In 2018 kregen we Twin Mirror voor het eerst te zien. Destijds was het spel al twee jaar in ontwikkeling bij Dontnod Eleven, niet te verwarren met Dontnod Entertainment, en zou het uitgebracht worden door Bandai Namco. De game zou bestaan uit drie ‘episodes’ en kreeg een releasewindow mee voor het eerste kwartaal van 2019. Echter werden in het begin van 2019 de banden met Bandai Namco verbroken en kreeg Dontnod de Twin Mirror IP in handen. Dontnod Eleven werd hierna onderdeel van het grotere Dontnod Entertainment en Twin Mirror ging weer terug naar de tekentafel. Uiteindelijk kregen we halverwege 2020 te horen dat het spel niet meer in verschillende episodes zou verschijnen, maar omgetoverd was tot een volledige game met een releasedatum in december.
Wat meer volwassen
Het is dus geen geheim dat Twin Mirror last heeft gehad van een ingewikkeld ontwikkelproces en helaas valt dat overal aan te merken. Te beginnen met het verhaal. In Twin Mirror speel je als Sam Higgs, een journalist die terugkeert naar zijn geboortestad Basswood, West Virginia, omdat zijn beste vriend Nate op mysterieuze wijze is overleden. Sam vertrouwt dit niet helemaal en denkt dat er moord in het spel is en dus ga je als Sam langs al je vrienden en vijanden van vroeger om aan elkaar te puzzelen wat er met je vriend is gebeurd. Dontnod wilde in dit spel geen bovennatuurlijke elementen introduceren zoals dat in de Life is Strange-spellen wel het geval is, maar toch hebben ze de game van een leuke twist voorzien. Sam beschikt namelijk over een ‘Mind Palace’, waarin hij door het vergaren van clues scenario’s na kan bootsen om er zo achter te komen wat er is gebeurd. Ook beschikt Sam, zoals de titel al doet vermoeden, over een soort tweelingbroer die enkel hij kan zien. Deze tweelingbroer, ook wel ‘The Double’ genoemd, is een empathische en meer sociale versie van Sam die wat rationeler nadenkt over bepaalde zaken. Hierdoor krijg je altijd meerdere visies op een bepaalde gebeurtenis, wat jou als speler nog wel eens op een andere manier na laat denken dan je anders had gedaan.
Flinterdun
Het klinkt allemaal heel intrigerend, maar daar houdt het eigenlijk gelijk al op. Het verhaal is verder namelijk flinterdun en erg voorspelbaar. Op een gegeven moment kom je tot een bepaalde ontdekking waarna het voelt alsof het verhaal echt gaat beginnen, maar vlak daarna komen de credits al voorbij. Er is geen spannende twist of een groter kwaad dat achter de schermen als een soort poppenspeler de boel orkestreert. Waar het grootste gedeelte van de game echt heel rustig en bijna saai verloopt, gaat het tempo naar het einde toe ineens van nul naar honderd. Dit is er gebeurd, die persoon is verantwoordelijk, einde.
En dat is toch wel jammer. Juist omdat de verhaalgames die we kennen van Dontnod vaak een leuke creatieve of emotionele twist hebben die je als speler regelmatig op het puntje van je stoel laat zitten. Daarnaast is Twin Mirror ook nog eens ontzettend kort. Op een gegeven moment zaten wij zo’n twintig minuten vast omdat we remsporen van een auto niet zagen in het gras, en alsnog stond er slechts vier uur op de teller na het uitspelen van Twin Mirror. Gelukkig is het een spel waarin je keuzes invloed hebben op het verhaal en ook op het einde; Twin Mirror beschikt namelijk over een vijftal eindes waarvan een paar toch erg verschillend zijn. Het is dus zeker de moeite waard om het spel minstens een tweede keer door te spelen, maar dan nog zit je qua speeltijd op minder uren dan het eenmalig doorspelen van bijvoorbeeld Life is Strange 2.
Ondermaatse audio
Naast het verhaal scoren de games van Dontnod vaak erg hoog op het audiovisuele vlak. De games voelen vaak aan als coming of age indiefilms met prachtige muziek van artiesten als Sufjan Stevens en Daughter. Echter zien we daar in Twin Mirror helemaal niks van terug. Sterker nog; Twin Mirror mag wat dat betreft niet eens in de schaduw staan van Dontnod’s eerdere spellen. De soundtrack van componist David Wingo doet wat duisterder en volwassener aan, maar is nauwelijks in het spel te horen. Daarnaast kent Twin Mirror nagenoeg geen omgevingsgeluid. Loop je tussen de bomen, dan is het muisstil. Geen geluid van de wind, geen fluitende vogeltjes, niks. Alleen voetstappen in het gras en Sam die tegen zichzelf praat. Sta je in een café, dan praat er niemand met elkaar. Aan het begin van het spel kun je een jukebox uitzetten, waarna Sam zegt dat hij wel genoeg gehoord heeft, maar er kwam helemaal geen muziek uit deze jukebox. Wellicht is dit een bug, maar bij het achteraf opzoeken van een playthrough op YouTube ontbrak ook daar vrijwel al het sfeergeluid, dus dit is geen geïsoleerd incident.
Gedempt kleurenpalet
Grafisch zit Twin Mirror prima in elkaar. De kwaliteit van de cinematografie is enorm vooruitgegaan wanneer we de game vergelijken met de eerste trailer uit 2018 en het wat meer gedempte kleurenpalet past goed bij het volwassen verhaal van het spel. Ook zijn de secties in Sam’s Mind Palace erg tof ontworpen en die zorgen dan ook voor een frisse wind in de vaak saaie stukken in de echte wereld. Wij speelden de PS4 Pro-versie van het spel en hoewel het er prima uitzag was de resolutie op momenten toch wel laag, wat op een 4K tv soms voor een wazig beeld zorgt. Een vreemde bug die wij tegenkwamen was dat de eerste scène van het spel enkel in 30 frames per seconde speelbaar was, maar de rest van het spel automatisch in 60 frames per seconde afspeelt. Er is geen optie in het menu om dit te veranderen, dus het is erg vreemd dat enkel deze ene scène over een gehalveerde framerate beschikt.
Achteraan in de rij
Het moge duidelijk zijn dat Twin Mirror zich niet kan meten met de rest van Dontnod’s recente titels. De wat meer volwassen aanpak van het verhaal is een welkome verandering, maar het verhaal zelf komt zó teleurstellend uit de verf dat we je Twin Mirror eigenlijk niet aan kunnen raden. Daarnaast kan de gameplay op momenten erg frustrerend zijn, zoals we hierboven al beschreven. We hadden al lang door wat er gebeurd was en waren klaar om de gebeurtenis te reconstrueren in Sam’s Mind Palace, maar omdat we remsporen in een berm over het hoofd zagen kon dit niet. Het spel geeft je ook geen hint of aanwijzing wanneer je iets niet kunt vinden, dus je mag in een slakkentempo heen en weer blijven lopen tot je eindelijk de laatste clue vindt. Voeg hier aan toe dat de aanwijzer op de consoles regelmatig vergeet aan te tonen dat je naar een interactief object kijkt, totdat je er vanuit de juiste hoek naar kijkt, en we kunnen niet anders dan concluderen dat ook de gameplay van Twin Mirror ondermaats is. Het spel probeert een paar leuke dingen te doen en ziet er prima uit, maar dat is niet genoeg voor een game die voornamelijk draait om het verhaal. Wat dat betreft mag Twin Mirror met afstand achteraan in de Dontnod-rij plaatsnemen.
Conclusie
Waar Dontnod Entertainment met de Life is Strange-reeks en Tell Me Why heeft laten zien dat ze prachtige verhalen kunnen vertellen in games, slaan ze met Twin Mirror behoorlijk de plank mis. Het spel voegt met het Mind Palace en Sam’s denkbeeldige tweelingbroer een paar leuke twists toe aan de standaard Dontnod-formule, maar beide elementen zijn zo onderbenut dat ze met de gameplay het druilerige verhaal niet kunnen redden.
1417 
2)
15-12-2020 08:34
