Een enkele blik op de ‘tomatometer’ tempert de verwachtingen flink, want op het moment van schrijven staat deze slechts op 23% ‘fresh’. Daarmee lijkt de spektakelfilm in hetzelfde kamp te eindigen als bijvoorbeeld Alice Through The Looking Glass of Teenage Mutant Ninja Turtles. Dit terwijl de trailers veel meer dan dat beloofden: een mix van Avatar en Lord of the Rings in een epische genrefilm die fantasy combineert met kleurrijke computerbeelden. En dat men vertrouwen heeft in de rijke geschiedenis van Warcraft is duidelijk, de titel werd in dit deel van de wereld namelijk aangepast naar Warcraft: The Beginning; dit is dus nog maar het openingssalvo.
Is de film echt zo slecht als men beweert? Het antwoord hangt stiekem helemaal af van jouw perspectief. Warcraft: The Beginning is namelijk een soort liefdesbrief aan de games en dat is tegelijkertijd een groot plus- en minpunt. Voor fans is het een genot om Stormwind, Ironforge en allerlei rassen gerenderd te zien worden in de machineboerderij van ILM. CGI van dit kaliber komt in de trailers nooit zo goed naar voren ¬ – net als bij de slechte trailers van Avatar – maar eenmaal op een gigantisch scherm ziet alles er betoverend mooi uit. Tevens is de film gevuld met vele subtiele “easter eggs” die tijdens mijn bioscoopbezoek het publiek lieten juichen en joelen, het wordt tenslotte vaak als komisch tussendoortje ingezet voor de oplettende fans. Non-gamers zullen op deze momenten echter verbaasd om zich heen kijken met de vraag waar al dat enthousiasme nou vandaan komt.
De film schijnt oorspronkelijk bijna drie uur lang te zijn geweest, maar wat er in de bioscopen draait is “slechts” zo’n twee uurtjes lang. Niet per se kort, maar het lijkt erop dat er te veel is opgeofferd in de editing-kamer. Gedurende die twee uur worden er namelijk in hoog tempo plekken en personages geïntroduceerd. Naast alle steden en rassen moeten legendarische Orcs, de zogenaamde Guardian en allerlei zonen en dochters geïntroduceerd worden door de vele subverhaallijnen. Dat hoge tempo is nou precies waar het gemiddelde filmpubliek zal afhaken door een gebrek aan achtergrondkennis, terwijl er niet genoeg uitgelegd wordt om iedereen mee te kunnen slepen. Voor fans die deze personages op zijn minst van naam al kennen, zal het veel toffer zijn om te zien.
Terwijl er dus een flink probleempunt in de filmlengte zit, verdient het toch zeker meer dan een waardering van 24%. Het is ongetwijfeld makkelijk voor sceptici om Warcraft: The Beginning te zien als de zoveelste hersenloze gamefilm waarin brute Orcs mensen plathameren rondom een of ander magisch portaal. Wij weten dat er veel meer achter zit, maar jammer genoeg komt dat in deze film niet helemaal naar voren. Zelfs al zou iemand de film oppervlakkig vinden, de visuele stijl compenseert dit enorm. De schilden, kostuums, motion capture van de diverse wezens, prachtige achtergronden en indrukwekkende actie zijn allen bijzonder mooi en kleurrijk vormgegeven. Er is totaal niet gegaan voor een realistische aanpak en dat geeft Warcraft juist een geheel eigen filmstijl die behoorlijk verfrissend is in tijden van donkere en contrastloze films.
Een ander flink pluspunt aan de film is het idee achter de film. Namelijk dat de Horde en de Alliance twee kanten zijn van een oorlog, waarbij beide kanten zowel helden als schurken kent. Twee groepen die met de beste intenties elkaar de kop inbeuken om te overleven is een veel interessanter concept dan de zoveelste ultieme eindbaas die moet worden tegengehouden. In de film zijn er dan ook vele heldhaftige personages te vinden die een beetje schommelen in een grijs gebied. Toch komt dit gebalanceerde oorlogsverhaal niet helemaal tot zijn recht. Voor een flink deel van de film lijkt het namelijk wel degelijk te draaien om een door en door slechte vijand. Zelfs wanneer er personages wisselen van kant, is het soms te kort door de bocht. Ook al heeft het hart van de film ontzettend veel potentie, pas tijdens de climax van de film begint het te werken. Het is dan ook een mooie opzet naar een vervolg waar dit idee helemaal in zou kunnen duiken. Maar daar hebben we nu niets aan, in deze film had gewoon iets meer diepgang moeten zitten.
Eerlijk is eerlijk, de film probeert te veel tegelijkertijd te vertellen. Het probeert niet alleen vele personages neer te zetten, het gebruikt zelfs de openingsscène van deze film om een verhaallijn op te zetten voor de volgende film. Het is voor een belangrijk personage en zal vast zorgen voor een trilogie aan films die als puzzelstukjes in elkaar vallen. Maar het offert tegelijkertijd screentime op die hard nodig was om de kleurige wereld en de vele personages echt te verkopen aan een nieuw publiek zonder enige kennis.
Warcraft is zo’n film die je niet zomaar een cijfer geeft voor iedereen, maar die twee stickertjes krijgt voor twee aparte soorten filmbezoekers. Voor de non-fans is het een vermakelijke fantasyfilm met een duidelijk gebrek aan diepgang. Voor Warcraft-spelers is het pure respect voor het bronmateriaal, de fantastische beelden, het brute Orcgeweld, het verhaal – dat de Alliance en Horde beide neerzet met goede en slechte kanten – en toffe easter eggs; eigenlijk is het precies wat je wilt zien. Toch moet je de problemen erkennen, waardoor er enkele punten verloren gaan. Gezien de prachtige productie van de film en de potentie die het had als de film zich had kunnen ontplooien over drie uurtjes, is het wel ontzettend zonde dat Duncan Jones niet de kans kreeg om er een episch geheel van te maken. Het is zeker niet de doorbraakfilm geworden die het had kunnen zijn, dus we zullen toch nog maar even moeten wachten op die Iron Man of The Dark Knight van de gamefilms. Tot die tijd is Warcraft waarschijnlijk wel de film die het dichtst in de buurt komt.
594 
1)
04-06-2016 19:48
