Schrik niet: dit is niet een standaard review die je gaat overtuigen hoe goed of slecht dit spel is. Dit is een special over een game die realistisch claimt te zijn, maar niet het soort realisme dat je op het eerste zicht verwacht. Ik wil graag dit aspect van deze game bekijken, maar ik ben hierbij niet geïnteresseerd in hoe levensecht de schotwonden van de vijanden in mijn vizier zijn of hoe heftig het slippen door de bocht van een rallycar is, want daar draait deze game niet om. Ik ben geïnteresseerd in het realisme van een gemiddelde simulatiegame. Nu zal dit niet de game zijn waar de gemiddelde Budgetgamer een pre-order voor plaatst of ’s nachts voor een winkel gaat kamperen om het eerste exemplaar te kopen, maar soms wil je een cadeautje kopen voor een klein zusje / broertje / nichtje / neefje / buurmeisje / buurjongetje en stel je aan jezelf de terechte vraag met welk spel je ze een plezier kunt doen.

Simulatie games komen vaak voor in gamesland. Hierbij kan je bijvoorbeeld denken aan Flight Simulators of Train Simulators. Echter, ook spellen als The Sims, Nintendogs en Laura’s Passie kunnen bij deze groep horen. Voor Flight Simulators is het vanzelfsprekend dat er sprake is van een hoge mate van realisme, maar in spellen over de verschillende passies van Laura kan dit soms ver te zoeken zijn. Nu claimen deze laatste spellen niet dat ze overmatig ‘levensecht’ zijn, maar een bepaalde (beperkte) mate van realisme mag je toch van deze games verwachten. Enige tijd geleden viel mijn oog op een nieuwe game van Mindscape: ’Ik ben Dierenarts’ voor de Wii. Waarom wekte deze game mijn interesse? Simpel: ik studeer diergeneeskunde en ik bén ook over enige tijd dierenarts. Dat is de reden dat ik wel eens wilde ontdekken in hoeverre een dergelijke game te vergelijken is met de werkelijkheid.

Kinderdromen
Ongeveer één op de drie jonge kinderen wil dierenarts worden en het lijkt alleen logisch dat je zo’n kind gelukkig kan maken met een spel als ‘Ik ben dierenarts’. De vraag is echter: maak je een kind er écht blij mee? Is dit spel realistisch voor het beroep dierenarts? Is het misschien toch te ingewikkeld en is het kind een illusie ammer; of is het juist zo simpel dat het niet meer realistisch is en het aantal inschrijvingen voor de studie Diergeneeskunde nog verder stijgt? Wat is de beste manier om achter de antwoorden op deze vragen te komen? Men neme een aantal studenten diergeneeskunde met een vrije middag en men spele het spel! Uiteraard gaan we er hierbij niet van uit dat het spel geschikt is voor ons niveau, maar we kunnen daarentegen wel prima inschatten of iets al dan niet te hoog gegrepen voor een kind van bijvoorbeeld 7 – 12 jaar en of het enigszins overeenkomt met de ‘echte wereld’.



Aan de slag!
In de beschrijving van ‘Ik ben Dierenarts’ is onder andere te vinden dat je allerlei verschillende dieren beter kan maken met wel 35 verschillende medische instrumenten. ‘Jij bent de allerbeste dierenarts!’ Dat belooft veel en we gaan enthousiast aan de slag! Als we dan het instructieboekje doorlezen, valt al op dat het taalgebruik zeer wisselend is: over het algemeen is het heel simpel, maar soms valt opeens een term op die bij kinderen vrijwel niet bekend zal zijn. Hierbij kan je denken aan ‘intraveneus’ (=in de ader) of ‘curette’ (= scherpe lepel). Desondanks is het niet zo storend dat een kind het echt niet zal snappen en bovendien, over het algemeen wordt het instructieboekje zelden gelezen.

Dan is het tijd voor het echte werk! Enthousiast nemen we een Wii-mote in de hand en starten we het spel. De graphics zijn prima en de muziek is vrolijk, maar niet storend. Helaas was ons beloofd dat er ook Nederlandse stemmen waren, maar we kunnen dit helaas nergens inschakelen, dus volstaan we met het lezen van de tekst. Het spel speelt rondom een dierenopvang, waar jij de nieuwe dierenarts bent. Jij voert consulten uit en verzorgt de dieren in de opvang. Een consult is uit verschillende fasen opgebouwd, die je in een vaste volgorde doorloopt: er is geen mogelijkheid om van het verhaal af te wijken of dramatische fouten te maken. Dieren naar de eeuwige jachtvelden sturen is er dus niet bij.

Allereerst start je met de aaifase, waarin je bekend met het dier raakt en het dier je gaat vertrouwen. Daarna krijg je de mogelijkheid om één vraag aan je assistente te stellen over deze patiënt. Helaas weet je soms niet met welk probleem dit dier binnen gebracht wordt, dus is het soms gokken welke van de drie beschikbare vragen je moet stellen. Soms zit er inderdaad een bepaalde diergeneeskundige gedachte achter, maar je kan niet van kinderen verwachten dat ze dit al weten. Gelukkig kan je hier geen kwaad en klik je gewoon net zo lang, totdat je de goede vraag te pakken hebt. Hierna is het tijd om het dier te onderzoeken met je 35 verschillende medische instrumenten! Net als in de instructies valt op dat af en toe een ‘ingewikkeld’ woord gebruikt wordt. Zo wordt ons gevraagd om de temperatuur in het ‘rectum’ op te nemen, maar ik ben niet verbaasd als weinig mensen weten dat dit het laatste deel van de dikke darm is.

Wat verder opvalt is dat sommige handelingen vergelijkbaar zijn met ‘het echte werk’, terwijl je bijvoorbeeld in het echt niet tussen de voorpoten naar het hart van een dier luistert. (Voor de geïnteresseerden: je luistert net achter / aan de binnenzijde van de voorpoten op de borstkas naar het hart). Opvallend is dat het beluisteren van de longen wordt uitgevoerd door je hand tussen de voorpoten te bewegen, iets wat je normaal gesproken doet door een phonendoscoop op de borstwand te plaatsen. Ondanks deze minpuntjes is het onderzoek van het dier vrij realistisch. Na het onderzoek volgt….. de diagnose, oftewel: wat heeft de patiënt? Ook hier valt een enorm verschil in niveau op. Soms zijn de diagnoses erg simpel: de beer is gewond, omdat hij in het prikkeldraad gelopen is; de kat heeft een abces, want hij heeft gevochten; of de vos is aangereden en heeft nu een gebroken poot.

Waar wij enorm van opkeken, was dat er ook zeer specifieke diagnoses bij dieren gesteld worden, zoals: ‘Puk heeft hartinsufficiëntie, meer specifiek: mitralis-insufficiëntie’. ‘Puk heeft een hartprobleem’ of ‘Puk heeft hartfalen’ had echter ook prima volstaan. Na de diagnose volgt…. de therapie! Wederom valt het verschil in niveau op: van ‘we gaan een ontstekingsremmer geven’ tot ‘we gaan een spasmolyticum intraveneus toedienen’; niets verbaasd ons meer. Ondanks dit kritiekpunt, moet ik zeggen dat de verhalen van de verschillende dieren erg volledig zijn en wat betreft de verschijnselen van het dier en de punten die je uit je onderzoek haalt. Ook de extra informatie die je over de verschillende ziektes klopt vrijwel volledig. Het lijkt dus dat er inderdaad ook dierenartsen bij de ontwikkeling van dit spel betrokken zijn geweest, zoals op het doosje gemeld wordt. Kleine puntjes als reflexen die worden getest door het afnemen van een huidmonsters en een patiënt die voor vijf dagen verzorgd moet worden die al na twee dagen uit de opname verdwijnt, kunnen we ‘Ik ben Dierenarts’ wel vergeven. Vervolgens zitten er naast de exotische dieren met een hoog aaibaarheidsgehalte (baby-beer, baby-olifant, baby-kangoeroe) ook standaard huisdieren als de hond, kat en het konijn tussen de verschillende patiënten die jij mag behandelen en deze dieren hebben ook inderdaad veelvoorkomende problemen. Een hond met slechte heupen, een konijn met tandproblemen en een paard dat mank is; allemaal patiënten uit de dagelijkse praktijk. Desondanks valt ook bij de extra informatie het wisselende niveau op, wat dit keer niet goed voor ons ego is: zelfs wij moeten opzoeken wat ‘podagra’ is…



The verdict
Wat is dan ons oordeel? Is dit spel realistisch, maar verwoest je hiermee een tere kinderdroom? Dat is zeker niet het geval! Kleine kinderen kunnen het spel prima doorspelen door het zwaaien van de Wii-mote en een klein beetje hulp. Wat oudere kinderen hebben al meer aan de informatie bij de verschillende patiënten, maar zullen nog steeds sommige gedeelten niet snappen. Desondanks geeft het spel een redelijk, al dan niet versimpeld, beeld van hoe je een patiënt in de praktijk aan gaat pakken en de kids steken er ook nog behoorlijk wat van op! En tja: ook een student diergeneeskunde kan zich prima met dit spel vermaken!