Op de Gamescom hebben we ook veel mooie projecten gezien van kleinere uitgevers. Op bezoek bij uitgever Gambitious kwam onze eigen Yorn dan ook genoeg interessants tegen. Zo ging hij de ruimte in met Outreach, werd hij de baas van een grote transportgigant (je moet er maar tijd voor hebben naast Budgetgaming) en rende, sprong en schoot door de digitale wereld van RunGun JumpGun.
De ruimte ingaan lijkt dit jaar hip te zijn met de releases van Adrift en Tacoma. Waar deze games zich echter afspelen in de toekomst, reikt Outreach terug naar het tijdperk van de Koude Oorlog.
Outreach speelt zich volledig af op een oud Sovjet ruimtestation. Er zijn heel wat uren aan onderzoek gewijd om deze ruimtereus zo natuurgetrouw over te laten komen. Het avontuur begint met een toer aan de buitenkant van het ruimtestation: jij bent Nika, een Russische ingenieur die iets moet repareren aan het station. Niet een al te originele opdracht, maar toch. Al zwevend en klimmend krijg je de schoonheid van het heelal op je bordje voorgeschoteld, vooral de Aarde, maar ook het ruimteschip dat Pixel Spill ontworpen heeft zien er haast fotorealistisch uit. Voor een kleine studio met slechts tien man is dit bewonderenswaardig te noemen! Al klauterend, klimmend en springend begeef je je via een lineaire weg van punt A naar B. Er gaat echter iets goed mis, waardoor uiteindelijk deze introductie abrupt ten einde komt.
Het hoofdverhaal speelt zich dan ook zes maanden later af, waarbij je in je eentje naar het ruimtestation wordt gestuurd om uit te zoeken wat er nu precies mis is gegaan. Volgens de ontwikkelaar gaat het hier om een combinatie van Gone Home en L.A. Noire qua gameplay, waarbij je als een ware ruimtedetective het raadsel achter de verdwenen bemanning moet op zien te lossen.
De game ziet er erg goed uit, qua gameplay zal het geen lang avontuur zijn, maar hopelijk wel een memorabele. De beperkingen in het budget komen slechts terug in de voice-acting, waarbij het wat vreemd aanvoelt dat een Russische astronaut voornamelijk Engels praat met een Russisch accent. Daarnaast speel je het spel in first person, maar zie je niet de handen van de astronaut. Dit kan vooral in het begin wat vreemd aanvoelen, het zijn echter slechts kleine details. Wat we hebben gezien zag er erg goed uit, maar het zal afhangen van de kracht van het verhaal of Outreach een succes gaat worden.
Helemaal wild worden ze in Duitsland van de Transport Tycoon-achtige games, titels waarin het logistiek management in jouw handen ligt en je alle transportroutes ter land, ter zee en in de lucht, zo efficiënt mogelijk moet zien af te stellen. Zit er ergens een logistiek manager in je verborgen, dan is Transport Fever misschien iets voor jou. Transport Fever staat namelijk volledig in het teken van deze logistieke uitdaging. Waar je in games als Railroad Tycoon je treintjes zo efficiënt mogelijk moest laten rijden, gaat Transport Fever nog een stapje verder.
Naast een uitgebreid treinenstelsel, ga je namelijk ook met schepen, vliegtuigen en bussen aan de slag. Je vervoert voornamelijk passagiers, maar ook vracht zoals steenkool, ijzererts en andere grondstoffen. Zo zijn er maar liefst 25 type goederen die allemaal naar de juiste bestemming moeten worden gebracht.
De database aan voertuigen gaat helemaal terug naar 1850, dus als je wilt kan je vanaf het paard en wagen tijdperk je imperium beginnen. Daarnaast is het ook heel gemakkelijk om eigen modellen, of modellen van anderen in jouw game te importeren. Tevens wordt in de Sandbox modus het terrein elke keer random gegenereerd, zodat je in principe oneindig bezig kunt blijven. Genoeg te doen dus!
Het toffe aan Transport Fever is de mate van detail. Je kunt tot in den treure inzoomen op je treinen, vliegtuigen en bussen, maar ook de steden zelf zien er redelijk gedetailleerd uit. Zo zie je bijvoorbeeld de flappen van een vliegtuig bewegen tijdens het opstijgen en landen. Zoom je echter uit, dan is het geheel helaas wel iets minder indrukwekkend.
Het bouwprincipe is heel simpel gehouden. Binnen tien seconden heb je zowel ondergronds als bovengronds een dubbele treinbaan aangelegd. Je buslijnen heb je binnen vijf seconden van kleur veranderd, dus alles werkt heel intuïtief. Hier heeft dan ook, volgens ontwikkelaar Urban Games, de grootste investering in gezeten. Verder is het ook leuk om te zien dat de passagiers die in- of uitstappen, niet alleen naar de bushalte/het schip/ vliegveld ziet lopen, maar dat als je op ze klikt je helemaal kunt achterhalen waar ze wonen, werken, winkelen en waar ze misschien nog niet tevreden mee zijn.
Als dit je ding is, kan je hier echt helemaal in verzeild raken en heb je geen andere titel meer nodig dit jaar. Ik kreeg stiekem de Fever toch wel een beetje te pakken.
RunGunJumpGun is een supersimpel spelletje waarin je precies moet doen wat de titel eigenlijk al zegt. Je moet rennen en springen of schieten, maar omdat je zowel springt door je geweer naar beneden te richten, als er mee schiet, kan je niet beiden tegelijk doen. In een pixelachtige NES-wereld ren je dus als een malle van de linkerkant van het scherm naar de rechterkant en moet je gaandeweg grote sprongen maken, waarbij je draaiende tandwielen of vuurballen moet ontwijken. Deze worden afgewisseld met schiet scenario’s waarbij je gaten in de muur moet maken, of bijvoorbeeld precies op het juiste moment tegen een rad aan moet schieten zodat het draait wanneer jij er doorheen rent.
In elke wereld wordt er een nieuwe mechaniek toegevoegd zoals scenario’s waarbij je, als je aan de bovenkant het level uit springt, je aan de onderkant weer tevoorschijn komt. Ook zijn er bijvoorbeeld onderwaterlevels waarbij de besturing precies andersom is als je gewend bent. Het komt vooral op de behendigheid van de speler aan hoe vlug je een level door weet te komen.
In principe heb je slechts twee knoppen en dat maakt de game easy to learn, hard to master. Het is echter wel echt een niche game, dus de vraag is aan jou of je dit type game ligt en of je er genoeg tijd voor hebt om de uitdagingen die RunGunJumpGun voor je heeft uitgespreid aan te gaan.
