Mutanten met karakter
Mutant Year Zero: Road to Eden is een turn-based strategy game in een post-apocalyptische wereld. De mensheid heeft de wereld om zeep geholpen, waardoor er niet meer normaal te leven is. De kleine groep overlevenden wonen in een kleine stad op gigantische poten, boven de door straling onbewoonbare wereld. Jij krijgt de controle over een team stalkers dat regelmatig afdaalt naar beneden om in de gevaarlijke wereld op zoek te gaan naar spullen om de stad nog wat langer draaiende te kunnen houden. Dat team bestaat dus in eerste instantie uit de eend en het varken, waarbij – als je begint te spelen – de geweldige voice-acting van deze twee hoofdpersonages direct opvalt. Ze hebben allebei echt een eigen karakter en dat komt heel goed over tijdens de diverse gesprekken die ze ‘spontaan’ voeren. Er worden veel grappen gemaakt en ik heb werkelijk genoten van de interactie tussen die twee. Er zijn ook enkele tussenfilmpjes aanwezig die het verhaal verder uitdiepen, maar het zijn vooral de gesprekken tussen de personages die het verhaal – en daarmee de game – tot leven brengen.
Vrijheid om te kiezen
De game biedt je behoorlijk veel vrijheid om je eigen aanpak te bepalen. Dat begint al bij het toekennen van de gevonden wapens aan je teamleden. In principe kan ieder teamlid met elk type wapen overweg, maar de verschillende fysieke eigenschappen van de personages passen elk bij bepaalde wapens. Ze kunnen ook nog diverse kledingstukken dragen die ervoor zorgen dat bepaalde eigenschappen nog een boost krijgen. Zo liep de eend bij mij op een gegeven moment met een zonneklep op zijn hoofd, zodat hij nog net wat verder kon kijken met het sluipschuttersgeweer. De shotgun van het varken was zo gemodificeerd dat het met flinke kracht tegenstanders omver kon blazen. Met de pokerpet op zijn kop nam de kans op kritieke schade ook nog eens toe met 20 procent. Als je door de wereld gaat reizen, merk je ook weer die vrijheid en dat kan ik wel waarderen. Het is vaak goed mogelijk om een gevecht te vermijden door de tegenstanders te ontwijken. Dit kan bijzonder handig zijn op het moment dat je karakters nog niet sterk genoeg zijn of als je net even de juiste wapens mist. De kaart zorgt ervoor dat je op elk moment terug kan reizen naar gebieden waar je eerder bent geweest. Je hoeft niet helemaal terug te lopen, maar een simpele druk op de knop brengt je direct terug naar het hoofdkwartier of dat ene level dat je nog een keer wilt controleren op mogelijk interessante voorwerpen.
De omgeving vertelt het verhaal
Die wereld waar je doorheen loopt ziet er bijzonder sfeervol uit. Zo kom je langs quarantaine-zones waar de lijken in hazmat pakken op de grond liggen en loop je door tunnels waar enkel de rijen auto's laten zien dat hier ooit mensen op de vlucht waren. Grafisch is het geen bijzonder hoogstandje, maar de levels zitten wel bomvol sfeer. De reacties van jouw teamleden maken dit compleet, omdat zij geen idee hebben van de functie van bepaalde voorwerpen en locaties als een supermarkt ook niet herkennen. Voor hen zijn het overblijfselen van een oude beschaving (de mensheid) waar ze maar weinig van begrijpen. De omgeving ziet er dus fantastisch uit, maar helaas brengt de camera dit niet altijd even lekker in beeld. Je bekijkt de wereld altijd schuin van boven en het camerastandpunt kan alleen maar draaien. Er is geen mogelijkheid om in of uit te zoomen en het pannen van je camera (om verder weg te kunnen kijken) zit er helaas ook niet in. Dat vind ik zeer jammer, want zo had ik nooit het gevoel echt een goed overzicht te hebben en dit zorgde er bij mij regelmatig voor dat ik werd verrast door een vijand die plotseling in beeld kwam. Overigens is dit enkel een probleem bij het vrij rondlopen. Zodra je overgaat in een gevecht dan verandert de camerahoek een klein beetje, zodat het goed past bij de turn-based actie. Daarbij heb je ook de mogelijkheid om de camera vrij rond te draaien.
Gevechten
De gameplay van die gevechten zit degelijk in elkaar en de AI weet goed tegenstand te bieden. Om de beurt mogen er acties uitgevoerd worden en voor de doorgewinterde turn-based strategy fan zitten daar geen verrassingen tussen. Over het algemeen kom je ook altijd vrij ver met dezelfde tactiek: eerst de vijanden die zich afzonderen van de rest met stille wapens omleggen, zodat je daarna nog zo weinig mogelijk tegenstand hebt in het 'grote' gevecht. De vijanden bestaan uit diverse types en die kunnen het je behoorlijk lastig maken. Met name de medbot (een robot die dode eenheden weer tot leven kan wekken) en de tank (beer van een soldaat met een zwaar wapen) waren redenen om toch weer die oude savegame op te starten. De moeilijkheidsgraad wordt over het algemeen goed opgebouwd, maar toch liep ik een paar keer tegen een spreekwoordelijke muur. Ik moest door een gebied en kon niet anders dan het gevecht aan gaan, maar de vijanden waren veruit in de meerderheid en ook nog een paar levels hoger. Het heeft me bijzonder veel tijd en moeite gekost om daar voorbij te komen, terwijl ik de gevechten daarvoor allemaal heel makkelijk naar mijn hand wist te zetten. Een beetje extra doorzettingsvermogen heb je zo nu en dan dus wel nodig.
Conclusie
Mutant Year Zero: Road to Eden heeft me positief weten te verrassen. Met name de manier waarop het verhaal wordt verteld en de sfeervolle wereld, zorgden ervoor dat ik echt geboeid werd door de game. Het weet je nieuwsgierigheid te prikkelen, waardoor je met plezier steeds verder de wereld gaat verkennen. Het is jammer dat de gameplay niet heel vernieuwend is en dat ik hier en daar toch nog een aantal flinke bugs tegenkwam. Ben je echter op zoek naar een leuke strategie game in een mooie wereld met toffe personages, dan kan ik je Mutant Year Zero: Road to Eden zeker aanraden.
Oordeel Mutant Year Zero: Road to Eden (PC)
Graphics: 75
Gameplay: 70
Originality: 80
Sound: 90
Replay: 80
Eindcijfer: 79
71 
1)
28-12-2018 22:59
