Twintig jaar geleden zette The Blair Witch Project de bioscoopbeleving op zijn kop. De horrorprent, die samengesteld was uit found footage en het verhaal vertelde van drie studenten die de bossen van Burkittsville ingingen om de legende van de Blair Witch te onderzoeken, zorgde voor een ongeziene mediahype en lokte bezoekers massaal naar de bioscoop. Het Poolse Bloober Team, gekend van Layers of Fear en Observer, zorgt nu voor een vervolg in de vorm van een game en voert ons opnieuw naar het Black Hills Forest. Daar is een jongetje verdwenen en jij als voormalig politieagent en militair gaat mee naar hem op zoek.


Hondenleven
We schrijven 1996, twee jaar na de onheilspellende gebeurtenissen uit de originele film. In het beruchte Black Hills Forest is een grootschalige zoekactie opgezet naar de verdwenen Peter Shannon. Als vrijwilliger Ellis trek je samen met je Duitse herder Bullet de bossen in op zoek naar aanwijzingen die de zoekpartij misschien over het hoofd heeft gezien. Terwijl je steeds dieper het bos intrekt, leer je Ellis beter kennen. Als iemand die worstelt met de donkerste delen van zijn verleden, iemand die lijdt aan paniekaanvallen als gevolg van een posttraumatische stressstoornis en die daardoor uithaalt naar de geliefden rondom hem. Kortom, het is verre van een aimabel hoofdpersoon.

Gelukkig is je trouwe viervoeter er ook nog. Het is voor Ellis echt verontrustend als Bullet niet aan zijn zijde staat, dus je probeert hem eigenlijk altijd dicht in je buurt te hebben. Bullet is ook een onmisbare hulp, omdat hij je vaak op het juiste pad kan leiden, belangrijke items kan ontdekken en je al grommend waarschuwt voor potentieel gevaar. Je kan Bullet ook zelf enkele basiscommando’s toeroepen (kom hier, zoek, blijf dichtbij en volg) of een flinke aai over zijn bol geven en trakteren op iets lekkers om de relatie met Ellis te verbeteren. En ik heb geen flauw idee waarom je het zou willen doen, maar je kan Bullet dus ook een flinke uitbrander geven.


Verloren gelopen
Het vermeende spookbos nabij Burkittsville, waarin dit verhaal zich integraal afspeelt, blijkt bij daglicht al een uiterst sfeervolle setting, maar wanneer de nacht valt en je enkel nog de lichtbundel van je zaklamp op de nabije omgeving werpt, slaagt Blair Witch er makkelijk in om een zeer beklemmende sfeer neer te zetten en de juiste dreiging op te roepen. Heel verwarrend ook, waardoor ik toch een paar keer niet wist waar ik heenging en precies in cirkels leek te lopen, een gevoel dat al snel kan omslaan in frustratie. De toon wordt geleidelijk aan ook steeds donkerder met vreemde gebeurtenissen die een loopje nemen met de werkelijkheid. Je ondergaat bovennatuurlijke fenomenen, waanbeelden, zorgwekkende flashbacks en een hoop desoriënterende trucjes. Zo brengt een pad je soms terug naar waar je bent begonnen op een manier die alle logica tart. De verdwijning van Peter mag dan wel de reden zijn waarom je een voet in de bossen hebt gezet, maar per stap duwen die vreemde gebeurtenissen Ellis ook dichter bij de afgrond van de totale waanzin.

Rewind
Het merendeel van de tijd schuim je het bos af op zoek naar interactieve objecten en aanwijzingen die je verder brengen in het verhaal. Af en toe wordt deze creepy walking simulator-routine onderbroken door puzzels die de grijze hersencellen amper doen zweten, maar wel voor de nodige afwisseling zorgen. Zo moet je bijvoorbeeld de verlichting van een auto repareren of enkele onderdelen zoeken om een machine weer aan de praat te krijgen. Interessanter zijn de camcordertapes die je her en der opraapt. Die met een rood label bevatten niet alleen waardevolle beelden over de plot, maar Ellis kan ze ook gebruiken om de realiteit om zich heen te manipuleren. Eén van de tapes toont bijvoorbeeld hoe een boom op het pad valt. Een beetje later blokkeert diezelfde boom mijn doorgang. Door het filmpje terug te spoelen en te pauzeren op een moment dat de boom nog rechtstaat, is het pad weer vrij. Een andere tape toont dan weer het vermiste jongetje en hoe hij een balletje op een specifieke plaats laat vallen. Stop de tape op het juiste moment en het voorwerp verschijnt op die locatie in de spelwereld, waarna je het kan oprapen en aan Bullet kan laten ruiken om een nieuw spoor te zoeken. Een puike toevoeging en tegelijk ook een dikke knipoog naar de manier waarop The Blair Witch Project destijds gefilmd was.

De heks uit de titel bestaat nog altijd meer als een kwaadaardige aanwezigheid dan een monster dat je werkelijk achternazit, maar door de game heen komt Ellis toch een paar keer tegenover monsters te staan. Je weet dat ze in de buurt zijn en een dreiging vormen, maar je ziet ze niet of slechts vaag. In deze situaties komt je loyale compagnon opnieuw goed van pas. Bullet gromt, blaft en kijkt in de richting van de monsters, waarna je met je zaklamp in hun richting schijnt om ze te verjagen. Deze confrontaties slagen er echter niet in om de spanning op te voeren en mij met klamme handen achter te laten. En ook de tweetal verplichte sluipgedeeltes in de tweede helft van de game waar gezien worden meteen een game over-scherm betekent, zijn eerder vervelend dan eng. Hieruit blijkt dat de omgeving, voorzien van creepy geluiden die het angstaanjagende gevoel alleen maar versterken, meer spanning oproept dan welk monster ook.


Rammelt toch een beetje
Voor een budgetgame (adviesprijs van €30, maar ook beschikbaar voor Game Pass-abonnees) ziet Blair Witch er behoorlijk goed uit. Toch is de Xbox One-versie (het platform waarop ik de game testte) niet zonder technische tekortkomingen, en als ik mag vertrouwen op gebruikerservaringen lijkt ook de optimalisatie op pc niet de beste te zijn. Ik had onder meer last van occasionele framedrops en animaties die misliepen, maar ook grotere bugs (zoals Bullet die vastzat in de omgeving) waardoor ik zelfs een paar keer enkele minuten voortgang verloor. Het is mij ook nog steeds een raadsel waarom mijn personage bij een hoop deuren eerst moet bukken alvorens naar binnen te kunnen, terwijl de doorgang toch echt niet versperd wordt.

Na zo’n vijf uur spelen bereikte ik de aftiteling, dat is inclusief de tijd die ik verloor door enkele spelbedervende bugs. De game bevat ook een aantal scènes die naar mijn gevoel iets te lang aanslepen en zo hun effect verliezen. Het laatste hoofdstuk knoopt bijvoorbeeld alle losse eindjes aan elkaar, maar Blair Witch vertelt sowieso al geen ingewikkeld verhaal en de wendingen zijn zo voor de hand liggend dat het moment zijn impact miste. Sommige trucjes worden ook kwistig gebruikt. In een schijnbaar doodlopende locatie belanden om je vervolgens om te draaien en te zien dat er zich plots een nieuwe locatie heeft gevormd, is duidelijk de favoriet van de makers. Ook in hun vorige game Layers of Fear 2 zat dit namelijk al tot vervelens toe. Blair Witch bevat ook meerdere eindes op basis van jouw acties, maar ik was er na één keer wel klaar mee. Je moet dus voorbij enkele oneffenheden en frustraties kijken, maar desondanks levert Bloober Team voor die prijs een oké horrorgame met enkele slimme ideeën af.