Meneer Miyamoto’s Minions
Toen het nieuws naar buiten kwam dat Nintendo voor deze film de handen ineen had geslagen met Illumination, de studio verantwoordelijk voor onder andere de Minions, was het even slikken. Die franchise heeft buiten boomers die Minionmemes op Facebook plaatsen om weinig fans onder de wat ouderen onder ons en Mario is natuurlijk leuk voor zowel jong als oud. Het leek een grote mismatch, maar door de link met Universal, waar Nintendo ook Nintendoland-parken mee bouwt, viel het kwartje al snel. Gelukkig werd een groot deel van de zorgen weggenomen toen bleek dat Mario’s geestelijk vader, meneer Miyamoto, ook een dikke vinger in de pap zou hebben. Met zo’n legendarische man aan het roer kan het niet mis gaan, toch?
Wie wel eens een Mario-spel heeft gespeeld weet dat de games vaak een flinterdun verhaal hebben. Vaak komt het niet verder dan een variatie op Bowser die Peach ontvoert en Mario die haar weer moet redden. In The Super Mario Bros. Movie is het eigenlijk niet heel anders. De film opent in Brooklyn, waar Mario en Luigi werkzaam zijn als loodgieter. Na een korte introductie worden ze door een ongeval met de riolering opgezogen in een mysterieuze groene pijp en komen de broers beiden op verschillende locaties binnen het Mushroom Kingdom terecht, waarna ze elkaar moeten zoeken om weer samen thuis te kunnen komen. Op de achtergrond speelt het welbekende verhaal zich af van Bowser die verliefd is op Peach en het Mushroom Kingdom over wil nemen en uiteraard raken deze paden met elkaar verwikkeld. Wat het verhaal betreft heeft de film dus weinig om armen, maar met een speelduur van slechts 92 minuten hadden we ook niet veel meer verwacht.
Chris Pratt als Mario
Waar de film echter verschilt van de games is wat betreft de stemacteurs. Mario wordt ditmaal niet ingesproken door Charles Martinet, die overigens wel in de film te horen is, maar door Chris Pratt. Het is een gedurfde keuze om Mario’s iconische stem in te ruilen voor de ietwat generieke stem van Pratt, maar om eerlijk te zijn was de onwennigheid al na een minuut of vijf verdwenen en zaten we voor ons gevoel gewoon naar Mario te kijken zoals we die kennen. De stem van Mario’s reiscompagnon Peach wordt verzorgd door Anya Taylor-Joy, die met haar vertolking van de roze prinses de beste versie van het personage tot nu toe neerzet. Niet langer is ze een hulpeloze dame in nood. Nee, het hoge, kwetsbare stemmetje en de stemmingswisselingen uit de Super Princess Peach-game zijn ingeruild voor een stoere chick in een motorpak die het niet bij de pakken neer laat zitten. Volgens meneer Miyamoto is dit hoe hij zich Peach altijd al voorgesteld had en hoewel we dit al een beetje zagen in een aantal van de spellen waar Peach speelbaar is, komt ze in deze film pas écht goed uit de verf. De ster van de show is echter Bowser, die niet enkel ingesproken, maar ook ingezongen is door Jack Black. Het lijkt wel alsof de schrijvers bij Illumination de rol specifiek voor Black geschreven hebben, want de filmversie van Bowser past hem als gegoten. Het ene moment is hij ijzingwekkend wanneer hij in luttele seconden een kasteel sloopt met z’n vuuradem, het andere zit hij achter z’n piano de longen uit z’n lijf te zingen over hoeveel hij houdt van Peach. Het is een behoorlijk contrast, maar Black weet hier als geen ander mee om te gaan.
Charlie Day en Seth Rogen doen het prima als Luigi en Donkey Kong. Ze zijn allebei redelijk zichzelf en doen vooral wat we van de heren gewend zijn. Ook Keegan-Michael Key zet met een verhoogd stemmetje een geinige Toad neer. De stem die ons echter het meest dwarszit is die van Cranky Kong. Deze oude, bebaarde aap klinkt als een soort Jerry Seinfeld die een pakje per dag rookt, wat totaal niet past bij het personage, want hij is zeker niet Cranky. We vragen ons dan ook af waarom hier niet gekozen is voor een wat oudere, warmere stem. Ook op muzikaal gebied wringt The Super Mario Bros. Movie een beetje. Het barst in de film echt van de subtiele referenties naar iconische Mario-melodieën. Zo hoor je in het riool bijvoorbeeld de welbekende dudu-dudu-dudu voorbij komen en heeft Luigi een hele herkenbare ringtone. Daar tegenover staan extreem overdreven orkestrale vertolkingen van de Mario-soundtrack die af en toe misplaatst aanvoelen. Het is uiteraard fantastisch ingespeeld, maar voor een film als deze veel te bombastisch.
Een feest van herkenning én voor het oog
Waar de film wel schittert is op het gebied van de gebruikte Easter Eggs. Of je nou al bijna 40 jaar verslingerd bent aan Mario-games of pas net op de wereld komt kijken en met een kilo suiker achter de kiezen in de bioscoopzaal zit, voor iedereen die ook maar íets met Mario heeft is de film echt een feest van herkenning. Dat was wel duidelijk toen een groep kids achter mij begon te schreeuwen dat het “de fire flower van Mario Kart” was en ze bij van alles en nog wat zeiden dat het uit Odyssey kwam. Van begin tot eind word je overspoeld met verwijzingen naar niet alleen het Mario-universum, maar ook allerlei Nintendoklassiekers; Kid Icarus, Star Fox, Donkey Kong 64, ze komen allemaal voorbij en in zo’n rap tempo dat je de film zeker een keer of drie moet kijken om alles te ontdekken. Gelukkig is de film niet alleen een feest van herkenning, maar ook voor het oog. Als animatieliefhebber staat Illumination voor mij redelijk onderaan de lijst van grote studios, maar met deze Mario-film hebben ze me enorm verrast. Ook hier is goed te zien dat meneer Miyamoto de studio flink onder de duim heeft, want alles ziet er echt piekfijn uit. De stiksels in Mario’s kleding, de manier hoe hij tegen een blok slaat, het mierzoete kleurenpalet, de adembenemende omgevingen, alles straalt Mario uit en daar neem ik mijn Mario-petje graag voor af.
Animatieclichés
Toch is dit geen hele goede film. Illumination vinkt met The Super Mario Bros. Movie vrijwel ieder animatiecliché af wat je maar kunt verzinnen. Een mens uit de ‘echte’ wereld die verdwaald raakt in een fantasiewereld, een jolig reisgezelschap en een stereotype slechterik, het is de standaard hero’s journey. Sommige grappen worden nét iets te vaak herhaald, de soms domme Minion-achtige humor staat haaks op die van Mario … we kunnen nog wel even doorgaan. Het schrijfwerk is in ieder geval niet om over naar huis te schrijven. Nu hoor ik de lezer al zeggen dat het “ook maar een kinderfilm” is, maar Disney en Pixar hebben in het verleden talloze keren bewezen dat dit geen excuus is. DreamWorks heeft recentelijk met de tweede Puss in Boots-film laten zien dat een kinderfilm perfect serieuze onderwerpen kan behandelen als de dood en het krijgen van paniekaanvallen. Nu willen wij niet zeggen dat The Super Mario Bros. Movie dit soort onderwerpen moet behandelen, maar door net iets te veel vast te klampen aan het gebruikte IP limiteert de film zichzelf enorm in wat het met het verhaal kan doen.
Wat dat betreft is The Super Mario Bros. Movie echt exact geworden wat wij hadden verwacht. Meneer Miyamoto zal volgend jaar waarschijnlijk niet naar Los Angeles af hoeven te reizen om een Oscar in ontvangst te nemen, maar dat neemt niet weg dat dit voor de Mario-fan echt een ontzettend leuke film is. Hoe meer je bekend bent met de spellen, hoe meer plezier je uit deze film zult halen. Ouders die zelf niet gamen en met hun kinderen naar de bioscoop gaan zullen er waarschijnlijk wat minder over te spreken zijn. Voor hen zal het, doordat er zoveel film in slechts 92 minuten wordt gepropt, echt een soort onbegrijpelijke psychedelische aanslag op de zintuigen zijn waarbij de kleuren en het lawaai je om de oren vliegen. Schraap je daar de Mario-laag vanaf, dan hou je helaas maar weinig over.
Conclusie
The Super Mario Bros. Movie is een feest van herkenning voor jong en oud. De film biedt met een flinterdun verhaal weinig diepgang, maar weet zich uit die valkuil te redden door de kijker in rap tempo te overspoelen met leuke verwijzingen. Het is geen hele goede film, maar wel een liefdesbrief aan 38 jaar Super Mario die menig Mario-fan met een grote glimlach de bioscoopzaal uit zal laten lopen.
407 )
06-04-2023 18:52
2)
06-04-2023 20:09
