Terneergeslagen celloklanken, een fluitende keelklank om te communiceren en een hoofdpersonage dat uit de lucht komt vallen. Ben ik Journey aan het spelen? Nee! Het is Fe, de nieuwste game in het artistieke 3D-platformer-genre. Doet deze game nu net zoveel stof opwaaien als Journey destijds? Lees snel verder!


Mens tegen natuur
De wereld van Fe is een artistieke interpretatie van onze wereld. Ook in die wereld wordt de natuur bedreigd. Alleen niet door mensen, maar eenogige mechanische monsters. Meedogenloos grijpen ze arme dieren en veranderen ze hen in grote bollen, waar vervolgens iets naars mee gebeurt (nee ik weet ook niet precies wat). Wanneer het hoofdpersonage (ik noem hem/haar/het Fe, voor het gemak) als een komeet in het bos landt, wordt deze bijna meteen geconfronteerd met dit naargeestige schouwspel.

Fe is het tegenovergestelde van de eenogige engerds. Fe staat juist midden in de natuur. Met keelklanken, gegenereerd door de analoge R2-knop hard of zacht in te drukken, maak je contact met planten en dieren. Zo help je de natuur een handje tegen de mechanische mallerds en leert de natuur jou nieuwe bewegingen en trucjes waarmee je het terrein kan bedwingen.

Klimmen zweven en meer
Door te zingen legt Fe contact met dieren. Zoals een hert dat hij vervolgens kan berijden, een grote uil die hem vriendelijk op de rug neemt of een bloem die Fe afschiet naar hoger gelegen delen. Daarnaast heeft Fe zelf ook de nodige vaardigheden waarmee hij steeds gemakkelijker het terrein kan bedwingen. Die moet je echter wel verdienen door aardig goed verstopte kristallen te vinden. Met name de vaardigheid om te zweven komt goed van pas. Je springt ermee van boom naar boom, een beetje zoals een vliegende eekhoorn.

Door te ‘zingen’ leg je contact met allerlei lieve diertjes.
 

Beperkte gameplay
Het aantal vaardigheden is niet erg groot en op de eerste na, niet per se nodig om verder te komen in de game. Dat komt doordat het verzamelen van de kristallen optioneel is. Gevolg hiervan is dat de gameplay relatief beperkt blijft. Het komt meestal neer op het vinden van de juiste boom om in te klimmen en zo je weg te vinden. Of het juiste geluidje toepassen op de juiste flora of fauna.

Gedurende de game zit er maar weinig evolutie in, waardoor het al snel aanvoelt als bekend terrein. Daarnaast draait een groot deel van de gameplay in Fe om het ontwijken van de eenogige bandieten terwijl je hun plannen dwarsboomt. De manier waarop dit gebeurt, doet me denken aan Murdered: Soul Suspect. Daarin verschuilt de hoofdpersoon zich in lichtschachten om kwade geesten te vermijden. Die lichtschachten zijn in Fe vervangen door hele kleine, maar zeer efficiënte bosjes, waarin je wacht op het juiste moment om de mechanische mofo’s te passeren.

Vermoeiende beelden
Volgens mij ben ik best van de ‘artsy’ games, maar Fe vroeg van mij iets teveel van mijn abstracte denkvermogen. Door de manier waarop de graphics zijn vormgegeven vond ik het vermoeiend om te onderscheiden wat ik nu eigenlijk zag op het scherm. Alles is lichtgevend of licht reflecterend, scheef en hoekig. Daardoor lijken veel structuren op elkaar en is het niet altijd duidelijk waar je kan lopen. Er zijn ook wandschilderingen te vinden die een verhaal vertellen, maar vaak ging dit wat langs me heen, ook die vond ik net te abstract.
 

De mechanische meneertjes kunnen je niet zien wanneer je in struiken verschuilt.
 
 

Waar de beelden te abstract zijn, had het geluid wel wat aanweziger mogen zijn. Voor een game waarin je contact legt met klanken, is Fe best wel stil. Fe zelf hoor je bijvoorbeeld ook niet lopen. Dat zijn geluiden waarvan het pas opvalt dat je ze mist, wanneer ze er niet zijn. Wanneer er muziek is, is deze wel mooi. Behalve wanneer je in ‘vijandelijk’ gebied bent, daar werkten de zware, dreunende geluiden me op een gegeven moment erg op de zenuwen. De keelklanken van Fe deden wel wonderen voor het concentrerend vermogen van mijn kat, die tijdens de game aan de luidsprekers gekluisterd zat. Het werkt dus blijkbaar echt om op die manier contact te leggen met dieren!

Uitgedunde formule
Fe was voor mij geen wereldschokkende game. Als artistieke platformer doet het onder voor een recente game als Rime en een oude rot als Journey. Met name die laatste bleef interessant door de korte speelduur, waarin wel echt alles uit de kast werd gehaald. Fe voelt als een uitgedunde formule, die te lang wordt toegepast. Ondanks de gunstige prijs, was ik daarom teleurgesteld in Fe. Ongetwijfeld zijn er mensen die wél worden gegrepen door de kleine Fe. Voor hen ligt er een artistiek vormgegeven wereld klaar met een mooie boodschap en een goed hart. 

Graphics: 70
Gameplay: 50
Originaliteit: 65
Sound: 70
Replay: 60
Eindcijfer: 63