zelfs opa en oma in staat zijn om na het jaarlijkse kerstdiner een potje Wii-bowling te winnen. Met de Wii-balanceboard werd Nintendo verantwoordelijk voor de strakke lijnen van miljoenen huismoeders en de Mario- en Zelda-games werden uitgerust met eindeloze tutorials of ghosts die laten zien hoe je een level uitspeelt. Die tijd is nu voorbij! Alles wijst erop dat Nintendo zich weer tot gamers van de harde kern richt. Alles? Nou ja, alle bewijsstukken die ik in deze column aanhaal in ieder geval wel!

Bewijsstuk 1: Miyamoto
Shigeru Miyamoto is al jaren het meesterbrein achter zo’n beetje alles wat Nintendo doet. Zijn ideeën dragen bij aan de richting van nieuwe consoles en geen enkele Nintendo-game kan aan zijn kritische blik ontkomen. Het is dan ook veelzeggend dat Miyamoto vorig jaar, in een interview met Edge Magazine, aangeeft dat Nintendo zich niet meer wil richten op de mensen die ‘passief’ gamen:

"[These are] the sort of people who, for example, might want to watch a movie. They might want to go to Disneyland. Their attitude is, 'OK, I am the customer. You are supposed to entertain me.' It's kind of a passive attitude they're taking, and to me it's kind of a pathetic thing. They do not know how interesting it is if you move one step further and try to challenge yourself [with more advanced games]. Because of the spread of smart devices, people take games for granted now."

Hiermee lijkt Miyamoto zich af te keren van de gamers die simpel(ere) games willen spelen. Die kunnen ze immers wel op hun smartphone krijgen. En hoewel de aandeelhouders van Nintendo niets liever willen dan Nintendo-games op smartphones, is Satoru Iwata, president van Nintendo, stellig in zijn overtuiging dat Nintendo-games altijd op Nintendo-platforms behoren te blijven.

Bewijsstuk 2: Amiibo’s
Wat?? Amiibo’s? Die zijn toch zo mainstream als het maar kan? Nee joh, juist niet! Op de kermis zie ik al sinds jaar en dag grijpautomaten met Yoshi-, Toad-, en Mario-knuffels. Dát is mainstream.

De Amiibo’s zijn speciaal bedacht voor de verzamelaars. Voor hen die al sinds het NES-tijdperk, samen met Mario, kasteel na kasteel afstruinen eindeloos op zoek naar de prinses. Die op kleuterleeftijd hun eerste groene schildje gooiden en de gangen van Metroid op de NES uittekenden op ruitjespapier. Dat zijn de gamers die zo gehecht zijn aan de Nintendo-figuren dat ze deze thuis in hun kast willen hebben staan. Dat je er dingen mee kan ontgrendelen in bepaalde Nintendo-games is een mooie bijkomstigheid.

De Amiibo’s geven aan dat Nintendo zich eindelijk bewust is van de plek die de iconische Nintendo-figuren in onze gamerharten hebben veroverd. Dat de Amiibo’s nu een enorm succes zijn en ‘by the bucketload’ verkopen, bevestigt dat Nintendo op het juiste pad zit. Sowieso is het natuurlijk fijn om te zien dat er goed aan verdiend wordt, terwijl de Wii-U nog steeds kwakkelt.

Bewijsstuk 3: New Nintendo 3DS
De New Nintendo 3DS schreeuwt core gamer. Met zijn tepelvormige C-stick, de twee extra ZL- en ZR-knoppen, verwisselbare covers en misschien nog het meest van alles: de naam. Welke vader of moeder weet de New Nintendo 3DS nog te herkennen tussen de DS, DSi, 3DS, 3DS XL en 2DS? Alleen de gamers die goed op de hoogte zijn zullen precies weten hoe het zit. En waarschijnlijk is de New 3DS ook alleen voor hen een échte aanvulling op de toch al robuuste line-up aan verschillende 3DS systemen.

En hoe kan je de New Nintendo 3DS beter naar de core gamer marketen dan door ‘m aan te bieden in bundels met Zelda: Majora’s Mask en Monster Hunter 4? Zelda voor de gamers die de duistere inslag van deze telg in de serie kunnen waarderen. En Monster Hunter voor hen die zich uren weten te vermaken met het jagen op allesverslindende monsters, om met de juiste slag op het juiste moment op het juiste lichaamsdeel 2% kans te maken op die ene itemdrop die ze wellicht aan hun ultieme armor helpt.

Daarnaast kent de New Nintendo 3DS games die alléén daarop gespeeld kunnen worden. Cult Wii hit Xenoblade Chronicles, die wereldwijd naar schatting nog geen miljoen exemplaren heeft verkocht, is hiervan tot nu toe als enige aangekondigd. Niet bepaald een game waar de massa voor warmloopt, maar wel enorm wordt gewaardeerd onder de serieuze gamers.

Bewijsstuk 4: Bayonetta
Bayonetta is nog zo’n game. Met over de top actie, een wel heel zelfverzekerde vrouw in de hoofdrol en iedere paar minuten gevloek en seksuele toespelingen, is Bayonetta niet bepaald een game die je direct aan Nintendo toeschrijft. Laat het nou net Nintendo zijn die de ontwikkeling van Bayonetta 2 heeft gered van de ondergang, in ruil voor exclusiviteit op de Wii-U.

Hoewel critici en hardcore gamers de eerste Bayonetta juichend ontvingen, schonk het grote publiek de game niet veel aandacht. Bayonetta heeft dan ook minder verkocht dan in eerste instantie verwacht. Dat Nintendo dus zoveel moeite doet voor het tweede deel, is alleen maar om de hardcore gamer tevreden te stellen. Je hoeft de forumtopics op Neogaf er maar op na te slaan om te zien hoe lyrisch erop gereageerd is. Weer een puntje voor Nintendo dus!

I rest my case
Nintendo heeft de hardcore gamer weer in beeld en dat is maar goed ook. Miyamoto en Iwata lijken precies door te hebben wat Nintendo nodig heeft om het merk weer populair te maken onder de doelgroep waar het ooit om begonnen is: de echte gamers. Hopelijk laat Nintendo dit ook zien in zijn volgende console en de aankomende games. Vooral in de volgende Zelda-game hoop ik geen enkele keer herinnerd te worden aan het feit dat die blauwe rupee er vijf waard is.

Voorlopig bereid ik me alvast mentaal voor op alle verschillende maskers die ik volgende week ga dragen in Majora’s Mask, op mijn spiksplinternieuwe New Nintendo 3DS met custom cover.