80’s Overdrive werd aangekondigd in het pre-Switch-tijdperk. Maart 2016 om preciezer te zijn. Daarna bleef het lange tijd stil rondom deze duidelijk door Rad Racer en Outrun geïnspireerde arcaderacer. In september van dit jaar verzekerde ontwikkelaar Insane Code ons ervan dat 80’s Overdrive nog wel degelijk het levenslicht zou zien op de 3DS. Inmiddels is de game zoals beloofd verkrijgbaar in de Eshop, maar is deze titel het waard je goede oude handheld nog eens voor af te stoffen?

Het eerst wat opvalt als je 80’s Overdrive begint te spelen zijn de sfeervolle en extreem kleurrijke graphics. Of je nu langs ’t strand cruiset, door een herfstbos scheurt of de nachtelijke skyline van een metropool tegemoet rijdt, de game blijft voortdurend een lust voor het oog en roept daarbij warme eightiesgevoelens op. Autostereoscopish 3D maakt het visuele spektakel compleet. De aanwezigheid van het 3D-effect mag een opluchting heten, daar zelfs Nintendo niet meer de moeite neemt om het te implementeren in zijn nieuwste games.



Nadat je de 3D-slider omhoog hebt geschoven, is het de beurt aan de volumeknop. Wat namelijk opvalt is dat de game, ook op maximaal volume, niet bijzonder luid klinkt. Dit maakt het bijna noodzakelijk om een koptelefoon op te zetten, wat het volume op een iets acceptabeler niveau brengt. Een kleine irritatie, die hoewel geen dealbreker, jammer genoemd mag worden. De door synthesizers gedomineerde soundtrack, die 13 nummers telt, volstaat om het eightiessfeertje compleet te maken. Hoewel geen van de tracks echt kan tippen aan de legendarische Outrun-soundtrack, zijn er enkele bij die je het gaspedaal maximaal zullen willen doen intrappen.



80’s Overdrive mag veel overeenkomsten met Outrun hebben, van een schaamteloze kopie is geen sprake. Zo wordt in de career mode niet gekozen voor het “vork-in-de-weg-principe”. In plaats daarvan race je tegen negen tegenstanders. Je betaalt geld om deel te nemen aan races, die je vervolgens weer geld opleveren als het je lukt om in de top drie te eindigen. Met het verdiende prijzengeld koop je nieuwe auto’s, of upgrade je de stats van je huidige wagen. Dit beproefde concept volstaat om je te motiveren verder te komen in de game (gotta get that DeLorean!). Ook tijdens de races doet 80’s Overdrive een aantal dingen anders dan Outrun. Zo haal je niet alleen je tegenstanders en het normale verkeer in, maar moet je ook geregeld de politie van je afschudden. Wanneer je de lachgas-upgrade hebt gekocht kan je deze tweemaal gedurende één race inzetten, soms net genoeg om in een bijna verloren race alsnog als eerste te eindigen. Tot slot wordt je tussen races door, zo nu en dan benaderd door een louche type die je geregeld zeer lucratieve bonussen aanbiedt in ruil voor minder aantrekkelijke gunsten. Met opzet laatste eindigen, maar vervolgens wel genoeg geld hebben om die Porsche aan te schaffen, je eer te na? Zeg jij ’t maar.



80’s Overdrive speelt zoals je verwacht dat ’t speelt. De controls zijn strak en zeker in de auto’s met meer vermogen is er een prima gevoel van snelheid. In sommige levels lijkt het beeld af en toe wat schokkeriger, maar je moet een framerate-purist zijn om de game hierop af te schrijven. Laadtijden zijn op een New 3DS opvallend snel, wat natuurlijk een aantrekkelijk pluspunt is voor een portable arcaderacer. Gelukkig duren de laadtijden dan wel weer net lang genoeg om berichten te kunnen lezen als “Changing your blinker fluid” en “Comparing supercar insurance rates”. Het is de aandacht voor dit soort details die 80’s Overdrive een eigen karakter geven.

80’s Overdrive is voor de gemiddelde speler geen overdreven moeilijke game, sommige levels zal je meerdere keren moeten spelen, maar waarschijnlijk kan je de career mode na zo’n vijf uurtjes succesvol afsluiten. De time attack mode en de level editor moeten op papier voor replay value garant staan, maar doen dat in de praktijk nauwelijks. De time attack mode maakt in tegenstelling tot de career mode wel gebruik van het vork-in-de-weg- en checkpointprincipe. Bovendien krijg je in eerste instantie het idee dat deze mode spijkerhard is, als blijkt dat je niet eens genoeg seconden hebt om tot de tweede checkpoint te komen. Dat is totdat je beseft dat je extra seconden kan verdienen door het andere verkeer van dichtbij te passeren, dan blijkt de hele mode ineens toch een eitje te zijn. Ook de track editor klinkt helaas wat spectaculairder dan hij in werkelijkheid is. In een menuutje kan je de game op een tiental variabelen manipuleren. Je kiest een van de acht thema’s en vervolgens bepaal je of je veel heuvels wil of weinig, veel verkeer of weinig, wel of geen politie, dat werk. Heel creatief wordt het dus niet en de kans dat je een écht origineel level creëert, die niet al in een betere vorm in de game zelf is opgenomen, is zo goed als nihil.



Conclusie
Ondanks een matige time attack mode en level editor is 80’s Overdrive zeker de moeite van ’t spelen waard. De game weet zeer succesvol een eightiesvibe op te roepen door zijn kleurrijke retrographics en geslaagde soundtrack. 80’s Overdrive introduceert geen revolutionaire nieuwe mechanics, maar combineert beproefde concepten op zo’n manier dat ze resulteren in een game met voldoende eigen karakter. 80’s Overdrive krijgt daarmee bestaansrecht binnen een decenniaoud genre op een handheld die maar blijft weigeren om met pensioen te gaan.

Oordeel 80’s Overdrive
Graphics: 85
Gameplay: 80
Originality: 70
Sound: 70
Replay: 65
Eindcijfer: 75