Op moment van schrijven duurt het nog zo’n twee weken voordat Soul Hackers 2 in de schappen ligt. Atlus en SEGA hebben ons echter de kans gegeven om al even met het spel aan de slag te gaan en onze bevindingen te delen.

Deel twee of drie?
Voor wie niet bekend is met de serie: Soul Hackers maakt van origine deel uit van de Japanse Shin Megami Tensei-reeks die voornamelijk bestaat uit RPG’s. Het originele Soul Hackers, toen nog Devil Summoner: Soul Hackers genoemd, is weer het tweede deel in de Devil Summoner-reeks, wat van Soul Hackers 2 dus eigenlijk een derde deel maakt. Extreem verwarrend allemaal, maar wees gerust, Soul Hackers 2 is in hoeverre wij hebben kunnen zien een losstaand spel dat enkel wat gameplay-elementen deelt met eerdergenoemde titels.


Vechten met demonen
In Soul Hackers 2 kruip je in de huid van Ringo, een mensachtig wezen dat samen met haar makker Figue door een AI genaamd Aion de mensenwereld in gestuurd wordt om te zorgen dat deze niet ten onder gaat. Dit doe je door zogenaamde Devil Summoners te bevrienden die je in kunt zetten als een soort Pokémontrainers. De demonen die zij gebruiken in de gevechten beschikken namelijk net als Pokémon over aanvallen die gebruikmaken van verschillende elementen als water, vuur en elektriciteit. Voor eenieder die wel eens een game in de Shin Megami Tensei- of Persona-series gespeeld heeft voelt Soul Hackers 2 wat dat betreft als een warm bad.

Kleurloze kerkers
Waar je je in de eerste Soul Hackers nog vanuit een eerstepersoonsperspectief een weg door de verschillende kerkers heen baande, doe je dit in dit tweede deel vanuit de derde persoon. Telkens wanneer je een deur of iets dergelijks ontdekt, wordt dit automatisch gemarkeerd op de alsmaar groeiende kaart die je te allen tijde op het scherm ziet (tenzij je deze uitzet). Hierdoor heb je een goed overzicht van de kerker die je op dat moment bezoekt en dat is ook wel nodig. In de tien uur die we met de game hebben doorgebracht hebben wij namelijk twee grote kerkers doorgespeeld en qua vormgeving zijn deze vrij eentonig. Het is vooral ‘gangetje-gangetje werk’ in grote doolhoven die zich tot nu toe allemaal in het donker bevinden. Ook moesten we erg wennen aan het cameraperspectief in de kerkers, waarbij de camera erg dicht op Ringo staat en het af en toe een beetje claustrofobisch aanvoelt. Gelukkig wist Atlus ons te vertellen dat er nog voor de release van het spel een extra cameraperspectief toegevoegd wordt om dit te verhelpen, dus hierover later meer in de review.


Wat ons betreft had Soul Hackers 2 wel wat meer leentjebuur mogen spelen bij Persona 5. Daar oogde iedere kerker uniek en kleurrijk, waar het in Soul Hackers 2 tot nu toe een beetje een saaie grauwe bende is. Gelukkig ziet de rest van de locaties, variërend van een hippe bar tot een met neon belichte winkelstraat en zelfs een groot circus, er prachtig uit. Hier is overduidelijk wél naar Persona gekeken en je kunt op bepaalde locaties zelfs ‘hangouts’ organiseren waarmee de vriendschap met je kornuiten verbetert à la de bekende Social Links/Confidants. Ook is er veel aandacht besteed aan de snelle, flitsende menu’s en de soundtrack, die tot nu toe erg lekker in het oor ligt. Persoonlijk vind ik het jammer dat de oude 90’s vibe van de originele Soul Hackers is ingeruild voor een cyberpunk sausje, want dit zien we tegenwoordig steeds meer. Terwijl de look en feel van de eerste Soul Hackers juist al lang en breed uit het gaminglandschap is verdwenen. Dit is overigens puur een smaak-ding en gooit zeker geen roet in het eten.


Persona gameplay, maar geen Persona verhaal
Waar het spel ons tot nu toe helaas wel wat teleurstelt is het verhaal. Door de vele aparte namen en termen is het aan het begin wat lastig te volgen, maar dit loopt gelukkig wel los. Het spel is te spelen met zowel Engelse als Japanse stemmen en beide dubs klinken tot nu toe erg goed, wat mooi uitkomt aangezien een groot deel van de te lezen tekst ingesproken is. Erg jammer dus dat wat er verteld wordt (nog) niet zo interessant is. Waar de Persona-spellen vaak een unieke insteek hebben met personages waar je al snel van gaat houden, is dit voor ons nog niet het geval bij Soul Hackers 2. De verschillende teamgenoten hebben allemaal een beetje een edgy karakter en uiterlijk en hun verhalen doen ons tot nu toe nog weinig. Op een gegeven moment ging er bijvoorbeeld iemand dood in een emotioneel tussenfilmpje, maar het spel had ons op dat moment nog nauwelijks context gegeven over wie dit is en waarom we er om zouden moeten geven, waardoor dit eerder aanvoelde als een hol moment dan een memorabele dood.

Al met al zijn we toch gematigd positief over Soul Hackers 2. Op de ‘normal’ moeilijkheidsgraad hebben we tot nog toe nog weinig moeite gehad met de gevechten, op wat optionele bazen van zijmissies na, maar voor meer uitdaging kun je het spel uiteraard ook nog op ‘hard’ zetten. De muziek zorgt ervoor dat de sfeer er lekker in zit, en de gameplay voelt vertrouwd aan. Net als bij Shin Megami Tensei verzamel je weer demonen door er mee te onderhandelen en uiteraard kun je deze ook weer fuseren om nieuwe demonen te creëren die je nog niet in je verzameling had. Eigenlijk kunnen we wel stellen dat Soul Hackers 2 een wat meer edgy Persona is met een futuristisch uiterlijk, dus mocht je daar van houden dan is dit zeker een titel om in de gaten te houden.