Everybody's Gone to the Rapture is een spel dat zich maar moeilijk tot een enkel genre laat definiëren. Waar je als een reviewer een titel vaak zo objectief mogelijk op verschillende spelelementen moet beoordelen is Everybody's Gone to the Rapture eerder een ervaring dan een simpel spel. Je start als een naamloos personage in het Engelse plaatsje Shropshire. Binnen enkele seconden wordt duidelijk dat hier iets goed fout is gegaan. Er zijn geen mensen te vinden op straat en zoals de titel van het spel al doet vermoeden is het einde der tijden hier recentelijk aangebroken. Vanuit je eerstepersoonsperspectief moet je zien te ontrafelen wat hier precies is gebeurd. Dat mensen heel recentelijk nog hun alledaagse dingen deden blijkt wel uit de fietsen die op straat liggen, nog steeds rokende cigaretten die je in de kroeg vindt en onheilspellende zakdoekjes bedekt met bloed die her en der op je pad komen. Uit alles spreekt een nare sfeer, iets beklemmends waar je als speler maar moeilijk je vinger op kunt leggen. Het is aan jou om het mysterie op te lossen en de wereld om je heen te verkennen.



Licht en frequenties
Al snel na het starten van het verhaal zag ik een aantal lichtbollen in de ruimte zweven. Als je de wereld verkent zullen deze lichtbollen soms rondzweven, soms vormen van mensen aannemen en een gebeurtenis uit het verleden doen herleven. In sommige gevallen zullen deze lichteffecten stilzweven en moet jij als speler de controller met de tilt-functie zo bewegen dat je een bepaalde frequentie weet te vinden. Lukt je dat, dan krijg je weer extra inzichten die mogelijk wat opheldering kunnen geven over wat er in hemelsnaam aan de hand is.

Grafische pracht en praal
De wereld waar je dit soort situaties in tegenkomt is buitengewoon mooi vormgegeven. Het gebied van Shropshire en omstreken zit vol details. Plantjes, bloemen, maïsvelden, het oog voor detail dat de ontwikkelaars in het spel hebben weten te steken maakt de sfeer bijna tastbaar. De rustieke omgevingen, de kenmerkende rode telefooncellen, het schetst een beeld dat liefhebbers van de Britse landschappen waarschijnlijk heel herkenbaar vinden. Het wordt nog eens extra sfeervol gemaakt door de uitstekende lichteffecten die de omgeving extra karakter weten te geven. De vormgeving en de sfeer die wordt neergezet zijn zo goed gedaan, dat ik soms het gevoel had dat de omgeving een levend wezen was. Maar dat is ook te danken aan de wijze waarop je langzaam maar zeker meer te weten komt over wat er aan de hand is. Zoals gezegd zijn de lichten een bron van informatie, maar verspreid over de omgeving zijn ook radio's en telefoons te vinden die je kunt gebruiken om extra geluidsopnames van de hoofdpersonen in het verhaal aan te horen. Rapture neemt je als speler ook niet bij de hand en geeft je vanaf het begin de vrijheid om zelf op ontdekkingstocht te gaan.



Luisteren naar de stilte en naar ruis
Naast de grafische pracht is ook het audiogedeelte erg sterk te noemen. De muziekstukken die voorbij komen zijn betoverend en weerspiegelen soms de troosteloosheid van de situaties die je tegenkomt. Het einde van de wereld is duidelijk aangebroken. Maar het zijn vaak de momenten dat de stilte valt, dat je bewust wordt van de nuances in de audio. Af en toe zul je namelijk wat ruis horen. Soms is dat een teken dat er iets belangrijks in de buurt te vinden is. Zo zul je weer nieuwe scenes en informatie kunnen verkrijgen. Andere keren lijkt het vals alarm, en geeft het spel je de indruk dat je het je slechts inbeeldde. Daar komt bij dat de accenten, dialogen en intonatie van de stemacteurs het spel een authentieke ervaring maken.

Slakkengang
En een ervaring is Everybody's Gone to the Rapture zeker te noemen. Toch zijn er wel een paar dingen waar ik me tijdens mijn sessies aan begon te storen. Je krijgt eigenlijk meteen de vrijheid om de wereld te verkennen. Natuurlijk is dat prima, maar ik had af en toe wel het idee dat er wat meer lijn in het verhaal gebracht mocht worden. Het voelt namelijk af en toe aan alsof de speelduur van het verhaal opgerekt wordt omdat je soms niet weet waar je naartoe moet en daardoor maar een beetje rond gaat dwalen. Een ander nadeel is dat het letterlijk dwalen is, want rennen lijkt nauwelijks een optie. Zelfs als je de R2 trigger ingedrukt houdt, en je een klein beetje sneller loopt. Het wandeltempo en de enorme wereld, gekoppeld aan de best lastig te navigeren wereld zorgden ervoor dat ik ondanks het intrigerende verhaal mezelf er echt even tot moest zetten om door te gaan. En dat is best jammer, want het kwam af en toe voor dat ik besefte dat ik naar de verkeerde kant van de kaart was gelopen, om vervolgens weer het hele eind terug te moeten slenteren. Het spel noemt het indrukken van R2 om te ‘rennen’ niet eens in het menu, hoewel het in de praktijk qua tempo eigenlijk meer een schakeling is van slenteren naar nordic walking.



Conclusie
Everybody's Gone to the Rapture is zoals gezegd meer een ervaring dan een spel. De geweldige dialogen die je aanhoort, het oog voor detail in de omgevingen en de uitmuntende geluidseffecten en soundtrack zorgen ervoor dat je tijd in Schropshire een periode is die indruk maakt. Toch kan het niet maskeren dat het spel qua totale speelduur maar weinig om het lijf heeft. Je zou bij wijze van spreken meteen richting het einde van het spel kunnen rennen, waarna de credits in een tweetal uren al voorbij rollen. Toch zou je daarmee jezelf tekort doen. Everybody's Gone to the Rapture is namelijk een spel dat je inzichten in de aard van mensen kan geven, je laat nadenken over hoe je zelf tegen mensen en dingen aankijkt, en het zorgt ervoor dat je lang na de aftiteling nog af en toe een gevoel van onbehagen kan ervaren. En dat weten games niet vaak voor elkaar te krijgen. Houd je van bijzondere ervaringen en ben je bereid een laag tempo voor lief te nemen, dan is dit zeker een ervaring die je eens moet beleven.

Graphics: 90
Gameplay: 80
Originaliteit: 75
Sound: 90
Replay Value: 50
Eindcijfer: 77