The Tomorrow Children is in vrijwel alle opzichten een apart spel. Om meteen twee belangrijke aspecten te noemen: 1. Het speelt zich af in een post-apocalyptische Sovjet-wereld waar arbeidersklonen de wereld weer een beetje proberen te herstellen. 2. Het spel zal in de toekomst gratis van het PlayStation Network te halen zijn maar is voor 20 euro nu al te downloaden. Is 1 overtuigend genoeg om de BudgetGamer 2 te laten doen? We zoeken het uit in deze review.

Werken zul je!
The Tomorrow Children is een coöperatieve game en om een beetje een idee te geven wat je je erbij voor moet stellen, kunnen we het beste met de bijzondere setting beginnen. Het spel begint namelijk nadat een Sovjet-experiment in 1967 verschrikkelijk is misgegaan. De wereld is omgeven door de ‘Void’, een soort witte schil die gemaakt is van de verloren lichamen en geesten. Hun angsten hebben de gigantische Izverg gecreëerd, kwaadaardige wezens die nu over deze Void zwerven. Gelukkig hebben de weinige overlevenden het voor elkaar gekregen een soort arbeidersklonen te creëren. Als speler ben je zo’n kloon. Je moet dus ook niet denken dat je wat voorstelt: in The Tomorrow Children gaat het om werken en je gedragen; alles voor het vaderland.

Als kloon trek je er dus op uit met je pikhouweeltje. In eerste instantie gaat het dan om het verkrijgen van grondstoffen uit de ‘eilanden’ in de Void. Deze eilanden hebben surrealistische vormen, van enorme blokken tot vuurtorens en misvormde voeten, waar nuttige restjes in te vinden zijn zoals kool, ijzer en hout. Daarnaast zijn er met goed zoeken Matroesjka’s (die grappige Russische poppetjes) te vinden. Wanneer je grondstoffen gevonden hebt, stuur je ze mee met de bus, waarna andere spelers ze in het dorp kunnen uitladen. Met deze grondstoffen kunnen nieuwe gebouwen worden neergezet, waarmee uiteindelijk een bepaald aantal Matroesjka’s geherbergd kan worden en het dorp voltooid is.


De roze bril
Dit alles gebeurt in een stijl die we eigenlijk nooit eerder gezien hebben. Het combineert een bepaalde surrealistische schattigheid met een bijzondere ruwheid, op zo’n manier dat je The Tomorrow Children vrijwel direct het voordeel van de twijfel wil geven. Ook de Sovjet-insteek is grappig uitgewerkt; je kunt je medespelers bij de staat aangeven, je moet wachten in de rij om door de Ministry of Labor het aantal coupons voor je werk te krijgen en je moet het propaganda-level van je stad omhoog zien te krijgen. Wel voelt het wat vreemd dat het spel geen echt oordeel over dit systeem uitspreekt.

Hoe dan ook; het spel zet je in het begin een behoorlijke roze bril op, door zijn bijzondere insteek, aantrekkelijke stijl en unieke setting. Helaas beginnen na een aantal uren wel wat punten op te duiken die de bril engszins laten afzakken: je kunt de andere ‘kameraden’ niet altijd zien, dorpen (die ook de servers vormen) moeten steeds op dezelfde wijze worden opgebouwd, er zijn externe uitdagingen maar deze bieden nauwelijks uitdaging en de eilanden verdwijnen erg snel en onverwachts. De lijst met dit soort missers is nog veel langer, maar het punt wel duidelijk: The Tomorrow Children voelt nog niet ‘af’.


Pay 4 fun?
De ontwikkelaar geeft dit ook aan: The Tomorrow Children is nog in een vroeg stadium en er zit nog veel nieuwe functionaliteit aan te komen. Toch hebben ze dit als betaalde volledige versie uitgegeven en daarbij zijn er ook genoeg twijfels of de potentie van de game in de toekomst wel helemaal waargemaakt gaat worden. Het spel zal namelijk een microtransactie-structuur kennen in de vorm van ‘Freeman dollars’ die je voor echt geld kunt aanschaffen. Deze dollars zie je nu al overal in het spel terugkomen en het lijkt of dit weleens echt een ‘pay-to-win’ spel zou kunnen worden, behoorlijk ironisch gezien het communistische thema en dit zou ook meteen de nagel op de doodskist qua uitdaging zijn.

Toch is het moeilijk dit spel volledig af te kraken. Er zijn namelijk momenten waarop het echt heel leuk is. Bijvoorbeeld wanneer je samen met je kameraden een gang door een varkensvormig eiland weet te maken om de Matroesjka’s goed naar buiten te krijgen. Of wanneer je met z’n allen je dorp op het nippertje weet te redden van de Izverg. Ook heel leuk is dat vaak bijvoorbeeld één speler de grondstoffen uit de rots hakt, een ander de producten in de bus legt en een derde de producten in het dorp weer van de bus afhaalt en deze klaarlegt om te gebruiken voor het opwekken van energie en het uitbouwen van de stad. Helaas worden dat soort moment afgewisseld met onduidelijkheden, foutjes en veel zinloze gameplay. Ook zorgt het gebrek aan communicatiemogelijkheden tussen de spelers, de weinige verschillen tussen de dorpen en het gebrek aan diepgang ervoor dat de lol er vrij snel af is.


Conclusie: misschien morgen
The Tomorrow Children is een uniek project, zowel qua stijl, als qua setting, als qua gameplay. Een fictieve Sovjet-staat op een verlaten aarde vormt een bizarre basis voor een coöperatieve game, maar dit is juist een van de meest sterke punten. Ook de stijl en gameplayelementen zijn aantrekkelijk. De game stelt op andere punten echter flink teleur: er is een gebrek aan gevoel van saamhorigheid, uitdaging, diepgang en afwisseling die de game al na enkele uren parten speelt. Wanneer The Tomorrow Children over een nog onbekende tijd als free-to-play uitkomt, raad ik alle BudgetGamers aan eens te kijken of de ontwikkelaar de enorme potentie intussen wel heeft waargemaakt.

Graphics: 80
Gameplay: 60
Originaliteit: 80
Sound: 75
Replay Value: 30
Eindcijfer: 60