Backpacken door een winterapocalypse
Het is best een toffe opzet, rondzwerven en foerageren is wel vaker een onderdeel van een uitgebreide RPG of apocalypse-game, maar zelden draait de hele game erom. Je krijgt beperkte ruimte in je rugzak – zo’n grid waar je alles moet inpassen zoals in Resident Evil 4 – waardoor je toch niet alles kan meezeulen en je spullen slim in je tas moet proppen. Al lijkt de game eerst nog simpel en beperkt, zit het bomvol mogelijkheden. Je kan de mensen thuis laten kokkerellen, knutselen of ze de wereld insturen om specifieke spullen te zoeken, zoals brandstof om het vuur niet te laten doven. Je kunt wapens craften, tentjes bouwen zodat je niet te ver hoeft te lopen voor een vuurtje en je moet zelfs rekening houden met ziektes, wondjes, rovers en wolven. Een ander belangrijk gameplay-element is de timer, je krijgt zogenaamd dertig dagen de tijd (praktisch zo’n tien uur) om iedereen in leven te houden, en je kunt missies volbrengen of radio’s aanzetten om eerder gered te worden uit de ingesneeuwde kerk. Hoe je die dertig dagen invult, mag je zelf uitvogelen.
Naargeestig? Of gewoon leeg?
Al klinkt het allemaal best aardig zo, wordt Impact Winter enorm tegengehouden door gebrekkige techniek, een onhandige interface, gameplay-problemen en een twijfelachtige presentatie. De graphics doen wat ze moeten doen: personen ogen klein, omgevingen groots en de hele wereld lijkt verlaten en somber. De manier waarop je personage een lange loopgeul maakt in de sneeuw en je nog best ver terug kan kijken hoe je gelopen bent is niet verkeerd. Maar de rest van het beeld bestaat vrijwel alleen maar uit sneeuw, mist en begraven auto’s of gebouwen. Nu hoort zo’n leeg sneeuwlandschap natuurlijk bij het idee van een verlaten apocalyptische wereld. Toch is er een belangrijk verschil tussen een gamewereld die alleen maar leeg lijkt, en eentje die echt eentonig en duf is.
Slentersimulator
Hier komt het voornamelijk omdat je regelmatig dezelfde routes loopt. Bijvoorbeeld als je meerdere tripjes maakt om een heel ziekenhuis leeg te roven. Er is wel een manier om dit sneller te doen, maar dan moet je kostbare spullen verbruiken; wat maar heel af en toe kan. In de meeste gevallen zal je gewoon heen en weer moeten rennen, ook al wordt dat al gauw saai. Het beeld bestaat te vaak minutenlang uit een egaal witte sneeuwstorm met een grijs vlekje en een zwevend robotje dat erdoorheen wandelt. Voor je het weet verslapt je aandacht en zit je eventjes op je mobiel te kijken. Zelfs de geluiden die je maakt als je door de sneeuw stapt zijn eentonig, waardoor het al gauw verandert van een toffe lootgame naar een slentersimulator. De soundtrack is overigens wel lekker sfeervol dankzij eindbaas Mitch Murder, bekend van Hotline Miami en Kung Fury. Alleen moet een soundtrack wel een game ondersteunen, het kan niet de enige bron van entertainment zijn, en dat is het hier regelmatig.
Darwin Awards
Dan is er nog de trial & error. De game is niet bijster moeilijk, maar het speelt gewoon erg onhandig. De eerste uren ging ik meermaals dood om de stomste redenen. Zo slingert het spel in het begin allerlei tutorials naar je hoofd, maar het vergeet soms toch echt belangrijke punten. Ik heb dus meerdere keren op het randje van de dood gestaan en zag mijn levensbalk verdwijnen als sneeuw voor de zon (dat krijg je met een winterapocalypse, red.), zonder enig idee waarom. De eerste keer dat je wolven tegenkomt is ook vrij bruut, aangezien je begint zonder wapens en dus niets tegen ze kan beginnen. Als je eerst een quest doet om wapens te fabriceren kan je wel matten, maar het werkt niet fantastisch. De game richt automatisch op een wolf en pakt dan soms de verkeerde. Ook reageert de game slecht op een controller bij het schieten en stond ik meermaals te bashen op de schietknop, deed mijn personage helemaal niets en konden de wolven mij met gemak kapotscheuren. Je komt in de vroege uurtjes stelselmatig dit soort frustraties tegen, waardoor je vrijwel gedwongen wordt om de game te herstarten met je nieuwe kennis.
Het riedeltje afgaan
Doe je dat, dan krijg je nogmaals de opening van de game te zien, welke een lullig verhaaltje heeft en verder allemaal tutorials. Gelukkig is er een optie in het startmenu om deze over te slaan. Maar wat blijkt, zodra je in het spel je inventory opent, wordt alsnog ieder schermpje stap voor stap toegelicht. Leuk als je de tutorial mag overslaan, maar haal dat er dan ook eventjes uit. Maar goed, heb je eenmaal uitgevogeld hoe de game echt werkt, dan vlieg je door de eerste helft van de game zonder een enkele keer te sterven. Maar het voelt niet echt geweldig. Je doet alle missies (waarvan de helft nog steeds verkapte tutorials zijn) voor de tweede keer, belangrijke items liggen vaak op dezelfde plek en je gaat eigenlijk alleen maar het standaard riedeltje af. Wel kwam ik in mijn tweede poging vrij vroeg een combatboog tegen, maar zonder pijlen. Dus moest ik de hele quest doen waarbij je een houten boog fabriceert, enkel om met die kekke combatboog te kunnen schieten. Waardoor de missie nog nuttelozer overkomt wanneer je er voor de tweede keer doorheen sjokt.
Controllerperikelen
En dan komen we bij het vervelendste punt, de technische problemen. De ontwikkelaar heeft hard gewerkt om zoveel mogelijk dingen te patchen na de release, zodat een pc daadwerkelijk een muis herkent als invoermedium en dat keyboards en controllers ook fatsoenlijk werken. Maar zelfs een aantal weken na release heb je nog steeds te maken met allerlei problemen. Om te beginnen is de interface en het menu behoorlijk vervelend, omdat de meest gebruikte opties niet in de eerste laag van opties zitten, maar een paar stapjes verder verstopt zitten, terwijl schermen die je bijna nooit gebruikt weer makkelijk toegankelijk zijn. Nog problematischer zijn menuknopjes die de verkeerde dingen activeren. Ook de controls slaan soms nergens op, sommige personages moet je aanspreken met je toetsenbord, andere weer met je muisknop. Zelden voelt iets intuïtief, maar juist omslachtig of vreemd. De kers op de ijstaart is nog wel dat de game op mijn pc pertinent weigerde om in fullscreen-modus te draaien.
Gamegremlins
De game is ook doorspekt met kleine glitches. Denk aan personages die blijven hangen in tentjes, controllerknopjes die niet reageren, quests die vastlopen, iemand die tegen je zegt “hey, het is de verjaardag van [NPC name]” en quests die annuleren zonder je te vertellen waarom. Sommige problemen komen ook door een combinatie van slecht gamedesign en glitches. Zo wilde ik een paar personen spullen laten craften en verliet ik meteen de kerk vanwege de timer die dan start. Zodra ik terugkwam zag ik nergens de nieuwe items, maar de ingrediënten waren wel verdwenen. Was het omdat ik wegliep voordat ze echt begonnen waren? Of is het wel gelukt en kan ik de items gewoon niet vinden? Uiteindelijk ben ik de benodigdheden maar opnieuw gaan verzamelen en bij poging twee bleek de ene dus inderdaad gefaald te zijn en de ander, was waarschijnlijk toch gelukt? Ik kon deze niet opnieuw activeren, maar ik kon nergens aan terug zien dat het gelukt was en een effect had. Zo loop je vaak tegen vage dingen aan waarbij je niet weet of het nou een glitch is, of gewoon gaar gamedesign.
Pacmanpizzeria!
Het is zonde dat Impact Winter zo slordig is uitgevoerd. Na de eerste keer sterven ga je met een andere mindset en hernieuwde kennis de game in, en dan wordt het soms best leuk om efficiënte routes uit te stippelen en overlevingstactieken uit te vogelen. De game pakt craften, een verlaten wereld en overleven daarin allemaal net even anders aan dan andere games. Op momenten is het best tof en vind je trucks vol voedsel, tref je een bijzonder plekje aan zoals een Pacmanpizzeria of loop je tegen gekke nomaden aan die alles verkopen in ruil voor plantenzaadjes. De potentie is er, maar wordt besmeurd door problematische gameplay en techniek. Zelfs na de eerste reeks patches, is Impact Winter moeilijk aan te raden.
Graphics: 60
Gameplay: 40
Originality: 80
Sound: 60
Replay: 50
Eindcijfer: 58