Ruim twintig jaar geleden verscheen Diablo II. Als langverwacht vervolg op het succesvolle Diablo waren de verwachtingen voor de inmiddels legendarische actie-RPG van Blizzard destijds hooggespannen. En niet onterecht, want de game brak verkooprecords, behaalde hoge waarderingen, bleef jarenlang populair én inspiratiebron voor vele games erna. Sinds de trend is begonnen om succesvolle games een remaster te geven, werd er ook hard geroepen om een Diablo II-remaster. Activision Blizzard schakelde daarvoor Vicarious Studios in, die ook al bij de remaster van Tony Hawk Pro Skater 1+2 aan het roer stonden. Weten ze ook deze keer te overtuigen en een nieuwe generatie gamers te binden aan de wereld van Diablo? Of is het vooral een nostalgische trip voor de fans van toen? Je leest het in de review.

Een warm (duister, hels) bad
Laat ik beginnen met de verwachtingen van deze remaster. Diablo II: Resurrected (D2R) is namelijk geen groots aangepaste, geüpdatete game met allerlei tweaks gericht op de huidige gamegeneratie. Nee, D2R is gewoon Diablo II met alle mooie, legendarische momenten, maar ook de kleine irritaties die toen ook al bestonden. Eerst keren we even terug naar de opzet van Diablo II. Je doorloopt de game in vijf Acts, beginnend op de normale moeilijkheidsgraad. Iedere Act kent een eindbaas, waarna je via een via een tussenfilmpje – die overigens allemaal opnieuw grafisch aangepakt zijn en er daardoor erg tof uitzien – naar de volgende Act gaat. Na het uitspelen van alle vijf Acts is je karakter klaar voor meer uitdaging, waarbij het uitspelen van de Hard- en Hell-moeilijkheidsgraad een absolute must is. Daarna kies je óf voor een nieuw karakter óf voor het verder levelen van je karakter. De echte Diablo II-fanaten weten dat het dan zaak is om richting jouw ultieme build te levelen en veel te looten om de beste uitrusting bij elkaar te zoeken. Dat kan eindeloos, iets wat Diablo II en nu ook D2R tot zo’n heerlijke game maakt.



Opgepoetst in het kwadraat
Grafisch gezien heeft Vicarious Studios vakwerk geleverd. De originele isometrische 2D-wereld is compleet aangepakt en omgezet naar een verbluffend mooie 3D-ervaring. De vijf verschillende omgevingen zien er allemaal fantastisch uit en de details, kleuren en weerspiegelingen spatten van je scherm af. Zachtjes bewegend gras, de gloed van een van je spreuken, flikkerende vlammen en onheilspellende bloedspetters; het is een genot voor het oog. Je kunt hierbij kiezen voor de performance-modus (1440p met 60fps) of de quality-modus (4K met 30fps). Hoe indrukwekkend alles is aangepakt, valt pas echt op wanneer je de game met één knoppencombinatie wisselt naar de oude graphics. Naast het feit dat ik me weer even een oude gamer voelde – want in mijn herinnering zag het er een stuk mooier uit destijds – is het erg tof om te zien met hoeveel liefde de game is opgepoetst. Wat betreft de audio – die vroeger ook al prima was – is de transformatie wat minder opvallend, maar ook zeker overtuigend te noemen.   

Tijd voor een Party?
Twintig jaar geleden deelde ik de vele uren in Diablo II met mijn beste maat, waardoor iedere speelsessie nog leuker werd. Je loopt tenslotte iets makkelijker door de levels heen met een uitgebalanceerde party, je kunt een nieuw karakter stukken door de game laten boosten en samen snelle MF-runs doen – om nog net even dat groene set-item of een ander zeldzaam item te vinden – is en blijft een van de coolste dingen om te doen in de wereld van Diablo II. Des te jammer dat juist dít op de consoles nogal mager werkt. Ergens begrijp ik wel dat de ‘toetsenbord’-chatfunctie op de consoles gesneuveld is omdat je nou eenmaal ook via een headset kunt chatten. Alleen hebben veel gamers niet meteen zo’n zin om lukraak mensen uit te nodigen als vriend om dit te kunnen doen, waardoor je elkaar meestal een beetje schaapachtig aan blijft kijken omdat je geen idee hebt of de andere speler inderdaad dezelfde quest wil doen en of hij/zij misschien al een waypoint voor je heeft.



En dan heb ik het over de situaties waarin je überhaupt een party kunt vinden. In de dikke week dat ik de game heb gespeeld komt het namelijk veel vaker voor dat je niemand vindt – waarna de game automatisch een game maakt waarin je helemaal alleen loopt – dan dat ik met anderen kon gamen. En als dit wel het geval is, gaat het meestal om niet meer dan één of twee andere spelers. Vanaf de launch gingen al meer verhalen de ronde; zo verdwenen gemaakte karakters, crashte de game vaak en sneuvelden meerdere servers. En wat mij betreft kan de falende party-finder hier gewoon bijgezet worden. Maar als het dan wel lukt om in een toffe party te belanden, is het ook meteen een ouderwetse verademing en beleef je binnen de kortste tijden weer uren aan gameplezier. Neemt niet weg dat de game in singleplayer grotendeels prima te spelen is, maar om nou vele uren te moeten grinden omdat je die irritante Duriel nog nét niet aan kunt met je Sorceress … dat zorgt voor onnodige irritaties.




Net zo goed als toen?
Zoals ik in het begin al meldde, heeft Vicarious Studios veel intact gelaten. Daardoor voelde het in het begin zelfs voor mij even wat houterig, ergerde ik me in eerste instantie toch weer aan de snel teruglopende stamina-balk en was het erg wennen aan de minimale inventaris die je bij je kunt dragen. Uiteindelijk zijn dit bewuste keuzes van de ontwikkelaars van toen geweest, dus het besluit om deze zaken niet aan te passen valt zeker te verdedigen. Goud wordt daarentegen nu wel automatisch opgepakt, je hebt de mogelijkheid om items in je stash te delen met je andere karakters en je kunt uitrusting met elkaar vergelijken. Toch zijn er nog genoeg andere zaken die wat mij betreft prima aangepakt hadden mogen worden, zonder de essentie van Diablo II te schaden. De menustructuur (inventaris, skill tree, stat points, quests) is bijvoorbeeld absoluut niet meer van deze tijd en zorgt ervoor dat je iedere zoveel minuten even helemaal uit de game wordt gezogen. Bovendien is het moeten oppakken van items met een cursor voor de console-speler verre van ideaal. Toch zijn het allemaal zaken die je na een tijd voor lief neemt en waarmee je leert te leven, misschien vooral uit nostalgisch oogpunt, maar ook zeker omdat het totaalpakket van Diablo II ook anno 2021 nog zo ontzettend omvangrijk en goed is.
 
Waar voor je geld?
Want voor mij als fan van het eerste Diablo-uur is D2R gewoon een heerlijke game, waar ik wederom uren en uren aan ga besteden. Grafisch heeft Vicarious Studios zeer puik werk geleverd en de gameplay is nog steeds ijzersterk. Wel zullen sommige elementen, vooral voor nieuwe gamers, soms wat ouderwets aanvoelen. Als gelouterde Diablo-speler zet ik me daar redelijk snel overheen en als de party-finder straks goed werkt en de Seasonal Ladder begint (die is op dit moment nog niet beschikbaar), heb ik meer dan genoeg redenen om Diablo II: Resurrected te blijven spelen. Toch vind ik het een stuk moeilijker uit te leggen naar nieuwe gamers. Ik ben bang dat de game voor deze groep toch echt wat té verouderd zal voelen. Voor de fans is dat een heel ander verhaal, dan kun je er namelijk zo een halve budgy bijrekenen. En vergeet niet: “There is no Cow Level”!