Star Ocean…ik kan nog steeds de introfilm van Star Ocean: The Second Story terughalen in dat magische tijdperk van PSX RPG’s. Samen met Tales of Destiny, Final Fantasy Tactics en Saga Frontier, was het een van mijn meest gespeelde games uit die tijd. Daarna is Star Ocean toch wat weggezakt. De vervolggames op de Playstation 2 vielen tegen en ook het meest recente deel op de PS4 heeft het enthousiasme niet kunnen doen oplaaien. Dan grijpen we maar terug op het eerste deel. De PSP remake van de SNES-versie wel te verstaan, met toegevoegde voice-acting en anime cut-scenes. Is het genoeg om van dit relikwie uit een lang vervlogen tijd een succes te maken?

 Nee! Ongetwijfeld wordt deze game geen groot succes. Dat komt niet zozeer door de game, maar door het nichepubliek waar het op gericht is. Want wie loopt er nu nog warm voor de remake uit 2007 van een RPG uit 1996, behalve de meest geharde RPG-fanaat? Precies! Maar dat zegt niets over de kwaliteit van de game natuurlijk. En ik kan je vertellen dat het daarmee nog best snor zit.

Buitenbeentje
Met zijn science fiction-insteek, real-time gevechtssysteem, uitgebreide item creation-systeem en door AI bestuurde teamgenoten, zijn de Star Ocean-games altijd een buitenbeentje geweest in het RPG-genre. Star Ocean: First Departure R (SO:FDR) vormt hierop geen uitzondering. Waarin de game geen uitzondering is op enkele tijdgenoten, zijn de absurd hoge encounter rate, het simpel vertelde, maar creatieve verhaal, nutteloze backtracking en de pixelgraphics gecombineerd met 3D-achtergronden.

De speelbare karakters en NPC’s steken nogal af tegen de voorgerenderde achtergronden.
Al deze eigenschappen zorgen ervoor dat je precies weet wat je in huis haalt: een RPG die alles net even anders doet dan de rest. Dat geeft een gek gevoel. Aan de ene kant voelt de game nog steeds fris, vooral als je geen andere SO-games hebt gespeeld. Tegelijk merk je dat al die systemen zijn tijd vooruit waren en niet altijd meer even goed werken.

 Zijn tijd vooruit
Laten we het positief benoemen door te zeggen dat SO:FDR zijn tijd vooruit was. Dan komt de nu volgende klaagzang wat minder over als gezeur. Want na een paar uur spelen kon ik toch echt mijn gezucht niet meer onderdrukken toen ik na zes stappen wéér moest vechten. Terwijl mijn AI gecontroleerde teammaatje al haar MP erdoorheen jaagt en als een bezetene ‘METEORPALM!METEORPALM!METEORPALM!METEORPALM!’ roept, blijf ik stoïcijns in groepjes van drie op het vierkantje drukken met een enkele R1 of L1 voor de smaak.

Gevechten spelen zich af op een 3D-veld, vergelijkbaar met de Tales-games.
Gevechten zijn dus vrij simplistisch. De nadruk ligt op aanvallen vanuit een goede positie, met de juiste techniek en het micro-managen van je magiegebruiker. Tot op heden heb ik geen tactische instelling gevonden die mijn teammaatjes met mate speciale aanvallen laat doen; het is alles of niets: binnen vijf gevechten door je MP heen, of alleen standaardaanvallen. We moeten het er maar mee doen.

 Vaag skill-systeem
Een ander groot deel van SO:FDR is het skill-systeem. Het beïnvloedt de statistieken van je team en je succes in het manipuleren van allerlei item creation-systemen. Bij elkaar staan er tientallen skills en honderden items tot je beschikking om duizenden items te maken. Van maaltijden en hersteldrankjes tot paspoorten en wapenuitrusting. Je kunt het bijna zo gek niet bedenken of het kan uit de willekeurig gegenereerde item creation rollen. Op allerlei verschillende manieren: door samen muziek te maken, een item te genereren uit de omgeving met je survival skill of door items met elkaar te combineren.
Sommige items zijn bruikbaar, andere zijn ontzettend veel geld waard en weer andere zijn compleet nutteloos, maar vaak wel erg grappig. Het is een vreemd systeem, dat SO:FDR een compleet eigen gezicht geeft. Een gezicht met een flinke ondeugende glimlach, die je alle irritante dingen die eraan voorafgegaan zijn, doet vergeten.

Gedurende de game kun je veel verschillende karakters rekruteren. De kleinste keuzes kunnen beïnvloeden wie zich bij je aansluit.
En toch is het leuk
Wat maakt SO:FDR dan zo leuk om te spelen? Het is de snelheid waarmee het verhaal aan je voorbijtrekt, de snelheid waarmee gevechten worden beslist, de gesprekjes die je hebt met je teamleden wanneer iedereen zich door de stad verspreidt en zijn of haar eigen ding doet. De verrassingen die uit de item creation tevoorschijn komen, het artwork die een prachtige verbeelding is van de pixel art en de drie verschillende voice-tracks waar puristen van zullen smullen. Het is de vreemde combinatie van science fiction en middeleeuwse fantasiewereld en de gemakkelijke manier waarop een verhaal verteld wordt dat zich over verschillende planeten en tijdperken spant.
Dat verhaal begint overigens in het vredige dorpje Kratus, op de planeet Roak. Een niet zo ontwikkelde beschaving die plotseling te maken krijgt met een ziekte die mensen in steen doet veranderen. Roddick en zijn vrienden zijn een soort bewakers van het dorp en ze gaan op onderzoek uit. Maar ze zijn niet de enigen: een ruimteschip van de Aarde is ook geïnteresseerd. De Aardlingen komen met Roddick & friends in aanraking en samen besluiten ze een medicijn te vinden.

De wereldkaart had best wat meer onder handen genomen mogen worden.
De R staat voor…remaster?
Je zou het niet direct zeggen als je SO:FDR start, maar dit is dus een geremasterde versie van de PSP-remake. Ik zou het liever een port met hogere resolutie, nieuw artwork en een nieuwe voice-track noemen. Het grootste deel van de tijd voelt het alsof ik een PSX-game aan het spelen ben. Er zit vast een filter over de graphics en de stemmen klinken helder, maar verder vind ik er niet veel remaster aan. Er hadden best wat landschapstextures onder handen genomen mogen worden. En op de voorgerenderde achtergronden is duidelijk geen upscalende AI losgelaten. Jammer allemaal en wat mij betreft een gemiste kans.

Wat moet ik doen?
SO:FDR weet snelheid en vreemdheid te combineren met gestroomlijnde gameplay en vormt zo een RPG die nu niet meer gemaakt zou worden. Dat is juist de kracht van deze game, waarin je snel op nieuwe locaties komt en je aan het lachen wordt gemaakt, terwijl de gameplay net boeiend genoeg blijft. Kun je vrede hebben met de gekke trekjes van SO:FDR, dan beleef je veel plezier aan deze game. Dat kan zijn vanuit nostalgie naar die ‘goeie ouwe tijd’ of omdat je je wil laten verrassen door een game die net buiten de gebaande paden treedt. Overigens kun je je dan ook aan de nieuwe Saga-game wagen, die eerder deze maand is uitgekomen. Een mooie tijd dus voor de liefhebbers van minder bekende RPG’s. Ben je dat niet, trek dan gerust een budgie van de eindscore af, want dan blijft het gewoon een oude game die een héél klein beetje is opgepoetst.