Persona 3 FES, Persona 4 Golden en nu Persona 5 Royal. Kenners van deze langlopende reeks spin-offs van de Shin Megami Tensei JRPG’s zullen niet verrast zijn door de aankondiging dat ook het uitstekend ontvangen Persona 5 een director’s cut zou krijgen. Atlus belooft onder andere dertig uur aan nieuwe content, herzieningen van baasgevechten en een nieuw speelbaar personage. Is dit alles het waard om terug te keren naar deze kolossale JRPG? Is dit dan eindelijk de perfecte tijd om als nieuweling in te stappen? Persona 5 Royal komt op 31 maart uit, maar ik kreeg alvast de gelegenheid om zo’n zestig uur met het spel door te brengen.


Schoonheidsfoutje/onvergeeflijke misstap
Laten we beginnen met het grootste hekelpunt van deze release; het feit dat het alleen als full-priced game van zestig euro beschikbaar is. Het mag dan misschien een traditie zijn van deze serie, maar het is wel een traditie die vandaag de dag hopeloos achterhaald is. Persona 3 en 4 kwamen beide uit voor de PlayStation 2. Toen Persona 3 FES uit werd gebracht voor de volle prijs was er simpelweg geen netwerk waarin de nieuwe content als download aangeboden kon worden. Bovendien kwam FES ook als port op de PSP uit. Hetzelfde geldt voor Persona 4 Golden, die uitsluitend uit is gekomen voor de PlayStation Vita, waardoor het bestaan van de game gerechtvaardigd voelde. Echter leven we nu in een tijd waarin DLC af en toe de norm lijkt. Waarom kiest Atlus er dan toch voor om Persona 5 Royal niet als apart aanschafbare uitbreiding aan te bieden? Het moet behoorlijk frustrerend zijn om als fan van het eerste uur de originele Persona 5 gekocht te hebben om er zo’n drie jaar later achter te komen dat de “definitieve” ervaring alleen voor de volle prijs gespeeld mag worden. Bijkomend probleem voor veteranen op zoek naar enkel de nieuwe content is dat zij het hele spel opnieuw zullen moeten spellen, omdat het nieuwe verhaal vooral in het toegevoegde derde semester zit. Dat gezegd hebbende: wat is het een mooie tijd voor de RPG-liefhebbers die het spel in 2017 links hebben laten liggen!


Een royale ervaring
Voor degenen die nog nooit van Persona gehoord hebben, de sales pitch moet ongeveer zo door de vergaderzaal zijn gegaan: high school simulator meets JRPG dungeon crawler. Als speler heb je de controle over een stille protagonist en leidt je hem door elke dag van een schooljaar heen. Het heeft veel elementen uit het in Japan populaire genre van de visual novel. Omdat gevaar altijd op de loer ligt, wordt onze scholier ook in een obscure metafysische oorlog gestort. Zo nu en dan steek je over naar een parallelle werkelijkheid waarin het spel aanvoelt als een vertrouwde JRPG. Het is een simpel concept, maar het is al jaren bijzonder vermakelijk gebleken.

Persona 5 Royal heeft dit concept verfijnd en talloze kleine aanpassingen gedaan waardoor dit spel nu de meest gestroomlijnde ervaring uit de serie is geworden. Er is ook een aantal grotere veranderingen. Zo is er een nieuwe party member genaamd Kasumi Yoshizawa. Ze heeft een erg tof ontwerp en komt al in de eerste scène van de (overigens ook nieuwe) intro ten tonele, waardoor het niet aanvoelt alsof ze er met de haren bij wordt getrokken. Hoewel ze pas erg laat in de game speelbaar wordt, heb je al vroeg in het spel de kans om een relatie met haar als Confidant aan te gaan. Dat is zeker aan te raden, aangezien ze je onder andere een vaardigheid geeft waarmee je vijanden van een afstand kan ambushen terwijl je ze tegelijkertijd een status ailment geeft om het gevecht mee te beginnen. Daarnaast is Kasumi ook nog eens een bijzonder aandoenlijke meid, waardoor de altijd relevante who-is-best-girl-discussie nu nog ferventer gevoerd zal gaan worden.
De tweede nieuwe Confidant is psycholoog Takuto Maruki, wiens aanwezigheid eveneens natuurlijk aanvoelt. Hij wordt namelijk na de eerste verhaallijn aangenomen op je school om studenten te ondersteunen met hun traumaverwerking. Het loont nogal om vaak bij hem op bezoek te gaan, aangezien elke keer dat je relatie met hem stijgt je SP (mana) omhooggaat en zijn Confidant Skills tot de nuttigere van het spel behoren.


Andere noemenswaardige nieuwigheden zijn de Showtimes, de Grappling Hook, nieuwe stadslocatie Kichijoji, de Thieves Den en het verbeterde Mementos. Showtimes zijn cinematische superaanvallen die uitgevoerd worden door twee personages tegelijk. Deze aanvallen zijn enorm sterk en kosten geen SP of HP, maar wanneer je ze mag uitvoeren hangt af van kans, waarbij de kans hoger is als je party zich in een penibele situatie bevindt. Showtimes worden pas later in het spel op gezette tijdstippen beschikbaar en ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Aan de ene kant zijn ze, hoewel de herhaling snel kan vervelen (de animatie is wel te skippen), indrukwekkend, maar er heeft zich al een aantal situaties voorgedaan waarin de aanval als een get-out-of-jail-free-card voelde, waardoor het soms geoorloofd kan zijn om fouten te maken.

De Grappling Hook is meer een gimmick dan echt een wezenlijke verandering in hoe het spel speelt. In de Palaces die je navigeert zijn nu af en toe punten geplaatst waar je op L1 kan drukken om jezelf naar een andere locatie te lanceren. Het ziet er geinig uit, maar dat is het dan ook wel. Hetzelfde geldt voor de Thieves Den. Deze thuisbasis van de Phantom Thieves is niet geïntegreerd in het verhaal, maar is terug te vinden in het menu. Hierdoor is het eigenlijk niets meer dan een veredelde Art Gallery. Leuk voor degenen die cutscenes willen terugkijken of bepaalde muziek willen terugluisteren, maar de meeste spelers zullen hier weinig tijd aan besteden.

Van meer substantie is de nieuwe locatie Kichijoji. Hier zit bijvoorbeeld een winkel die de stapels overbodige Sooty Armor van je overkoopt voor een prima prijs en punten die je kan inwisselen voor handige voorwerpen. Ook is hier een Darts & Billiards-etablissement te vinden, waar je niet geheel verrassend kan darten en poolen. Vooral de dart-minigame is verstandig om een paar keer te doen, omdat het de Baton Pass-techniek versterkt (in gevechten beschikbaar nadat je een zwakte voor een bepaald element van een vijand uitbuit) zodat het op de maximale rank je aanvallen nóg sterker maakt en HP en SP herstelt. Ongebruikelijk voor Persona 5 is dat je niet simpelweg naar je karakters kijkt terwijl ze darten, je mag het daadwerkelijk zelf spelen en het zit vrij aardig in elkaar.


Tenslotte wil ik het hebben over Mementos. Deze gigantische dungeon is de enige manier om tussen de verhalende Palaces door te grinden voor ervaringspunten en Personas. Sommige spelers klaagden dat deze dungeon in het originele spel te weinig beloningen gaf en daardoor vaak niet echt de moeite waard was. Dat is nu aangepakt. Nieuw personage Jose rijdt met zijn karretje door Mementos en is daar te vinden als verkoper van zeer handige spullen. Je kan zijn waren aanschaffen met bloemen die je overal aantreft in het herziene Mementos. Ook heeft Jose her en der stempels achtergelaten welke je kan verzamelen. Wanneer je deze bij hem inwisselt kan je ervoor kiezen om bijvoorbeeld permanent meer EXP of geld te verdienen in Mementos. Dankzij al deze veranderingen kwam ik elke keer dat ik de dungeon betrad met een aardige hoeveelheid EXP terug en een karrenlading aan geld.

Goed, beter, best
Alhoewel ik waarschijnlijk nog vele speeluren voor de boeg heb, kan ik nu al stellen dat dit voor mij de beste JRPG-ervaring van deze generatie is. Het spel ziet er in alles ongekend stijlvol uit, de gevechten zijn vlotter dan ooit tevoren, de muziek is fantastisch, de Palaces zijn erg afwisselend en het is nog nooit zo makkelijk geweest in een Persona-game om het overzicht te bewaren. Dat alles gold al voor de originele Persona 5 en de kwaliteit van dat spel is nog altijd intact. Ik kan nog niet zeggen of het de moeite waard is voor veteranen van het oorspronkelijk spel om terug te keren, dat zal moeten blijken in het nieuwe semester aan het einde van het verhaal. Wel is al duidelijk dat zij die Persona 5 niet hebben gespeeld, wachtende op deze uitgave, nu zeker hun slag moeten slaan.