Alhoewel de Gamescom er alweer ruim een week op zit, bleef de artikelen-stroom nog even komen. Met dit artikel is er dan toch echt een einde gekomen aan de grote lading games die we de komende tijd met zijn allen mogen verwelkomen. Moge Budgy jullie allemaal begeleiden in de speurtocht naar de voordeligste, vetste games!

 


De eerste Shadow Warrior stamt nog uit de tijd van Duke Nukem 3D, met een pseudo 3D-engine die voor toen prachtige beelden op je low-res CRT scherm toverde. In tegenstelling tot Duke Nukem Forever, werd de remake van Shadow Warrior enkele jaren geleden wél goed ontvangen. Weet de sequel ook indruk te maken?

Wat als eerste opvalt zijn de graphics, die indruk weten te maken met lichteffecten, scherpe textures en grote snelheid waarmee ze op je scherm worden getoverd. De ene na de andere kleurrijke wereld trekt aan je voorbij, die deels willekeurig gegenereerd zijn. Terwijl je braaf op zoek bent naar je volgende objective, krijgt Wang iedere drie minuten nieuwe wapens om zijn vijanden mee af te knallen.  De snelheid ligt dus hoog in Shadow Warrior 2. Gelukkig kun je die snelheid waarschijnlijk goed bijhouden dankzij de intuïtieve besturing en het gemak waarmee je van wapens wisselt. Ook de Melee wapens zijn deze keer weer van de partij en die maken ook werkelijk het verschil bij bepaalde vijanden.


Hoewel de demo indruk maakte, vraag ik me wel af hoe de uiteindelijke game in elkaar gaat zitten. Alles ging nu wel erg snel en het leek ook niet heel erg logisch qua progressie. Zo word je van je auto getransporteerd naar een soort demonische droomwereld met monsters en opeens ook soldaten, en via een soort warpgate naar een futuristische stad waar ze zijn uitgeschoten met de blauwe ledverlichting.

Grote kans dat dit is gedaan om voor Gamescom een gevarieerde demo neer te zetten en daar is de ontwikkelaar zeker in geslaagd. De graphics, gameplay en stiekem toch wel grappige one-liners van Wang en de vrouw die in zijn hoofd gevangen zit (ja … vraag me niet waarom), maken ons enthousiast over deze nieuwe Shadow Warrior game. We halen onze katana’s dus alvast uit het vet en bereiden ons voor op een nieuwe over-de-top FPS.






Gaijin Entertainment doet graag mee aan de opkomende VR hype, met twee games die we achter de schermen mochten spelen. Over de ene moeten we onze mond nog even houden, de andere is Crossout. Een nieuwe kandidaat in het car-combat genre. Deze keer dus in VR én met de optie om zelf je auto te versieren met dodelijke wapens of bepantsering.

Voor je de arena betreedt, zie je je auto voor je neus staan en word je omringd door allerlei geinige onderdelen die je erop kan zetten, zoals kettingzagen, spikes, machinegeweren of stootbumpers. De onderdelen pak je zelf met de handige Oculus controllers en zet je op de auto waar jij dat wil. Zet er echter niet te veel op, anders blokkeer je je zicht en wordt je auto te zwaar om de concurrentie voor te blijven.


Eenmaal bepakt en bezakt mag je gaan rijden. Dat doe je door de controllers voor je te houden, zoals je een echt stuur zou vasthouden. Helaas waren er geen voetpedaaltjes, anders was de beleving helemaal compleet geweest.

De combat zelf gaat erg snel; dat komt vooral doordat jouw auto en die van je tegenstanders snel beschadigen. Je bent zo een wiel kwijt waardoor je niet goed meer kunt rijden of je motor is kaduuk als je head-on een opponent ramt. Persoonlijk kon ik dat wel waarderen; het voorkomt dat je er maar op los ramt.

Met de basis zit het dus wel goed. Het enige waar ik mijn twijfels bij heb, is of het lang genoeg leuk blijft. Voor zover ik van de developer kon opmaken, blijft het vooral bij gesloten arena’s waarin je vecht tegen andere spelers of AI. Het is dus de vraag of dit na de eerste paar uurtjes knallen en je auto aanpassen nog leuk blijft.






Stiekem was een van de tofste demo’s van Gamescom niet een majestueuze consoleknaller of een indrukwekkend VR-project, maar een pittoreske horror/platformgame. Eentje waarin je als meisje in een felgele regenjas ronddwaalt in onheilspellende kamers met gigantische meubels. Waar je achternagezeten wordt en je je moet verstoppen voor een rochelende en weerzinwekkende kokkin.

Al zijn we best wat spanning gewend, maakte er toch af en toe een Dualshock-controller een sprongetje in de lucht dankzij ingehuurd acteertalent op de booth. We zaten met gespitste oren te luisteren naar het ademen van het monster en juist wanneer we aanstalten maakten om te rennen naar een volgend verstopplekje in de schaduw, stond de kokkin uit de game plots in persoon naast je mee te kijken naar het scherm.

Zelfs zonder de toffe booth ziet Little Nightmares er uit als een potentieel gamepareltje. Het lijkt een soort bescheiden indiegame, maar met een wat flinker budget voor de sfeervolle graphics. De simpele gameplay doet al gauw denken aan Limbo of Unraveled, toch hebben de graphics meer weg van een grauwe en horrorachtige animatiefilm. Het lijkt zo’n zeldzaam spel te worden dat een mooie middenweg vindt tussen de grafische pracht van een grote titel en dat simpele doch charmante gevoel van een indiegame.


Dankzij de uiterst minimale uitleg in de demo waren de puzzels ook aardig uitdagend, zonder echt frustrerend te worden. Ook lijken de meeste puzzels best luguber te zijn, zo moet je vlees in een worstendraaier gooien om een klimtouw te fabriceren. Dit morbide puzzelmoment, dat je even in je mag opnemen, wordt mooi afgewisseld met secties waar je achtervolgd wordt door een monster waarbij je veel minder tijd krijgt om na te denken.

De demo eindigt met een zee aan schoentjes waar het meisje zich doorheen moet baden en een plotse omineuze golf die met een noodvaart op haar afkomt. Dat ijzingwekkende sfeertje en de geschifte wezentjes die je tegenkomt in deze levende nachtmerrie, smaken zeker naar meer! Wij zijn in ieder geval uiterst benieuwd hoe het kleine meisje in Little Nightmares het er vanaf zal brengen.