Ghosts ‘n Goblins behoort in mijn herinnering tot een dubieus rijtje NES games. Samen met Battletoads, Top Gun, Fester’s Quest en de Teenage Mutant Ninja Turtles. Games waarvan je wist dat het einde bijna onmogelijk te halen was en je geluk had als je level 3 wist te behalen. Toch zit het muziekje van die eerste levels nog in mijn geheugen gegrift. Want dat eerste level heb ik zeker duizenden keren gespeeld. Weet deze wederopstanding net zo te boeien?


Lekker chillen met de prinses
Ghosts ’n Goblins Resurrection (GnGR) begint als een sprookje. Het ene moment lig je heerlijk in je onderbroek te chillen met de prinses. Het volgende gaat het kasteel in vlammen op en wordt de schone deerne meegevoerd door gevleugelde demonen. Je springt in je ridderlijke harnas en sprint erachteraan. De nachtmerrie tegemoet om de prinses te redden.

Bruut moeilijk samenraapsel
Een dun verhaaltje, maar meer heeft GnGR ook helemaal niet nodig. “Vanwege de geweldige ‘environmental storytelling’?” hoor ik je denken. Nee, ook daaraan ontbreekt het volledig. Dat hoeft ook helemaal niet, want GnGR is gebaseerd op de diverse arcade, 8-bit en 16-bit iteraties van Ghosts ’n Goblins. En guess what? In die tijd hadden we helemaal geen verhaaltjes nodig. De 8-bit gamers onder ons weten dat nog heel goed. Zij zullen ook bekend zijn met het eerste level van GnGR, dat een flink opgeleukte versie is van de NES game.

Wat zij ook nog zullen herkennen, is de brute moeilijkheidsgraad. De Dark Souls van GnG? Nee hoor, GnG was Dark Souls heel wat jaartjes voor. Er is wat moeilijkheidsgraad betreft dus niks veranderd. Wel zíjn er nu moeilijkheidsgraden om uit te kiezen. Als oud-GnG-speler begon ik vol goede moed op ‘Legend’ (de vierde en moeilijkste). Een uur lang beet ik mijn tanden stuk op hordes zombies, vleesetende planten en geniepig bewegende platforms van het eerste level. Voor recensiedoeleinden heb ik de moeilijkheidsgraad toen toch maar teruggeschroefd naar ‘Squire’, de tweede uit het lijstje. Wat nog steeds absoluut geen rustig wandelingetje door het park is.


Die moeilijkheidsgraad hangt samen met een hoop aspecten van GnGR, die tezamen zorgen voor het karakteristieke gevoel van Ghosts ’n Goblins. Zo is de hoofdfiguur niet de meest mobiele ridder die ik me kan bedenken, zijn er verschillende wapens te hanteren die allemaal hun voor- en nadelen hebben en mag je maar een handjevol keer geraakt worden voor je het onderspit delft. Bepantsering terugkrijgen lukt maar moeizaam, dus meestal is het roeien met de riemen die je hebt. Daarnaast zit er ook altijd een willekeurig element in; vijanden komen maar zelden op precies dezelfde plek tevoorschijn. Toch voelde het bijna nooit frustrerend. Ik had altijd het gevoel van een haalbare uitdaging. Toch knap voor zo’n moeilijk spel.

Hedendaagse vernieuwingen
GnGR is trouw aan zijn ‘roots’, maar het is allemaal geen grote herhalingsoefening. De levels bevatten alle elementen van eerdere incarnaties, maar zijn helemaal hun eigen creatie. Daarnaast zijn er verschillende routes beschikbaar. In plaats van level 1, kun je bijvoorbeeld ook beginnen met 1B. Deze is meer gebaseerd op het eerste level van Super Ghouls ‘n Ghosts en is zo mogelijk nog moeilijker dan de reguliere level 1.


Er is meer toegevoegd aan GnGR, zoals een stopwatch waarmee je de tijd kan vertragen (of juist versnellen als je jezelf haat), een heuse co-op mode die naast een helpende hand vooral een hoop hilariteit met zich meebrengt en een…skill tree! Jaja, ook GnG ontkomt er niet aan. In de verschillende levels vliegen een soort elfjes rond: Umbral Bees. Door deze te verzamelen, kun je steeds meer ‘Bees’ kostende skills vrijspelen. Sommige zijn passief, zoals de kans om spontaan weer tot leven te komen als je het loodje hebt gelegd. Andere zijn actief, zoals een bliksemflits of een spreuk die vijanden in kikkers verandert. Eerlijk gezegd heb ik de magische spreuken maar weinig gebruikt. Ze duren namelijk vrij lang om op te laden. En meestal heb je daar helemaal geen tijd voor.

Wat zo fijn is aan GnGR, is de flexibiliteit. Als je het niet wil, hoef je nooit naar die skill tree om te kijken en die stopwatch hoef je ook niet te gebruiken. Lukt een bepaalde sectie je echt niet? Dan kun je vanaf het laatste checkpoint herstarten op een lagere moeilijkheidsgraad. De keus is aan jou! 
It’s alive…ALIVE!

GnGR is opnieuw tot leven gebracht met de nodige grafische verbeteringen. De game draait op de RE Engine, die behoorlijk veelzijdig blijkt te zijn. Naast een 3D game als Resident Evil, stuurt het ook een volledig tweedimensionale game als GnGR aan. De stijl kan je misschien niet helemaal liggen, maar verder is er niks op aan te merken. De beelden zijn scherp, animeren zoals je dat mag verwachten en slechts héél sporadisch heb ik wat vertraging kunnen bespeuren. Ook qua geluid zit het helemaal snor, met heerlijk herkenbare deuntjes, remixes en nieuwe composities.


Klein Switch minpuntje
Alles bij elkaar genomen is er maar weinig aan te merken op GnGR. Het enige minpuntje dat ik nog wil benoemen hangt direct samen met de Switchversie. Het gebeurde mij regelmatig dat de Joy-cons mijn input niet goed registreerden als ik op de tv speelde. Waardoor je sprong niet wordt geregistreerd, je onverwacht stilstaat of je een magische spreuk oplaadt (dit doe je door de aanvalsknop ingedrukt te houden). Bij een game als deze, waarbij iedere fout je de kop kost, heeft dat nogal impact op de gameplay. In handheldmodus spelen loste dit probleem op, ook al zit ik maar een halve meter van mijn Switch af. Maar ja, soms wil je ook gewoon lekker op een groot scherm spelen.

Platformliefhebbers verzamelt u!
Voor de liefhebbers van nagelbijtend moeilijke old-school platformers vinkt GnGR alle hokjes aan. En voor de wat moderner ingestoken gamer, zijn er genoeg opties om progressie haalbaar te maken. Zo leer je de levels kennen en kun je later alsnog de uitdaging aangaan op een moeilijker niveau. Want daar zit bij deze game wel de charme. Houd je daarvan? Dan kun je met een adviesprijs van €30,-, bijna niet fout gaan.