Afgelopen dinsdag was de eigenlijke releasedag van No Straight Roads, de nieuwste en meteen ook eerste game van indie-studio Metronomik. Aan het hoofd van deze studio staan Wan Hazmer, Lead Game Designer van Final Fantasy XV, en Daim Dziauddin, Concept Artist van Street Fighter V. Niet zomaar een studiootje dus. Ze hadden nog iets langer nodig om aan hun game te sleutelen – de game staat nu gepland voor een release op 25 augustus – maar Budgetgaming mocht alvast aan de slag met de eerste twee levels.



In No Straight Roads krijg je de controle over Mayday en Zuke, de leden van het indierock-duo Bunk Bed Junction. Hun stad Vinyl City is recentelijk overgenomen door NSR, een gigantisch bedrijf dat de hele stad wil overspoelen met electronic dance music, oftewel EDM. De game begint wanneer het duo wordt afgewezen na hun auditie en daar te horen krijgt dat ‘rock dood is’. Dit laten ze zich natuurlijk niet zomaar vertellen en het is aan jou (of jullie!) om de juryleden – toevallig ook het bestuur van NSR – duidelijk te maken dat rock allesbehalve dood is!

 


De game zelf is een third-person rhythm-based actiegame. Je kan in real-time wisselen tussen de twee personages, die je onafhankelijk van elkaar kunt upgraden met extra moves of finishers. Gitariste Mayday is de praatgrage van de twee en dit schemert door in haar speelstijl. Kleurige bliksemschichten schieten bij elke aanval uit haar elektrische gitaar. Drummer Zuke zegt in vergelijking een stuk minder (haha, drummers, right?) en met hem onder de knoppen kan je je vijanden een kopje kleiner maken met epische drumsolo’s.



Ook is de volledige game in local co-op te spelen, een welkome aanwinst in deze tijden van always online multiplayer. Je volgt een redelijk lineair pad, waarin je een pad naar de eindbaas vrijspeelt, deze verslaat, een nieuw deel van Vinyl City vrijspeelt en dit herhaalt. Dit is echter geen enkel probleem, aangezien No Straight Roads belooft elk district (en de bijbehorende eindbaas) zo verschillend mogelijk te maken.

 


Zo moesten wij het als eerste obstakel opnemen tegen een DJ met een planeet als hoofd. Zijn eindbaasarena was een levensgrote langspeelplaat, waarin hij planeten naar je hoofd gooide. Het hele gevecht leek een ritmegebaseerde LSD-trip en dat is als fan van knotsgekke games nooit verkeerd. Wel was het gevecht naar onze smaak iets te veel gebaseerd op trial & error en kon je na een onduidelijke dood het hele gevecht weer van voren af aan beginnen. Hier wordt hopelijk nog iets aan gedaan. De demo eindigde met een tease naar een virtueel popidool als volgende baas, een duidelijke hint naar Japans tieneridool Hatsune Miku.



Tussen eindbazen door ben je vrij om Vinyl City te ontdekken of te relaxen in je hideout. In het begin van de game was in beide gebieden nog niet heel veel te doen, maar de afgesloten gebieden van de stad en gesloten kamers van je hideout (dat zich trouwens in het riool bevindt) hinten zeker weten naar meer. Het thema van de game deed me denken aan Brütal Legend, de humor aan (een milde versie van) Saints Row en de grafische stijl aan Psychonauts. Absoluut geen slechte combo, zeker als je je bedenkt dat de wereld meer van dit soort knotsgekke artistieke games kan gebruiken. Ik duim voor No Straight Roads!




P.S. We zouden Budgetgaming niet zijn als we niet nog even een opmerking wilden maken over het fijne prijskaartje van deze game; voor veertig euro haal je de losse game in huis en voor 65 de Collector’s Edition, waarin je onder andere de soundtrack op vinyl en een setje drumsticks van Zuke himself vindt.