Bijzonder verhaal
Je begint het spel als het hoofdpersonage Kay die in een monster is veranderd en met een klein bootje een onder water gelopen wereld gaat verkennen. Kay heeft geen idee wat er aan de hand is en waarom ze in een monster is veranderd. Dus moet je op zoek naar antwoorden. Waarom is Kay namelijk veranderd in een monster? Waarom staat alles onder water? En wie zijn die monsters die ze tegenkomt? Al spelenderwijs wordt al snel duidelijk wat er aan de hand is en vertelt de game je een bijzonder verhaal over Kay, haar verleden en haar familie. Dit wordt vooral verteld door herinneringen en monologen van Kay zelf en het is heel mooi om te zien hoe dit verhaal zich langzaam ontvouwd. De karakters hebben dan misschien een wat gebrekkige voice-acting, toch werd ik het verhaal ingezogen en wist de game bij mij de juiste snaar te raken. Ik denk dat het een combinatie van een gevoel van herkenning en sympathie is wat ervoor zorgde dat ik bepaalde stukken van de game met een brok in mijn keel aan het spelen was. Het maakt Sea of Solitude een hele bijzondere ervaring om te spelen.
Een ervaring
Ik noem Sea of Solitude bewust een ervaring, want het voelt niet echt als een game. Dit is op bepaalde punten ook bewust gedaan door de makers. Bijvoorbeeld op het moment dat je doodgaat, zal je vrijwel op dezelfde plek weer starten om het opnieuw te proberen. Je verliest daarmee geen voortgang en word niet gedwongen om grote stukken steeds opnieuw te moeten doorlopen. Hiermee zorgen de makers dat je het verhaal bijna naadloos van begin tot eind meekrijgt en dat werkt in dit geval erg goed. Als de game je zou dwingen om dezelfde dialogen meerdere keren te beluisteren, dan zou dit waarschijnlijk flink afbreuk doen aan het gevoel wat de game probeert over te brengen. Ook het feit dat je op elk moment een lichtkogel af kun vuren die je direct de juiste richting op wijst, zorgt ervoor dat je nooit zal verdwalen en dus niet onnodig aan het zoeken bent. Het heeft haast wel iets weg van een interactieve film, maar daarmee doe ik Sea of Solitude wel tekort. De manier waarop de omgeving zelf ook een deel van het verhaal verteld, is namelijk werkelijk prachtig. Je vaart met je boot door een wereld die helemaal onder water staat, maar op een bepaald moment zal het water zakken en mag je te voet de wereld verder verkennen. Die wereld is mooi vormgegeven en nodigt uit om op ontdekkingstocht te gaan.
Gameplay zoeken
De ontdekkingstocht is eigenlijk ook het grootste en mooiste gedeelte van de gameplay. Er zitten wel platformelementen en puzzels in, maar die maken niet veel indruk. Er worden bij elk hoofdstuk nieuwe gameplay-elementen geïntroduceerd die daarna bij de finale van het hoofdstuk optimaal ingezet moeten worden om het hoofdstuk af te sluiten. De gameplay is echter heel eentonig en er zit eigenlijk geen echte uitdaging in het voltooien van de ‘eindbaas’. De gameplay geeft dan ook geen gevoel van voldoening. Die moet je halen uit het feit dat je weer een stapje verder bent gekomen in het ontrafelen van het verhaal van Kay en haar familie. Stukje bij beetje wordt duidelijker waarom iedereen in monsters is veranderd en ga je ook de symboliek van andere elementen in de game beter begrijpen. Zoals het licht van de boot dat zich als een baken door de duisternis beweegt. Het is jammer dat de game richting het einde iets van deze magie verliest, mede doordat je toch steeds dezelfde handelingen aan het doen bent.
Conclusie
Sea of Solitude is een bijzondere ervaring om te spelen. Het onderwerp eenzaamheid komt, vooral in de eerste uren, best wel binnen en veel mensen zullen er wel iets in herkennen. Helaas weet de game deze aandacht niet vast te houden en zijn de gameplay-elementen niet interessant genoeg om de game verder te dragen. Toch kan ik Sea of Solitude aanraden als je openstaat voor een game met een bijzonder verhaal en het geen probleem vindt om door de gebrekkige gameplay heen te kijken.
Oordeel Sea of Solitude (One)
Graphics: 80
Gameplay: 60
Originality: 85
Sound: 80
Replay: 50
Eindcijfer: 71