Ik herinner me de launch van Halo 3 in Nederland nog goed (opa vertelt). Het was in het Tuschinksi bioscooptheater in Amsterdam, en de toenmalige baas van Xbox Nederland noemde Halo 3 het grootste entertainment moment van 2007.

LL Cool J - voor de mensen die dat niets zegt; dat was vroeger een beroemd rapper en de goede man speelt nu alweer jaren in de serie NCIS: Los Angeles - was de beroemde gast van de avond. De rapper/acteur was ongetwijfeld voor heel wat tienduizenden dollars naar Nederland ingevlogen om het live in de bioscoop op te nemen tegen onder andere Pharrell Williams, die op dat moment in een andere Europese hoofdstad de publiekstrekker was. Het niveau van LL Cool J was zo slecht, dat de journalisten en genodigden in de zaal plaatsvervangende schaamte kregen. Echter, Pharrell maakte het helemaal bont door gewoon de hele tijd stil te blijven staan, zodat LL tenminste nog een paar kills op zijn naam kon schrijven. Het was gênant en knullig, maar ergens ook wel weer grappig.

Gamesmakers willen graag dat hun creaties met films en series worden vergeleken en ik snap die vergelijking tot op zekere hoogte. Beide hebben overeenkomstige disciplines, beide leunen zwaar op sequels en beide hebben in sommige gevallen overeenkomstige budgetten.

Toch gaat de vergelijking in veel gevallen mank. Films onderga je passief, games speel je zelf, actief. Inhoudelijk zijn er nog tientallen verschillen op te merken, maar de belangrijkste is het verschil in bereik. Waar films honderden miljoenen mensen bereiken - zeker bij blockbusters als James Bond, Star Wars of een nieuw Marvel vehikel - blijft het bereik van games in veel gevallen nog steeds beperkt tot enkele miljoenen en in uitzonderlijke gevallen tientallen miljoenen (GTA, Call of Duty). Voor de duidelijkheid; ik heb het niet over free to play games als World of Tanks of Candy Crush, die bereiken net als films wel degelijk honderden miljoenen gamers, maar over klassieke Triple A games als Halo, Call of Duty, Assassin’s Creed en de overige ‘usual suspects’.

Het grootste probleem is nog steeds dat die Triple A franchises verre van mainstream zijn … vooral in hun bediening. Nintendo’s Wii introduceerde simpele controls door games met een afstandsbediening te laten besturen. Het was een schot in de roos, maar naar verloop van tijd droogde de relevante sofware voor de console al snel op. Apple heeft met aanraakschermen laten zien dat laagdrempelige besturing de sleutel is tot grootschalig succes. Maar klassieke Triple A-achtige games schitteren vooralsnog door afwezigheid op Apple producten. Wellicht dat daar met de nieuwe Apple TV verandering in gaat komen, maar dat blijft voor nu nog gissen.

Neem Halo 5, Assassin’s Creed: Syndicate of GTA V en pak de controls erbij. Het aantal knoppen en de verschillende functies die daarmee corresponderen is voor de fanatieke gamer gesneden koek. Maar iemand die door de fraaie beelden geïntrigeerd raakt maar geen goede gamer is, wordt weggejaagd door de overweldigende hoeveelheid knoppencombinaties en input die hij of zij moet doen om mee te komen. Moeten games daarom makkelijker te besturen worden? Van mij niet. Ik geniet met volle teugen van bovenstaande titels, stuk voor stuk. Maar zolang je nog minstens 16+ functies en dito knoppen bij een Triple A game houdt, zolang je nog door een woud aan menuutjes moet scrollen om online te gaan om met andere te mogen spelen en zolang je updates en patches moet draaien om überhaupt een game werkend te krijgen, zullen Triple A games nooit die massale mainstream appeal krijgen die films (en series) wel hebben. Vergelijk het gemak van een serie kijken bij Netflix tot een game betalen, downloaden, installeren, updaten en spelen in de Xbox Games Store of de PlayStation Store. Een wereld van verschil. Dus laten we ophouden met net doen of die twee vergelijkbaar zijn.