Hoe tof zou het zijn als ridders, Vikingen en samoerai elkaar in middeleeuwse koekblikken helemaal kapot konden beuken? Ubisoft heeft besloten het historisch incorrecte, doch intrigerende concept uit te proberen en wij mochten losgaan met alle drie de partijen in een 4vs4-gevecht. Het blijkt in ieder geval een stuk uitdagender dan het misschien klinkt.
Sta je namelijk een tegen een, dan moet je aardig nadenken over je manier van vechten. Je kunt links, rechts of bovenhands verdedigen of aanvallen. Het is uiteraard de bedoeling om je tegenstander te spiegelen als je een doorboorde lever wilt voorkomen en juist het tegenovergestelde te doen als je iemands pantser wilt uittesten. Het zou bijna een dodelijk steen-papier-schaar kunnen worden, ware het niet dat je nog andere opties hebt. Je kan bijvoorbeeld iemands verdediging volledig doorbreken met een speciale aanval, afwisselen tussen lichte en zware aanvallen of iemand proberen van een richeltje te duwen. Nog beter is het om slim gebruik te maken van de zeer drukke omgeving en een vijand vanuit een ongelukkig hoekje te verrassen.
Je laat al snel het idee los dat je makkelijk mensen kan neermaaien als een soort middeleeuwse supersoldaat. Losse gevechten zijn eerder een uitputtingsslag, maar zeker niet traag. Doordat je met een team controlepunten moet behouden en er een ondersteunend computerleger rondloopt – gewillige offers om als bepantserd satévlees aan je zwaard geregen te worden – moet je voortdurend op je omgeving blijven letten. Doordat respawnen best vlot gaat en de frontlinies voortdurend bewegen, blijft het tempo namelijk ook behoorlijk hoog.
Grafisch gezien is het allemaal best oogstrelend, mijn samoerai-krijger zag er zeker overtuigend uit met soepele gevechtsanimaties. Pantsers ogen behoorlijk zwaar wanneer ze mooi heen en weer zwiepen bij het trekken van een sprintje. Uiteindelijk kost het best wat moeite om het vechten echt onder de knie te krijgen. Je moet veel anticiperen in een duel, tegelijkertijd letten op de bezetting van de controlepunten en het laatste hoekje van je oogbal reserveren voor het omringende leger en flankende tegenspelers. Toch zou het na wat oefening tot een mooi gebalanceerde en uitdagende multiplayer kunnen bieden, die er ook nog leuk uitziet. In februari kunnen we onze mannelijkheid testen in wat meer potjes en uitvinden of het op de lange termijn even uitdagend blijft.
Na het hacken van het grimmige Chicago in het eerste deel, lijkt Watchdogs 2 een stuk kleurrijker te worden. Jouw ingame smartphone begroet je al snel met vrolijke pixelige menu’s en je wordt neergezet in het zonnige San Francisco. De speelwereld is twee keer zo groot als Chicago en biedt deze keer buitengebieden zoals het zeer hackbare Silicon Valley.
Wat betreft het hacken zelf heb je nu meer opties dan ooit. Vrijwel elk voertuig kan op afstand gemanipuleerd worden, of je nu een tactvolle afleiding wilt creëeren of gewoon graag auto’s rond laat rijden als ballerina’s. Nieuwe toffe gadgets zijn er ook in de vorm van rollende en vliegende drones. Maar het belangrijkste hierbij is de vrijheid die je krijgt om missies uit te voeren. Je kunt met zo´n drone een gebied binnendringen om op stealthvolle wijze een deurtje te openen. Maar je kunt net zo goed al schietend naar binnen rennen, vechtpartijen stimuleren die het werk voor je doen of hydrolische liften hacken om bij je doel te komen. Dit geldt ook voor het verhaal, waarbij je niet per se alle hoofdmissies hoeft te volgen en je even vrij bent om op je eigen manier de wereld te verkennen.
Tevens wordt chaos zaaien meer gestimuleerd dan ooit in de multiplayer. Tenminste, als je online andere spelers tegenkomt kan je elkaars speelwereld samenvoegen en professioneel te werk gaan in missies. Evengoed kan je met een groepje hackers rondscheuren door de stad in een gewelddadige achtervolging. Hierbij kan je bijvoorbeeld een bounty op jezelf zetten, waarna er drie andere spelers en een klein leger politiemensen achter je aankomen. Hierbij word je extra beloond als je zo brutaal bent om vallen neer te zetten met als doel om juist de jagers uit te schakelen. Het is tenslotte wel iets veiliger om eerst een paar leidingen te laten springen onder het asfalt, om vervolgens zo snel mogelijk te ontsnappen op de snelweg terwijl de rest uit een kettingbotsing klimt.
Het is duidelijk dat Ubisoft geluisterd heeft naar alle kritieken op het originele Watchdogs in deze kleurrijke, chaotische en vrije vervolggame. Er zijn wel zodanig veel nieuwe mogelijkheden dat het even wennen is aan de uitgebreide controls, dus je kunt niet zomaar in de game springen en meteen op stijlvolle wijze de wereld om je heen manipuleren. We zullen nog even moeten afwachten hoe de game met al deze vrijheid omgaat in zo´n grote speelwereld en hoe het verhaal dit allemaal leuk inpakt. In ieder geval ziet het moderne San Francisco er wel uitnodigender uit dan Chicago en zullen we in november los kunnen gaan in de hackerspeelplaats.
Het is de volgende dag in South Park, de brutale kinderen zijn helemaal klaar met LARP en spelen vandaag superhelden op straat. Letterlijk, want in mijn eerste superheldengevecht werd de actie plots onderbroken en moesten helden als Mysterion en Super Craig netjes op de stoep gaan staan voor een langsrijdende auto. Na een mopperende “Damn kids!” kunnen we weer verder met middelvingeraanvallen en scheetkrachten.
Men had makkelijk de turnbased-gevechten uit The Stick of Truth kunnen hergebruiken, maar het gevechtssysteem is behoorlijk vernieuwd voor het superhelden-thema. Het is weliswaar nog steeds turnbased, maar de helden kunnen zich tijdens een beurt vrij bewegen op het scherm en vanaf een bepaalde plek aanvallen. Het speelt dus grotendeels als een RPG, maar dankzij de nieuwe opzet komen ‘The Human Kite’ of jouw personage met bijvoorbeeld supersnelheid veel beter tot hun recht.
Wat nog exact hetzelfde is gebleven, is de aanstootgevende doch geweldige South Park-humor. Om langs een deur te komen moet je bijvoorbeeld op zoek naar het geheime codewoord (“Fuck you mom”) in Cartman’s schrift, die natuurlijk gevuld is met seksueel getinte tekeningen van Butters. Net als in de tekenfilmserie gaat alles op hilarische wijze net even te ver. Ook zijn er minigames toegevoegd zoals kleien op het toilet, waarbij je de schouderknoppen gebruikt om te persen en de pookjes om er op de juiste manier een drol uit te wurmen.
De superhelden-hype in de filmwereld brengt meer dan genoeg nieuwe stof voor satire naar South Park. Uitblinker is Timmy, die met zijn telepatische stem plots bijzonder eloquent is als een kinderlijke versie van Professor Xavier. Het verhaal lijkt overigens niet te draaien om een superhelden-versie van een legendarische stok die alles beheerst, maar enkel om het opbouwen van een geldprintende filmfranchise; Cartman gaat in de demo driftig op zoek naar iemand die werkt bij Netflix om de boel op te starten. The Fractured But Whole weet wederom de stijl van de tekenfilms vlekkeloos over te nemen en tegelijkertijd veel te vernieuwen door de kinderen iets compleet anders te laten spelen. De originele game was al gevuld met een ontzettende waslijst aan variatie, maar gelukkig was er nog genoeg inspiratie over voor een nieuwe game. In december zullen we zien of de uiteindelijke game de lat hoog kan houden en even super zal zijn als The Stick of Truth.
882 
1)
20-08-2016 08:37
