Prettige kerstdagen
Het was eind januari 2002. Heel mijn leven droomde ik al van een Nintendo-console. Niet dat het er ooit in zat, want van het zakgeld dat ik kreeg worden zelfs de in de bijstand levende Frogers niet enthousiast. Maar dat stond op het punt te veranderen want ik, Robert de Best, had een baan. Halverwege de winter had Nederland er een nieuwe folderbezorger bij! Nou, 2 eigenlijk. Op 11-jarige leeftijd mag je natuurlijk nog niet werken, dus hielp ik mee met mijn zus. En blij dat ik was met die 3 euro per week!

Nu hoef je geen rekenwonder te zijn om te zien dat het met 3 euro per week extra nog verdomd lang duurt voordat je die keiharde euro’s om kan zetten in een toenmalige Gamecube. Maar vastberaden als ik was legde ik iedere week dat schamele bedrag opzij voor die hemelse paarse kubus. Dit allemaal tot het einde van dat jaar. Wat ik namelijk niet in had gecalculeerd(ik was 12, kom op zeg!) was die vette eindejaars-bonus(je weet toch? Blabla wenst u en uw familie prettige kerstdagen blabla). Toen al het kleingeld eindelijk geteld was kwam ik tot de conclusie dat ik virtueel eigenaar was van een Gamecube!

Gaystation en Xdoos
Een paar jaar verder had ik avonturen beleefd waar Indiana Jones nog een puntje aan kon zuigen. Ik had prinsessen gered, ik had gevochten op een ruimteschip, ik had de scepter gezwaaid over wandelende plantjes en dat allemaal in met zorg ontworpen kleurrijke omgevingen. Ik moest dan ook niets hebben van die anderen. De ‘Gaystation 2’ was achterhaald en de Xdoos was groot, log en lelijk. Niemand kon tippen aan de originaliteit van mijn Nintendo.
Trouw als ik was had ik dan ook bij aankondiging van de revolutie van Nintendo mijn exemplaar gereserveerd. Weken wachten werden jaren wachten. Met de tijd die verstreek werd ik steeds enthousiaster. Ik zag me zelf al slingeren met die gekke afstandsbediening, om de avonturen nog intenser te beleven dan ooit tevoren. En genoten heb ik! Met plezier heb ik me een weg gehakt door Hyrule. Met afschuw heb ik het Spaanse platteland onveilig gemaakt met mijn shotgun. En in een extatische roes heb ik van planeet naar planeet gesprongen alsof mijn leven er vanaf hing.

De anderen
Ondertussen was mijn haat jegens Microsoft, maar vooral tegen Sony, bekoeld. Sinds ik de eerste HD-beelden had gezien maakte ik in mijzelf al een full-HD Mario, die in vol ornaat Bowser bij zijn HD-kladden greep en van HD-Corneria af flikkerde(SD-Brawl is ook geniaal, maar dat is een ander verhaal). Maar helaas, de Wii is niet berekend op HD beelden. Ondanks dat de Wii mij fantastische avonturen had gegeven miste ik toch de pracht en praal die trailers van de consoles van de ‘anderen’ me wel gaven. Echter, de drang om zo’n ‘andere’ console te halen had ik nooit gehad. Mooie, kleurrijke avonturen konden immers alleen van Nintendo’s hand komen.

Dit alles veranderde na het zien van 1 enkele trailer. Je zag een soort van met pitten gevuld zakje rondspringen over de daken van houten huisjes, terwijl papieren spookjes werden ontweken. De inmiddels wat afgebrokkelde muur die er nog stond tussen mij en Sony, was sindsdien helemaal weg. Ik moest en zou die game spelen! Maar bij de vraag aan mijn pa of ik een PS3 voor mijn verjaardag mocht respondeerde hij niet geheel onverwacht: ‘Pas als de bankbiljetten groeien op mijn rug, ben jij de eerste die het hoort, kom dan maar weer is terug’(waar heb ik dat eerder gehoord..?). Ondertussen kwam de kleine grote planeet al over een paar maanden naar Nederland maar ik was nog steeds Playstationloos! En met een zomervakantie voor de boeg waar je 3x op vakantie gaat weet je ook al dat je portemonnee niet ongeschonden terug komt.

Pianolak-zwart Maar goed, de weken dat ik niet op vakantie was heb ik gewerkt alsof mijn leven er van af hing en, zo berekende ik, met mijn vakantie-uren erbij had ik net genoeg. Een vreugdedansje leek mij wel op zijn plaats, dus het gezelschap waarin ik mij bevond had ook weer een leuke avond. Twee weken terug was het dan eindelijk zover. Ik had een vriendin van mijn zus gebeld of zij hem(na overmaken van geld natuurlijk!) voor mij wilde halen. Ze werkte immers in een speelgoedzaak en kreeg dus een fikse korting(tja, je bent een budgetgamer of je bent het niet hè?). Nadat ik eenmaal het pianolak-zwarte gevaarte geïnstalleerd had kon de pret beginnen.

En de pret begon! Ik sprong door prachtig vormgegeven tuinen, versleepte juten kussens, plakte een staart op een ezel waardoor deuren geopend werden en racete op een hobbelpaard. Dit alles begeleid door een heerlijk gecomponeerd muziekje. En het voelde fantastisch! ‘Het zou egoïstisch zijn om dit gevoel alleen voor mezelf te houden’, dacht ik. Dus belde ik een paar maten op of ze ook even op mijn PS3 wilde spelen. Zo gezegd, zo gedaan. Nog geen half uur later sprongen we met zijn 4-en over cactussen, zweefden we met Jetpacks, voerden we precisiebombardementen uit(vaak ook op elkaar) en bevrijdden we Oom Jalapeño. Toen ik tijdens het spelen rondkeek kon ik niet anders concluderen dat we de game van het jaar aan het spelen waren. Grote glimlachen stonden op alle gezichten.

De vier F-en
Een paar uur verder, toen mijn vrienden eenmaal naar huis waren(mijn pa vond het wel goed geweest toen het eenmaal 1 uur ’s Nachts was) bleef ik een beetje met een vreemd gevoel achter. ‘Hoe ga ik hier in de naam van alles wat heilig is een review over schrijven’, dacht ik bij mezelf. De hoofdpunten waren me al helemaal duidelijk: de gameplay is fantastisch, het geluid is fenomenaal, de graphics zijn fabelachtig, het fungehalte is, vooral met meerdere spelers, fabuleus. Nu zou ik als reviewer deze nogal gedurfde termen moeten onderbouwen. Maar dat wil ik helemaal niet. Dat kan ik ook helemaal niet!
Veel mensen vragen aan mij, wat er nou zo gaaf is aan LittleBigPlanet. Dan ga ik nu tegen jullie zeggen wat ik ook tegen hen heb gezegd: Ga die game spelen! Ervaar het! En wil je een goed onderbouwd verhaal, dan ga je maar een review lezen.