Activision is al enkele jaren een grootmacht in de game-industrie. Kijkend naar de line-up die men op de Gamescom beschikbaar had, was er dit jaar weinig verrassends te ontdekken. Maar met een nieuwe Call of Duty, een nieuwe Skylanders en een uitbreiding voor Destiny hoef je ook niet per se verrassend te zijn, als de games maar bulken van de kwaliteit. Aan Martijn, Yorn en Wouter de eer om de line-up eens flink aan te tand te voelen.   


De meeste haters van Call of Duty zullen beargumenteren dat Call of Duty 4: Modern Warfare nog echt vernieuwend was en dat de serie daarna pijlsnel richting de kwalitatieve afgrond ging. Infinity Ward besloot daarom een mooie streek uit te halen en de geremasterde versie van Call of Duty 4 alleen beschikbaar te maken in de speciale versies van de nieuwe Call of Duty: Infinite Warfare. De trailer van die laatste game ontving dan ook al snel een recordaantal duimpjes naar beneden op YouTube. Het was dan ook des te vreemder dat de ontwikkelaar op de Gamescom niet alles uit de kast leek te halen om de haters echt te proberen te overtuigen.

Helaas was er geen speelbare versie voor ons aanwezig, maar we konden wel een uitgebreide speelsessie zien. Daarbij is duidelijk dat de setting van Infinite Warfare zeker potentie voor vernieuwing in huis heeft: wie had kunnen denken dat de game, terwijl CoD bekend staat om de afgesloten setting, zich zou begeven in de oneindigheid van het heelal? In de getoonde missie zetten we voet op een planeet die te hard om zijn as is gaan spinnen en daardoor een extreem snelle dag- en nachtcyclus heeft. Je moet daarbij zorgen om je niet bloot te geven aan de brandende zon of in de lavaspleten te vallen.


Op deze manier heeft de ontwikkelaar allerlei nieuwe elementen in de schietactie gebracht. Het heeft veel potentie, maar als de getoonde beelden waren bedoeld om te overtuigen van deze potentie is dat niet bepaald gelukt. Het was namelijk wel heel erg het Call of Duty dat we zo gewend zijn: rennen van plek naar plek, terwijl je wordt meegesleurd in allerlei vooropgezette actie. Dat kan best cool zijn wanneer het verhaal meeslepend genoeg is, maar de belofte van ‘Infinite Warfare’ lijkt op die manier wat overmoedig.


 


Skylanders Imaginators is alweer het zesde deel in de Skylanders serie. Geheel nieuw is dit keer dat je je eigen Skylanders kunt creëren! Om een nieuwe Skylander te bouwen heb je een Creation Crystal nodig, die in verschillende vormen voorkomen. In totaal zijn er tien verschillende Crystals die allemaal gebonden zijn aan een bepaald element zoals vuur, water of bijvoorbeeld donkere magie. Wanneer je een van de Creation Crystals op de portal plaatst, kun je direct aan de slag. De keuze is reuze met meer dan 120 hoofden, 80 borstkassen, ogen, benen, armen en zelfs staarten om uit te kiezen. Je kunt tevens elk onderdeel aanpassen op kleur en grootte. Daarnaast kan je je nieuwe Skylander een gevechtskreet meegeven en zijn stem geheel naar eigen wens aanpassen. Wanneer je het spel begint is slechts een beperkt deel vrijgespeeld, nieuwe lichaamsdelen kun je vervolgens via Imagine Treasure Chests verdienen. Deze krijg je door bepaalde doelen in het hoofdspel te completeren of levels uit te spelen. Tot slot beïnvloedt het element van de Creation Crystal welke speciale kracht je kunt gebruiken. Hoewel het logisch is, is het wel jammer dat je slechts één zelf gecreëerde Skylander per Crystal kunt bewaren.

Naast dat zowel jong als oud zijn fantasie de vrije loop kan laten gaan, is het voor de Crash Bandicoot fans goed om te weten dat zowel Crash (bekendgemaakt op de E3) als Dokter Neo Cortex (bekendgemaakt op de Gamescom) speelbaar gaan zijn in Skylanders Imaginators. Ook is er een geheel level aan deze twee iconen gewijd in de vorm van Thumpa Wumpa eiland. Op dit eiland is de muziek uit balans geraakt door toedoen van Dokter Neo; aan Crash de taak om alle muzieknoten weer terug in sync te brengen. De nostalgische gevoelens vloeien bijna over tijdens het  verzamelen van Wumpa Fruits en het stuiteren op de bekende kistjes, allemaal in het bekende grafische Crash Bandicoot stijltje. Leuk detail is dat, aangezien Crash ook in de Crash Bandicoot games niet zelf praat, Aku Aku de gesproken teksten overneemt wanneer je met Crash speelt. De vraag is of de kinderen, die toch de doelgroep van Skylanders vormen, enig idee hebben wie Crash precies is. Tegelijkertijd is het natuurlijk niet verkeerd dat een nieuwe doelgroep kennismaakt met deze bekende oranje wervelwind. Ook interessant is het feit dat schurken, zoals Kaos, voor het eerst speelbaar zijn.


Tijdens het spelen van Skylanders Imaginators had ik echt het gevoel dat ik weer graag kind zou zijn, dan had ik deze titel waarschijnlijk ontzettend veel gespeeld en alle figuurtjes netjes gespaard en op een plankje gezet. Skylanders Imaginators voelt met name door de Creation Mode fris aan en zal veel kinderen (en wie weet ook ouderen) blij gaan maken tijdens de feestdagen. De Skylander-fans hebben in ieder geval een game om naar uit te kijken.


 


Het heeft eventjes geduurd, maar uitbreiding Rise of Iron brengt eindelijk een zeer gewilde gamemodus naar Destiny. Namelijk custom privématches die we met elke wensbare map of matchtype kunnen opzetten, om alleen of met elkaar rond te knallen. Voor de Gamescom-demo doken we echter niet in een zelfverzonnen potje, maar mochten we een nieuwe Strike en een nieuwe gamemodus uitproberen genaamd Supremacy.

Het lijkt op Kill Confirmed van Call of Duty en is een vorm van Team Deathmatch, waarbij Guardians die niet opletten – of stonden te dansen – neergeknald worden en glimmende Crests laten vallen. Het daadwerkelijk oppakken van de Crests van tegenstander en voorkomen dat Crests van teammaten worden opgepakt, bepaalt uiteindelijk de winnende punten per team. Dat hadden mijn teammaten in het oefenpotje duidelijk niet begrepen. Zij bleven namelijk blind rondknallen, terwijl ze nauwelijks punten scoorden en hun Crests roekeloos lieten liggen op de meest aantrekkelijke plekjes. Stiekem is het dan ook een uitstekende manier om Team Deathmatch spelers te helpen om iets beter samen te werken. Tegelijkertijd kan het extra frustrerend zijn als je het hele team moet dragen, omdat niemand de regeltjes wil lezen.


The Wretched Eye is de naam van een nieuwe Strike, waarbij we loot mogen losweken van nieuwe vijanden genaamd Splicers: een groepje Fallen die ietsjes te ver gegaan zijn met hun fetisj voor nanotechnologie en er uitzien als misvormde Dregs, Vandals, Shanks et cetera. Een Priest heeft zelfs het oog van een Ogre losgetrokken en ambitieus op zijn geweer gezet om alles neer te maaien. Sta je eenmaal met zijn drietjes onder vuur van dit oogbalkanon, dan blijkt de blinde Ogre die er aan vastzat nog te leven en rent hij woest achter je aan in een hectisch eindbaasgevecht.

Hoewel Destiny nog even soepel en geweldig wegknalt zoals altijd, moeten we toegeven dat al deze nieuwigheden iets origineler hadden kunnen zijn. De multiplayer modi zijn mooie toevoegingen, maar doen weinig nieuws vergeleken met andere games. Bovendien zijn de Splicers voornamelijk een lichte aanpassing op bestaande vijanden. Zelfs de Strike voelt aan als meer van hetzelfde, hoe goed het ook speelt. Voor de Raid is er duidelijk inspiratie gehaald uit de nieuwste Mad Max en er worden zelfs Strikes en wapens teruggebracht uit een eerdere versie van Destiny. The Devil’s Lair en The Summoning Pits krijgen een Splicer-update en de almachtige Gjallarhorn keert in het zwart terug als pre-order bonus. Het zorgt dan wel voor leuke variatie, maar van een middelgrote uitbreiding verwachten we stiekem iets meer dan aangepaste elementen die we al kennen. Hopelijk brengt het nieuwe verhaalaspect, rondom de Iron Wolves, een flinke dosis verfrissing naast al deze leuke maar weinig originele bonuscontent.