Het puzzelgenre heeft de afgelopen jaren het nodige succes gekend met first-person games. Met name The Talos Principle en The Witness deden flink wat stof opwaaien. Vooral die eerste heb ik met ontzettend veel plezier gespeeld. Weet The Sojourn een soortgelijk onthaal te ontlokken of gaat het de boeken in als de zoveelste indie first-person puzzelgame?
The Sojourn is zo’n game waarbij je van de ene verbazing in de andere valt. Niet omdat wat er gebeurt zo spectaculair is, maar doordat je bij bijna elk nieuwe level op het eerste gezicht denkt: ‘Dit is onmogelijk!’. Na een rustig rondje door het level, een grondige inspectie van de individuele onderdelen en wat speels gerommel kom je altijd wel weer achter de oplossing. En waarschijnlijk voel je je dan nog best slim ook.

Omgevingen zijn minimalistisch, maar wel mooi uitgewerkt.
Twee-dimensionale game
Dat verbaasde gevoel overheerst vooral in het begin van de game, wanneer alles nog nieuw is. Hoe verder je komt, hoe meer blijkt hoe beperkt de game is. Hoewel er regelmatig nieuwe onderdelen bijkomen, die dan weer met elkaar worden gecombineerd, blijft de variatie in de rest achter. Alle levels bestaan alleen uit smalle paadjes, waardoor je The Sojourn net zo goed als twee-dimensionale game zou kunnen spelen, die je van bovenaf bekijkt. De diverse werelden van waaruit je de levels speelt zien er wel anders uit, maar bieden inhoudelijk niets nieuws.

De main mechanic bestaat uit een donkere en lichte wereld, waartussen je wisselt. Je kan maar beperkte tijd in de donkere wereld verblijven en sommige onderdelen kun je alleen in die wereld manipuleren. Zo kun je van plek wisselen met een soort pilaar, of een harp activeren die een afgebrokkelde brug herstelt. Die eerste twee onderdelen worden al snel aangevuld met nieuwe en er komen manieren bij om ook in de lichte wereld elementen te manipuleren. Daardoor wordt alles geleidelijk steeds complexer en uitdagender.

In de donkere wereld kun je interacteren met de diverse puzzelelementen.
Vaag verhaal
De donker en licht mechaniek werkt door in het verhaal, waarvan je een indruk krijgt door standbeelden die als een diorama iets uitbeelden. Iets met een geblinddoekt jongetje dat wordt opgeleid tot vechtersbaas. Daarnaast krijg je filosofisch getinte boodschappen mee. Over de wereld, of die echt is zoals we denken en wat je doel in die wereld eigenlijk is.

Het is allemaal erg minimalistisch, wat past bij de rest van de game, maar niet heel erg werkt om de aandacht vast te houden. Hier mis ik de geniale insteek en uitwerking van een game als The Talos Principle, waarbij de filosofische ideeën werkelijk een reden geven aan je handelen. In The Sojourn is het een sausje. Net als de rest van de game zijn beeld en geluid vrij minimalistisch, maar wel goed uitgewerkt. Dat wat er is, ziet er mooi uit en doet goed wat het moet doen.

Gedurende je ‘Sojourn’ vertellen diverse standbeeld-diorama’s een verhaal.
Voor de diehard puzzelaar
De minimalistische insteek van The Sojourn zorgt ervoor dat de game je maar moeilijk grijpt. The Sojourn moet het dan ook echt hebben van de kwaliteit van de puzzels. En die kwaliteit is hoog. Sommige puzzels krijgen nadat je de oplossing hebt gevonden zelfs een stuk erbij: de echte uitgang van het level. Wil je daarbij komen, dan kun je weer van voor af aan beginnen. Het getuigt van het talent van het team dat de puzzels heeft bedacht. Helaas laat de verpakking van de puzzels dus te wensen over. Voor de puzzelfanaat mag dat geen obstakel zijn en die raad ik The Sojourn dan ook van harte aan.