Het is 2023 en het lijkt wel alsof er een heuse GameCube-revival aan de gang is. Zo heb ik recent de voortreffelijke remaster van Metroid Prime gespeeld, kijk ik enorm uit naar de remake van Resident Evil 4 en met Tales of Symphonia Remastered kreeg ook een van mijn favoriete JRPG’s aller tijden een heruitgave. Al is de ene remaster duidelijk de andere niet.


Tales of Symphonia werd oorspronkelijk uitgebracht in 2003 voor de Nintendo GameCube, maar kwam pas een jaar later naar Europa. Ik beschouw het als een klassieker vanwege het real-time vechtsysteem, de voor die tijd mooie cel-shading graphics, de geweldige soundtrack en een van de best vertelde verhalen in een RPG. Het vooruitzicht om terug te keren naar deze bijzondere game was een grondige reden om Tales of Symphonia Remastered op te pikken op een moderner platform, alleen jammer dat men minimale inspanningen heeft geleverd. Een twintigjarig jubileum verdient beter.

The Chosen One
Voor ik uitleg waar en waarom deze remaster tekortschiet, fris ik graag het geheugen nog even op. Sylvarant, de wereld waarin Tales of Symphonia zich afspeelt, sterft aan het verlies van mana, een energie die onmisbaar is om hem in leven te houden. De bijna uitgeputte bron van mana heeft verschillende negatieve effecten op de planeet. Plantages groeien niet genoeg, technologie stagneert en ontmoetingen met monsters komen vaak voor in deze vervallen wereld. Om dit proces om te keren en de wereld te regenereren, is er slechts een enkele methode.


De Uitverkorene, waarvan gezegd wordt dat die afstamt van engelen, moet een zware reis voltooien om de wereld te herstellen. Bij toeval kruip je in Tales of Symphonia in de huid van Lloyd, de beste vriend van Colette. Zijn jeugdvriendin werd gekozen als de ‘Chosen One’ en je vergezelt haar op de reis om het regeneratieritueel succesvol te voltooien. De emotioneel geladen verhaallijn, ondanks het red-de-wereld-cliché, zit vol verrassende wendingen, dramatische momenten en een aantal zwaardere onderwerpen, zoals slavernij, die flink contrasteren met de schattige art style. Het strakke tempo waarmee het verhaal vordert en de charismatische personages, die zeer verschillende kenmerken en goed definieerde relaties met elkaar hebben, sleepten mij meteen weer mee. De extra dialogen waarin de personages zeer natuurlijke gesprekjes met elkaar voeren over de gevechten, romances en vriendschappen dragen bij aan het emotionele aspect. Toch is het in de nog steeds uitstekende vertelling dat ik een eerste Quality of Life-upgrade mis. Ik had graag een optie gezien om bepaalde delen van het spel te versnellen, zoals we dat eerder ook al in de remasters van de oude Final Fantasy-games of Chrono Cross zagen.

Ooit revolutionair, nu gedateerd
De gameplay, hoewel tegenwoordig gebruikelijk, was ooit revolutionair want Tales of Symphonia was destijds een van de eerste RPG’s die zichzelf lostrok van de typische turn-based gevechten ten voordele van real-time actie. In de directe gevechten waar je met vier personages (jij bestuurt er één, de computer of maximaal drie vrienden in de lokale co-op de andere drie) tegelijk op je tegenstanders beukt via eenvoudige knoppencombinaties. Je focust automatisch op een monster en loopt er altijd in een rechte 2D-lijn heen. Dit specifieke systeem is niet onaangenaam, maar twee decennia na dato lijkt het minder gracieus verouderd dan de turn-based battles van de generatiegenoten. Het voelt erg gedateerd aan en bij de allereerste echte skill check – het baasgevecht tegen Ktugach – merkte ik dat ik anno 2023 nog maar weinig zin had in een eindeloze grind en te allen tijde bepalen hoe de bondgenoten zich gedragen en welke speciale aanvallen en spreuken ze moeten gebruiken. Je mag die ‘cheats’ uit de Final Fantasy-remasters verfoeien, maar ook die mogelijkheid had ik hier graag teruggezien zodat ik een van mijn oude favorieten kon herbeleven zonder al te veel onnodige frustraties. Gratis tip: save regelmatig je game, want niets is zo teleurstellend als beseffen dat je een heleboel voortgang opnieuw moet doen!


Voor de rest is er geen tekort aan typische RPG-elementen, zoals het levelen door ervaringspunten te verdienen, het kopen van uitrusting, het vinden van kisten met schatten, enzovoort. In de kerkers moet je tussen de vele vechten door ook omgevingspuzzels oplossen die een beetje vindingrijkheid vereisen met elementen die zich in de omgeving bevinden, hetzij om vooruitgang te boeken of om verborgen kisten te ontgrendelen. Wie voorbij de gedateerde elementen kan kijken, ontdekt een boeiend avontuur dat nog steeds voldoende prikkelt om je tientallen uren bezig te houden. 

Het mocht wat meer zijn
Uiteindelijk straffen we de game niet af op het gebrek aan de genoemde Quality of Life-upgrades, want Tales of Symphonia blijft een dijk van een JRPG. Het valt alleen niet te ontkennen dat de tand des tijds niet zo vriendelijk is geweest voor bepaalde aspecten van de game, waardoor het zich specifiek richt op de oude fans voor een nostalgiekick want we betwijfelen of de nieuwe generatie gamers zich nog kan warm maken voor de ietwat verouderde gameplay.


Het is daarom jammer dat het remastergedeelte van Tales of Symphonia zo weinig aandacht heeft gekregen, want dat had echt het verschil kunnen maken. Hoewel de originele game, op de ietwat verouderde elementen na, zeker standhoudt als klassieke gameplay-ervaring doet deze prijzige remaster nagenoeg niets om de ervaring te verbeteren. Deze versie draait op een hogere resolutie en dat is het zo’n beetje. Het grote probleem is dat Tales of Symphonia Remastered is gebaseerd op de vorige port van de game, die op zijn beurt al gebaseerd was op de PlayStation 2-versie en dus geen 60fps ondersteunt zoals de originele GameCube-versie dat deed. Ik speelde de Xbox One-versie op de Xbox Series X (wie het op de Switch koopt, profiteert tenminste nog van het draagbare aspect) en het is onbegrijpelijk dat men nog steeds de inferieure versie met 30fps pusht. Het is niet het einde van de wereld, maar het resultaat is een remaster die merkbaar langzamer aanvoelt om te spelen dan het GameCube-origineel.


Visuele make-over?
De grafische verbeteringen zijn merkbaar aanwezig, maar vallen tevens niet altijd in positieve zin op. Kleuren lijken hier minder levendig en de AI-opschaling van de texturen zorgt voor een wazigheid die we niet kunnen verklaren. De personagemodellen van onze geliefde personages zijn opzichtig beter, maar toch voelt het altijd alsof er iets meer werk had kunnen worden gedaan om deze verouderde release een betere facelift te geven. En dan mocht ik nog van geluk spreken dat ik de Xbox-versie gespeeld heb, want de Switch-versie (al heb ik dat niet zelf kunnen testen) blijkt ook zwarte menu-achtergronden, langere laadtijden en vreemde gevechtsovergangen aan de game toe te voegen. De prachtig georkestreerde melodieën, voornamelijk gecomponeerd door Motoi Sakuraba en Shinji Tamura, zijn overigens net zo geweldig als twintig jaar geleden, maar de geluidskwaliteit is ook onaangeroerd gebleven. De laatste keer dat dit spel werd uitgebracht voor consoles, werd ook het rechtstreekse Wii-vervolg Tales of Symphonia: Dawn of the New World inbegrepen. Die zit er voor de duidelijkheid nu niet meer bij.

Conclusie
Tales of Symphonia Remastered voelt aan als een goedkope en luie port, en dat alleen al maakt deze versie van de JRPG-klassieker teleurstellend. Er zijn visueel, auditief of gameplaygewijs geen significante verbeteringen die het kopen van deze versie rechtvaardigen. Dit is en blijft een geweldige, hoewel ietwat gedateerde, JRPG en een van mijn persoonlijke favorieten, waarvan je zou willen dat het een betere remaster had om het twintigjarig jubileum mee te vieren.