Alleen in Japan
Famicom Detective Club is een mix tussen een point & click adventure en een visual novel. The Missing Heir, het eerste deel in de reeks, verscheen in 1988 voor de Famicom, zoals de NES in Japan heet. The Girl Who Stands Behind zag in 1989 voor het eerst het daglicht en werd in 1998 al eens van een remake voorzien op de Super Famicom (bij ons bekend als de SNES). Omdat de games nooit bij ons zijn uitgebracht wordt de serie nog wel eens vergeten in discussies over Nintendo’s spellen, en dat terwijl ze geschreven zijn door Yoshio Sakamoto; de man achter onder andere Metroid. Deze twee Famicom Detective Club delen zijn voor de Switch van een prachtige remake voorzien door ontwikkelaar Mages en nu voor het eerst officieel uitgerust met een Engelse vertaling, dus trek je stoute detectiveschoenen maar vast aan.
Nintendo’s Ace Attorney
Je zou de gameplay een beetje kunnen vergelijken met die van de Ace Attorney spellen, alleen ontbreekt in Detective Club het gepuzzel en heb je veel meer opties tijdens het voeren van gesprekken. Zo kun je mensen om informatie vragen over allerlei onderwerpen, ze bekijken of een blik werpen op de omgeving en zelfs nadenken of ‘herinneren’, afhankelijk van welk deel je speelt. Wanneer een bepaalde optie het verhaal vooruitbrengt is deze geel gekleurd, maar dit gebeurt lang niet altijd, waardoor je soms wel drie of vier keer moet doorvragen over hetzelfde onderwerp om het verhaal voort te kunnen zetten. Dit is niet altijd duidelijk of logisch en het komt meer dan eens voor dat het lijkt alsof personages niks meer willen zeggen, maar ze na een paar keer aandringen toch losbranden. Er wordt dus van je verwacht dat je erg goed nadenkt over wat er tegen je gezegd wordt en je dus op momenten zelfs door blijft vragen over dingen waar je geen antwoord op lijkt te krijgen.
Een beetje verouderd
In het achtste hoofdstuk van The Missing Heir zit dan ook een stuk waar ik erg lang vast heb gezeten omdat ik alles wat logisch was al meerdere malen besproken had met de mensen in de omgeving, maar gewoon niet verder kwam. Uiteindelijk bleek ik een voorwerp nogmaals te moeten laten zien aan een treinmedewerker om het verhaal voort te zetten, terwijl ik ditzelfde voorwerp al meermaals getoond had. Gelukkig beschikken de games over een handig notitieboekje die non-stop geüpdatet wordt zodra je nieuwe informatie ten gehore krijgt. Dit kun je te allen tijde raadplegen, wat erg handig is wanneer je niet weet hoe je verder moet.
In de point & click-stukken kun je dingen aanwijzen met een cursor. Voorwerpen, mensen of vergezichten waar interactie mee mogelijk is zijn meestal voorzien van een label, maar niet altijd. Dit kan wel eens verwarrend zijn wanneer je alles al een paar keer geselecteerd hebt en achteraf blijkt dat je dus iets moest bekijken wat niet aangegeven werd door het spel. Door dit soort rariteiten laten de games af en toe toch wel hun leeftijd zien en dat is jammer. Gelukkig zijn de verhalen tof genoeg om te blijven boeien en heeft ontwikkelaar Mages het spel op audiovisueel vlak wel van een flinke lik verf voorzien.
Maar toch modern
Famicom Detective Club ziet er namelijk echt fantastisch uit. De spellen zijn compleet opnieuw gemaakt en voorzien van prachtig ontworpen achtergronden en personages. Deze personages bewegen heel mooi, met haar en kleding dat wappert in de wind, subtiele bewegingen wanneer ze ademhalen en af en toe leuke animaties die ze lekker levendig aan doen voelen. Vaak zijn personages in visual novels erg statisch, maar hier krijg je dat gevoel echt totaal niet. Ook zijn de spellen voorzien van fraaie cutscenes die belangrijke momenten van net wat extra flair voorzien en het af en toe aan doen voelen als een aflevering van een animeserie.
Qua geluid is Famicom Detective Club er enorm op vooruit gegaan. Ieder personage beschikt nu over volledige voice acting. Deze stemmen zijn enkel in het Japans beschikbaar, wat misschien een teleurstelling is voor spelers die het spel graag met Engels gesproken stemmen willen spelen, maar gelukkig heeft Nintendo een aantal heel goede stemacteurs weten te strikken die de verschillende personages echt tot leven wekken. Denk hierbij aan Tomokazu Sugita (o.a. Joseph Joestar in Jojo’s Bizarre Adventure), Yuko Minaguchi (o.a. Videl in Dragon Ball Z en Super) en Shigeru Chiba (o.a. Dolf in de Japanse versie van Alfred J. Kwak). De muziek van Famicom Detective Club heeft nog nooit zo lekker geklonken en een aantal nummers die je tijdens je speelsessies te horen zult krijgen misstaan zeker niet in de lange lijst der prachtige soundtracks in Nintendogames. Voor de puristen onder ons is het ook mogelijk de originele NES- of zelfs SNES-versie van de muziek aan te zetten, wat een leuke extra is. Het achtergrondgeluid mogen we trouwens niet vergeten. Zoals het Japan betaamt worden je oren regelmatig gestreeld door het rustgevende geluid van cicadas, of klinkt in de verte het geroezemoes van een drukke winkelstraat. De spellen mogen qua gameplay dan een beetje zijn blijven steken in de jaren 80, maar Mages heeft het beeld en geluid wel echt naar de moderne standaard weten te tillen. Heel tof.
The Missing Heir
Je weet nu hoe de games spelen en gepresenteerd worden, maar waar gaan ze eigenlijk over? In The Missing Heir ontwaak je als naamloze 17-jarige protagonist aan de voet van een klif waar je vanaf gesukkeld blijkt te zijn. Je komt erachter dat je bij een detectivebureau werkzaam bent en bezig was de moord op een oude vrouw in een landhuis op te lossen. Normaal gesproken voelt het nogal makkelijk om een hoofdpersoon op te zadelen met amnesie, maar hier voegt het daadwerkelijk iets toe aan het verhaal. Samen met je assistente, Ayumi Tachibana, ga je op onderzoek uit wie de moordenaar is en waarom je je geheugen kwijt bent geraakt. Onderweg naar het antwoord op deze vragen reis je van het landhuis naar het Japanse platteland en afgelegen dorpjes.
The Girl Who Stands Behind
Dit tweede deel in de reeks speelt zich vóór The Missing Heir af. Een studente van Ushimitsu High School, Yoko Kojima, is dood aangetroffen in de rivier en al gauw blijkt dat er moord in het spel is. Niet alleen dat; de moord blijkt namelijk verbonden te zijn met eenzelfde zaak van vijftien jaar geleden. Toen was er ook al een studente vermoord op dezelfde school, waarna verschillende leerlingen door de jaren heen beweren het meisje bebloed in de hal van de school te hebben zien staan. Het verhaal laat zien hoe je als 15-jarige jongen in aanraking gekomen bent met de detectivewereld en waar Ayumi vandaan komt. In tegenstelling tot het plattelandse sfeertje van The Missing Heir speelt The Girl Who Stands Behind zich voornamelijk af op een school en in de omliggende stad. Het is een ander sfeertje waardoor het spel gelijk anders aanvoelt, ook al zijn de twee games qua gameplay redelijk gelijk.
Niet voor de kleintjes
We moeten de bovenstaande alinea’s een beetje vaag houden, want we willen natuurlijk ook niet te veel verklappen, maar wat we wel kunnen zeggen is dat beide spellen zeker de moeite waard zijn om door te spelen als je niet vies bent van een beetje lezen. Hoewel The Girl Who Stands Behind een prequel is raden wij toch aan deze als tweede te spelen. Het spel zelf is wat nieuwer waardoor je net wat minder frustrerende momenten tegen het lijf loopt als in The Missing Heir. Per spel ben je een dikke 7 uur zoet wat het totaal van de twee delen op zo’n 15 uur speelplezier brengt. Replayvalue is echter ver te zoeken, want zodra je weet wie de dader is zul je dat niet snel vergeten. Het zijn ook geen titels waar je keuzes invloed hebben op het verloop van het verhaal of waar je echt game over kunt gaan, dus ga er niet vanuit dat je deze titels regelmatig zult herspelen.
Nintendo weet met Famicom Detective Club in ieder geval een leuke take neer te zetten op het visual novel genre waar je je brein aardig bij moet laten kraken. Af en toe moet je zelfs antwoord geven op vragen door bijvoorbeeld in te typen wie je verdenkt, dus het is van groot belang dat je goed oplet (of in je notitieboekje spiekt). Voor een Nintendogame is Famicom Detective Club aardig gewaagd, aangezien lijken meer dan eens in volle glorie in beeld komen. Nintendo mag dan vroeger in de lovehotel-business gezeten hebben, wij hadden in 2021 niet verwacht nog een ‘SexyShop’ met een perzik als logo tegen te komen in een spel van de Japanse speelgoedfabrikant. Famicom Detective Club is dus absoluut niet geschikt voor kleine kinderen.
Een derde deel
Naast The Missing Heir en The Girl Who Stands Behind kent Nintendo’s Detective Club-serie ook nog een spel dat uitgekomen is voor de Satellaview: BS Detective Club: Lost Memories in the Snow. Na gezien te hebben hoe tof deze reeks is, kunnen wij alleen maar hopen dat Mages ook dit derde deel van een fraai HD-sausje zal voorzien. Eerder dit jaar bracht Nintendo in Japan al Buddy Mission BOND uit, een visual novel adventure titel van Koei Tecmo, dus we kunnen wel stellen dat Nintendo in 2021 het old school adventurevirus een beetje te pakken heeft. Wij hopen dat deze spellen snel hun weg naar het westen weten te vinden, want Famicom Detective Club smaakt absoluut naar meer.
Conclusie
Na ruim 30 jaar mogen we dan eindelijk aan de slag met die spellen die ooit in Super Smash Bros. Melee al eens genoemd werden. Het heeft even geduurd, maar het is het wachten zeker waard geweest. Famicom Detective Club brengt twee spannende verhalen uit Nintendo’s catalogus naar het westen die liefhebbers van visual novels of adventuregames niet over mogen slaan. Een aantal gameplay- en verhaalkeuzes willen nog wel eens gedateerd aanvoelen, maar als dit de basis is van Nintendo’s terugkeer in de visual novel adventuregames dan ziet de toekomst van het genre er rooskleurig uit.
5192 
1)
26-05-2021 23:13
).
