Tunic is een eerbetoon aan de Legend of Zelda-games uit de jaren tachtig en negentig. Een wereld weergegeven in een isometrisch perspectief waarbij je met een kleine vos langzamerhand een interessante wereld moet verkennen. Maar voelt de game gedateerd of is het juist een nostalgische blik terug op vervlogen tijden? Ik zocht het voor je uit in de review.



Een vos in het hoenderhok
In Tunic speel je de rol van een naamloos vosje dat op het strand van een eiland wakker wordt. Volledig ongewapend en geen idee waar je precies bent zul je een eigen weg moeten vinden langs kerkers, monsters en een veelvoud aan puzzels om erachter te komen wat er precies aan de hand is. Klinkt dat bekend in de oren? Dat is heel goed mogelijk want het is duidelijk dat maker Andrew Shouldice zich heeft laten inspireren door Zelda-games uit de begindagen van die serie. Tunic dropt je zoals gezegd in een wereld die je op je eigen gemak en tempo moet verkennen. Wat het proces een beetje uitdagender maakt is dat er nauwelijks sprake is van een verhaal, de taal die je tegenkomt uit vage symbolen bestaat en dat je vooral gestimuleerd wordt om zelf dingen uit te vogelen. En de game is ook allesbehalve makkelijk te noemen. Maar daarover straks meer.



Vind de handleiding, blaas in de cartridge en…oh nee dat hoeft gelukkig niet meer
Gaandeweg het spel kom je af en toe pagina’s uit een handleiding tegen zoals die vroeger altijd bij games zaten. Deze pagina’s bevatten afbeeldingen en hints om verder te komen in het spel. Maar het kan zijn dat de pagina’s betrekking hebben op stukken waar je nog niet aanbeland bent, dus het is heel normaal dat je de kennis die je al wel bezit pas enkele uren later kunt toepassen.

Het mooie aan deze pagina’s is dat ze een hele ouderwetse jaren tachtig stijl hebben qua vormgeving. Tekeningen van vijanden, uitleg gegeven bij kleine screenshots en tips en trucs om je door de wereld te verplaatsen zijn daarbij aan de orde van de dag. Tunic lijkt qua sfeer raakvlakken te hebben met games uit vorige decennia. De wereld is kleurrijk en hoewel het design wat simplistisch oogt, ziet de game er zeker stijlvol uit. De belichting van de wereld, het gebruik van schaduw en licht, de manier waarop een lantaarn gebieden verlicht die eerder te donker waren om te verkennen en kleine details in de karaktermodellen maken Tunic een prettige game om naar te kijken.


Lineaire vrijheid
De eerste paar uren dat ik Tunic speelde moest ik vooral aan The Legend of Zelda, Links Awakening en A Link to the Past denken. Deze drie Zelda-games heb ik in verschillende fases van mijn leven met veel plezier doorlopen en Tunic heeft qua gameplay behoorlijk wat met deze drie klassiekers gemeen. Net als die drie Zelda-games ben je op het eerste gezicht redelijk vrij om je een weg te vinden door de open wereld die je aantreft. Maar zoals spelers van die games ook weten zijn de werelden van Zelda-games toch vaak nog een zekere mate van lineair. Je hebt vaak bepaalde instrumenten en wapens nodig om nieuwe gebieden te bereiken. Tunic is daarin niet anders. Je ziet vaak objecten in je omgeving waar je niet mee kunt doen totdat je een benodigd voorwerp gevonden hebt. Maar dat betekent niet dat je niet dat je slechts een enkel pad kunt bewandelen. Tunic zit namelijk vol met verborgen voorwerpen, geheime routes en extra’s die alleen zult vinden als je daadwerkelijk op onderzoek uitgaat. Van watervallen waar je achterlangs kunt lopen, tunnels die je moet verkennen tot vele schatten die achter muurtjes verborgen staan, de wereld van Tunic is absoluut het verkennen waard. Soms kom je er na uren spelen achter dat je een geheim over het hoofd gezien hebt terwijl je al vele malen langs een stuk was gelopen.



Een flinke portie Zelda en een snufje Dark Souls
Tot nu toe lijkt Tunic dus vooral op een Zelda-game. Maar er zijn ook zeker raakvlakken met een game als Dark Souls. Tunic is namelijk verre van makkelijk, je kunt alleen je game opslaan bij kampvuren en om je personage wat sterker te maken zul je voorwerpen bij specifieke standbeelden moeten offeren. En het is absoluut geen overbodige luxe om je levensmeter, magiebalk en je stamina-meter te verbeteren. Met elke aanval die je doet krimpt je stamina-meter namelijk een beetje. Totdat je even pauzeert zal die balk niet herstellen. En je hebt je stamina ook absoluut nodig om vijanden en vooral eindbazen te kunnen ontwijken. Je ontwijkende beweging geeft je namelijk enkele frames van onoverwinnelijkheid, dus het loont om de vijanden van tegenstanders goed en tijdig te ontwijken.

Ik heb in ieder geval een aantal keren de strijd met eindbazen niet weten te overleven. Mijn savegame laden, genezende drankjes inslaan en genoeg explosieven kopen om de monsters wat makkelijker te doden was geen overbodige luxe. Maar soms voelt het wel wat goedkoop aan om dynamiet of andere bommen te spammen. Ondanks dat het zeker goed werkt. Voor dertig euro kun je de game voor je Xbox aanschaffen of toevoegen aan je Steam bibliotheek. Mensen die GamePass hebben kunnen de game ook als onderdeel van die service downloaden.


Conclusie
Tunic is een hele fijne game geworden die je als fan van games als Zelda zeker moet proberen. Ik vond Tunic de aanschafprijs van dertig euro zeker waard. Een mooie kleurrijke wereld met veel te verkennen, uitdagende gameplay die vele uren vermaak biedt en een fijne combinatie van de sfeer van een jaren tachtig/negentig game gecombineerd met sterke gameplay maakt Tunic een echte aanrader. Als je tenminste tegen een stootje kunt.