Secret of Mana op de SNES was een soort magische ervaring voor jonge gamertjes zoals ik. Het wolvengejank wanneer het Squaresoft logo in beeld komt, de opbouwende muziek terwijl het beeld omhoog langs de Manaboom scrollt … het blijft me nog steeds bij, inclusief kippenvel. Mede daardoor had Legend of Mana het moeilijk. Die jonge gamerts waren al wat ouder ten tijde van de release en hadden hoge verwachtingen. Er was dan ook wat teleurstelling toen Legend of Mana (LoM) iets heel anders bleek te zijn dan SoM, met tegenvallende recensies tot gevolg. Kunnen we met deze remaster de game eindelijk beoordelen op wat het echt is? Of is het gewoon niet zo’n geweldige game? Lees maar snel verder!


De Manaboom heeft je nodig!
De kracht van mana heeft het moeilijk. De levensenergie is uitgeblust door oorlogen, mensen die het (verkeerd) gebruiken en de algehele achteruitgang van de wereld. Het doet je denken aan de huidige klimaatproblematiek. Gelukkig staat er in de wereld van mana ook een soort Greta Thunberg op: dat ben jij, het hoofdpersonage uit LoM. Door de wereld opnieuw vorm te geven bouw je de kracht van Mana weer op, zodat de manaboom weer zijn/haar rechtmatige plekje in de wereld kan innemen.

Losse ervaring
LoM is een nogal ‘losse’ ervaring. Daarmee bedoel ik dat er eigenlijk heel weinig lijn in het spel zit. Je begint met een lege wereldkaart, waarin je een plekje uitkiest. Daarbinnen plaats je artefacten, waar delen van de wereld uit groeien. Het eerste artefact is je huis – wel zo fijn om te hebben – waar je al je avonturen vertelt aan je cactusplanthuisdier. Vanaf nu kun je artefacten plaatsen op aangrenzende stukken land. Door quests aan te nemen en af te ronden, krijg je nieuwe artefacten. Zo breid je steeds verder uit met nieuwe gebieden om te verkennen.

Het is aan jou hoe je artefacten plaatst. Let wel op de manakrachten, want die hebben soms invloed op welke quests er in een gebied kunnen verschijnen.

Op een gegeven moment heb je bijna altijd wel twee of meer artefacten om uit te kiezen. Je kan je voorstellen dat dit de nodige non-lineariteit met zich meebrengt. Daarnaast geeft LoM maar heel vage aanwijzingen van wat er van je gevraagd wordt of waar nieuwe quests te vinden zijn. Sommige van de meest basale features zijn zelfs te missen als je niet oppast. Zo liep ik na zo’n 10 uur per ongeluk tegen de ‘Monster Corral’ aan, die je nodig hebt om monsters uit te broeden en mee te nemen op avontuur. Dat kan ook binnen een uurtje, dus een guide raadplegen kan hiervoor gaan kwaad. 

Daarnaast zijn de verhalen bij de meeste quests nogal dun. Vaak zit er zo weinig betekenisvolle dialoog in, dat je het gevoel hebt maar iets te doen. Er zijn ook best veel personages, die je steeds maar even ziet. Daardoor bouw je niet echt een band op en dat gevoel typeert een groot deel van LoM. Gedurende de game komt hier wel meer lijn in, met drie terugkerende hoofdverhalen. Hierdoor leer je enkele personages beter kennen, maar veel blijft best vaag.

Vechten doe je meestal met je huisdier samen of met een metgezel die voor een bepaalde quest met je meekomt.

Spelen voor de systemen 
Een game als LoM speel je meer voor de complexe systemen die erin zitten. En die zijn er genoeg. Het plaatsen van de artefacten op de wereldkaart is al een complex systeem op zich; met beperkte ruimte, bepaalde vereisten voor plaatsing, een stuk of 8 manakrachten om rekening mee te houden en allerlei randvoorwaarden die effect hebben op wat er zich in het gebied afspeelt. Zonder guide kun je er beter van uitgaan dat je nooit alles in één keer te zien krijgt. Dat is ook juist de charme van LoM, maar lang niet iedereen heeft zin om een game drie keer of vaker door te spelen.

Gedurende je avontuur ben je heel wat tijd aan het vechten. In eerste instantie voelen die nogal stroef aan. Dat kan liggen aan het wapen dat je kiest, maar het ligt ook aan de manier waarop je beweegt en hoe je combo’s maakt. Het is belangrijk om hierbij de speciale bewegingen te gebruiken die tot je beschikking staan. Daarmee kun je bijvoorbeeld verdedigen, springen, bukken of een backstep doen. Door deze in je combo’s te integreren verloopt alles al een stuk soepeler en leer je nieuwe bewegingen. 

Naast het diepe gevechtsysteem met een stuk of twaalf verschillende wapens, kun je ook nog instrumenten maken waarmee je magie kan gebruiken. Je kan ook monsters opvoeden, tuinieren en je eigen wapens en uitrusting craften. Het craftingsysteem is nogal diep, dus mocht je daarmee aan de slag willen, dan ben je zo een uurtje of vijftig verder om je ultieme wapen te maken. De systemen zitten dus goed in elkaar, maar ook hier heeft de game last van een gebrek aan uitleg over hoe alles precies werkt.

In je achtertuin groeit een manaboom die je zaadjes geeft om vruchten en groentes te laten groeien.

Een echte remaster?
De laatste tijd heb ik nogal wat remasters gerecenseerd, maar die waren niet altijd even geremasterd. Gelukkig heeft LoM een goeie aanpak gekregen. De achtergronden zijn prachtig onder handen genomen met hulp van AI-upscaling en de game is van 4:3 omgezet naar het 16:9 beeldformaat. De sprites van de figuren zijn niet onder handen genomen, wat nogal afsteekt tegen de achtergronden. In het verleden hebben we vaak genoeg gezien dat bewerkte sprites er niet op vooruit gaan, dus misschien is dat maar beter. De muziek van LoM behoorde al tot een van de beste OST’s uit het PSX-tijdperk en de nieuwe arrangementen doen die tracks alleen maar eer aan. Daarnaast zijn er ook wat quality of life-features toegevoegd. Zo kan je de gevechten op ieder moment uit- of weer aanzetten en kun je overal saven.

In principe heeft LoM dus wel de nodige aandacht gekregen. Toch hadden wat extra toegankelijkheidsopties niet misstaan. Wat meer uitleg of begeleiding in de manier waarop in-game systemen werken bijvoorbeeld. Pijltjes waar je schermen uit kan lopen waren ook niet overbodig geweest. De menu’s hadden wat meer onder handen genomen mogen worden om statistieken beter weer te geven en de manier waarop manapunten per regio op de wereldkaart worden weergegeven (belangrijk voor de plaatsing van artefacten) is nogal onoverzichtelijk. Om af te sluiten had ik graag een goed CRT-filter gezien, eventueel met optie om de originele achtergronden te gebruiken. 

Leer nieuwe acties en speciale skills en de baasgevechten zijn een eitje. Dat geeft je meer tijd om naar de mooie sprites te kijken :)

Liefde op het tweede gezicht
Zoals je leest heb ik genoeg op LoM aan te merken. Toch is het een charmante game die je echt even een kans moet geven. Na een paar uurtjes spelen begin je te wennen aan de manier waarop alles werkt. Vind je het in eerste instantie dus allemaal maar niks? Slaap er een nachtje over en plaats nog wat artefacten, bezoek wat gebieden die je al hebt verkend om nieuwe quests op te doen en pak er desnoods een guide bij om te kijken of je niets gemist hebt. Daar hoef je je in dit geval echt niet voor te schamen.

Wanneer LoM eenmaal klikt, klikt het ook goed. Dat onbeduidende stukje katoen dat je als beloning krijgt voor een baasgevecht kan zomaar het missende stukje zijn voor een wapen-upgrade. En het is telkens spannend om te kijken wat er nu weer uit een vers geplaatst artefact komt. Je leert je favoriete wapen kennen, gevechten beginnen lekker te lopen en je wordt toch wel benieuwd naar de conclusie van een verhaallijn. Kortom: als LoM iets voor jou is, is deze remaster zeker een aankoop waard. Heb je geen zin in al dat gedoe wat ik hierboven heb beschreven, laat LoM dan lekker liggen. Er zijn al genoeg nieuwe games die ook het spelen waard zijn.