Vorig jaar hebben we tijdens Gamescom al eens de brug van een Starfleet-schip mogen bezichtigen in VR. We waren daar aardig enthousiast dankzij de toffe demo waarin je kon kwijlen naar de glimmende USS Aegis en met zijn vieren op virtuele paneeltjes mocht klooien om samen te werken als een echte Starfleet-crew. Nu de releasedatum van 30 mei eindelijk nadert, mochten we bij Ubisoft op kantoor nog een keertje deze unieke co-op game induiken.


Co-op cockpit in VR
Er zijn stiekem wat minpuntjes aan het VR-medium, zo is het niet ideaal voor rondlopen – menig gamer wordt er toch echt duizelig van – en is het ook niet bepaald een sociale ervaring. Star Trek: Bridge Crew lijkt beide problemen aardig slim op te lossen. Je wordt niet neergezet in een virtueel kantoorhokje of rondgeteleporteerd in een point-and-click-avontuur, maar je zit in een knoepert van een cockpit om samen met drie anderen te ruimtevaren. Met zijn allen bestuur je het schip en wanneer je door het ‘viewscreen’ ziet waar je allemaal langsvliegt, blijkt maar weer hoe tof een cockpitgame kan zijn. Maar goed, er zijn wel meer VR-games die je in een cockpit stouwen, de echte unieke feature van Star Trek: Bridge Crew is het delen van de virtuele omgeving en het samenwerken met drie andere baklappen.

I’m a gamer, not a Starfleet-officer!
Baklappen ja, want niet iedereen heeft een Kirk, Data of Worf in zich. Nadat je een avatar hebt uitgekozen en in een simulator hebt uitgevogeld hoe je jouw rol moet vervullen als Helmsman, Engineer, Tactical Officer of Captain, ontmoet je elkaar eindelijk. Je zit met z’n vieren aan de vergadertafel en kunt elkaar zien, een beetje rondleunen en naar elkaar zwaaien terwijl er een missie gekozen wordt. Zelfs al heb je vroeger alle Star Trek-series gekeken, is het toch wel even wennen om je rol goed te vervullen. Onze eerste missie verliep dan ook verre van vlekkeloos. Terwijl de Helmsman probeerde uit te vogelen hoe je de handrem van de Warpcore haalde, vergat de Engineer te vertellen dat hij alle energie eerst moest rerouten naar de motoren. Ondertussen drukte de Captain regelmatig per ongeluk op de Red Alert-knop – wat overigens hilarisch was – maar op de momenten dat het telde bleef het alarm vaak uit. Op een gegeven moment begonnen we eindelijk te communiceren, om gezamenlijk de schilden uit te zetten, phasers in te zetten en doelwitten te transporteren. Maar als klap op de vuurpijl vlogen er toch ineens panelen van de muren en stond de brug in de hens omdat een zeker iemand was vergeten de schilden weer aan te zetten; iets waar we pas in de debriefing achter kwamen.


Je zou denken dat je met z’n allen terechtkomt in een soort nerdy rollenspel, waarbij iedereen dingetjes schreeuwt als ‘energize!’, ‘make it so’ en ‘hull integrity compromised Captain!’. Het blijkt echter eerder een soort “Overcooked” in de ruimte te worden, waarbij iedereen als een kip zonder kop naar elkaar schreeuwt dat de motoren meer energie nodig hebben of dat er iemand op ons schiet ook al weet niemand waarvandaan. Iedereen is van minstens één ander Starfleet-lid afhankelijk, dus is het onmogelijk om deze game fatsoenlijk te spelen zonder goed te communiceren. Wat voor een stelletje onhandige gamers/nerds natuurlijk in één grote teringbende eindigt.

Kobayashi Maru
Maar stiekem is zo’n bende ongeregeld precies het soort vermaak dat je zoekt, en dat past bij Star Trek. Een echte Star Trek-game is geen actiegame die je in je eentje speelt, maar een game waarbij je met een groepje mensen bekvecht over de juiste koers. Zo is een van de eerste missies de beruchte Kobayashi Maru-simulatie. Deze kan je op veel verschillende manieren oplossen en de aanwezige gameontwikkelaars waren dan ook nieuwsgierig naar onze specifieke aanpak. In de missie moet er een schip gered worden in de Neutral Zone. Wij kozen ervoor om direct illegaal het gebied binnen te stormen en te proberen zo snel mogelijk de bemanning te redden. De ontwikkelaar vertelde mij achteraf overigens dat je er ook prima voor kan kiezen om niet de Neutral Zone zomaar in te vliegen.


Fire ... everything!
Maar goed, onze Captain vloog ons ambitieus naar het reddingssignaal en we kwamen oog in oog te staan met meerdere Klingon Warbirds. We besloten in al onze heldhaftigheid om er zoveel mogelijk op te blazen. En daarna te kijken hoelang het zou duren om de bemanning van het beschadigde schip over te stralen. Er bleek wel driehonderd man aan boord te zijn, wat de Captain prima te doen vond, totdat de Tactical Officer uitlegde dat het flink wat tijd kost om er een handjevol over te stralen, laat staan honderden. Terwijl er meer Warbirds de zone invlogen begon het te dagen dat we niet konden winnen. Er volgde dan ook een ongemakkelijke stilte en een verwarrende reeks van impulsieve keuzes. Eerst probeerden we op te geven en te vluchten. Toen dat ook lastig bleek gingen we toch maar proberen wat levensvormen te redden. Nadat we bijna ons schip verloren in de eerste transportronde, gooiden we uiteindelijk alles wat we hadden op de dichtstbijzijnde Warbird en gooiden we de Warpcore open. We hebben uiteindelijk de missie gehaald met een ietwat lullig compromis van een paar overlevenden in ons vrachtruim.


Antieke mechanische knopjes
Na een korte pauze hebben we nog wat andere missies uitgeprobeerd. Zoals een missie met een schip dat met een asteroïde zou gaan botsen en welke wij zo snel mogelijk moesten stoppen. Tevens een missie die zich niet afspeelt in het glimmende Apple-winkelachtige sterrenschip uit de nieuwere films, maar de oude Enterprise uit de jaren zestig. Deze bleek een soort verhulde challengemodus te zijn: de paneeltjes waren weg en vervangen door knopjes die je in VR moest indrukken, zonder uitleg of handige labeltjes die aangeven welk knopje wat doet. Nadat een ontwikkelaar me verklapte dat er wel een hulpmiddel onder een knopje verstopt zit kwamen we toch nog ergens. Maar om in de krappe ouderwetse brug te zitten, te kijken naar ouderwets vierkante schermpjes en te drukken op minuscule knopjes in alle kleuren van de regenboog, was een logistieke nachtmerrie. Op de een of andere manier hebben we het gehaald, met wat rondschreeuwen, handgewapper en een fikse dosis geluk.


Virtuele nerddroom
Nu is het eigenlijk al geweldig om gewoon rond te leunen achter je paneeltje en op al die knopjes te drukken – plus alle authentieke geluidjes – met in de achtergrond ontladende phasers en gezoem van de motoren. Momentjes zoals het afvuren van wapens of te zien hoe het schip een warptunnel invliegt, maken de Star Trek-nerd in je eventjes helemaal tevreden. Maar buiten dat maakt Star Trek: Bridge Crew ook gewoon erg goed gebruik van het concept van VR en vormt het een bijzondere sociale game-ervaring. Ik ben nog steeds erg enthousiast over deze titel en het lijkt in ieder geval een musthave te worden voor degenen onder ons met een VR-bril. Wel ben ik ergens een beetje bang dat het, als een niche-game voor een niche-apparaat, lastig zal zijn om met je vrienden te spelen. Ik zal het in ieder geval niet makkelijk hebben om al mijn Star Trek liefhebbende gamervrienden zover te krijgen een VR-bril te kopen. Ik moet dan ook nog zien hoe leuk het precies zal zijn om met wildvreemden missies af te ronden. Star Trek: Bridge Crew op zichzelf is echter een indrukwekkende game. Een VR-titel die zowaar aanvoelt als een toffe co-op game waar je eventjes zoet mee bent, in plaats van een gamepje waar je in een uur of twee wel klaar mee bent. De graphics kunnen hier en daar zeker mooier, maar de Star Trek-stijl en de sociale game-ervaring maken behoorlijk veel goed. Houd deze titel dus in de gaten als je een VR-bril hebt! De game is vanaf 30 mei te koop en te spelen met PS VR, Oculus Rift of HTC Vive.