Na een succesvolle release op de PC en smartphone, is de Pixel Remaster-collectie eindelijk op de Switch en PS4 gearriveerd. De collectie verzamelt de eerste 6 Final Fantasy-games die van 1987 t/m 1994 zijn uitgegeven. Dat zijn 6 games in 8 jaar: een stuk sneller dan de huidige Final Fantasy releases! Wat zegt dat over de kwaliteit van deze games? En zijn ze nog relevant anno 2023? Voor de gelegenheid vertellen de hoofdpersonages van ieder deel hoe zij de Pixel Remaster-versie van hun game ervaren.

Final Fantasy I: Warrior of Light
Hoi, ik ben Crispy, de Warrior of Light. Crispy, ja. Nee, ik heb dat niet zelf bedacht. Ik … eigenlijk heb ik geen naam. Sinds ik dat gekke kristal gevonden heb ben ik alles vergeten. En deze drie mensen waar ik samen mee vecht? Nee, die ken ik eigenlijk ook niet. We leren elkaar gedurende ons avontuur ook niet echt kennen. Dus verwacht geen complexe verhaallijnen of interacties. Wij komen uit 1987, oké? In die tijd was je al blij dat er überhaupt leesbare tekst op het scherm werd getoverd. Het gaat bij ons vooral om het verkennen van de wereld en de gevechten.

Op dat vlak is deze remaster echt een grote vooruitgang. Je kan nu namelijk een aantal instellingen aanpassen waarmee wij het een heel stuk gemakkelijker krijgen. Zoals het uitzetten van willekeurige gevechten en het verhogen van de ervaringspunten en geld dat we verdienen. Vooral geld is belangrijk, want daarvan kopen mijn maatjes hun witte en zwarte magie. Ik heb gehoord dat in de andere games soortgelijke opties zitten, maar bij ons scheelt het écht veel. Eerst moesten wij erg veel vechten om sterker te worden. Dat is nu een stuk minder. Kost jou minder tijd en ons minder blauwe plekken. Iedereen wint! Oh en koop alsjeblieft genoeg antidotes! Ik heb nog nooit zoveel giftige vijanden bij elkaar gezien. Excuus, we gaan weer even door. We moeten ene Jack in elkaar meppen. Of heet ‘ie Garland?


Final Fantasy II: Firion
De Warrior of Light? Moet ik die kennen? Omdat dit het tweede deel in de serie is? Dat is wel zo, maar dit is toch echt een heel nieuw verhaal. We bouwen inderdaad wel verder op de gameplay, maar wij ontwikkelen ons op een andere manier. Hoe vaker je een bepaalde vaardigheid gebruikt, hoe beter we daarin worden. Zo is Maria goed met pijl en boog, maar ze wilde zich ook in magie specialiseren. Daarvan zie je meteen resultaat. De regisseur ging hierna verder met de SaGa-serie, dus ook van deze games zie je wel wat invloeden terug.

Valt het op dat er in dit tweede deel meteen al meer verhaal zit? Daar ben ik blij om, want wij doen erg ons best om er iets boeiends van te maken. Daarnaast begint Final Fantasy hier wel echt een eigen identiteit te krijgen. Herkenbare vijanden, chocobo’s en Cid met zijn luchtschip komen bij ons voor het eerst voor. Verder heeft de muziek een enorme upgrade ondergaan. De piepjes en tuutjes uit 1988 waren best charmant, maar compleet achterhaald. Dat is flink bijgewerkt met nieuwe arrangementen voor alle deuntjes. Net als voor alle andere delen overigens. Luister vooral met een goeie koptelefoon – zelf gebruik ik een HiFiMan Sundara die over zo’n 1200 jaar in een andere wereld wordt uitgevonden – om te horen hoeveel detail erin zit.

Final Fantasy III: Onion Knight
Nee, ik heb geen persoonlijke hygiëneproblemen; ik ruik niet naar uien. Waarom ik dan wel zo heet weet ik ook niet echt. Gelukkig kan ik me specialiseren in alles wat ik wil, want in dit derde deel van de serie wordt voor het eerst een banensysteem geïntroduceerd. Ik kan van alles worden: ranger, dief, dragoon, rode of zwarte magiër en meer. Met die focus op onze jobs zingt het verhaal een toontje lager. We zijn allemaal naamloze wezens en in de wereld gebeurt van alles zonder vreselijk goeie onderbouwing. Wij vinden dat niet zo erg; we hebben erg veel lol om zo sterk mogelijke combinaties te maken voor de gevechten.

Ik erger me wel een beetje aan een rechthoek die links boven de vijanden zweeft. Het is een fast-forward-icoontje dat er altijd hangt. Het herinnert je eraan dat je gevechten automatisch kan laten gaan. We doen dan hetzelfde als in de vorige beurt. Het schijnt dat dit in alle games van Pixel Remaster voorkomt. Nu ik toch aan het zeuren ben: ja, het nieuwe font is beter dan in de eerste versie van de Pixel Remasters. Maar het is nog steeds verre van het klassieke font uit de SNES games. En die vind ik toch het fijnst, al kom ik zelf nog uit het NES-tijdperk.


Final Fantasy 4: Cecil
Lief dagboek, vandaag heb ik onschuldige mensen in Mysidia gedood om het waterkristal te halen voor de koning. Mijn team raakt het vertrouwen kwijt in onze missie … en ik ben geen slecht mens, echt niet. Toch durft niemand me aan te kijken uit angst dat ze worden gestraft … en ik kan ze geen ongelijk geven. Ik hoop dat ik ooit mijn ware potentieel kan waarmaken.

Oh, hallo! Zoals je ziet ligt de focus in dit vierde deel weer veel meer op het verhaal. Ook is dit de eerste keer dat Final Fantasy op de SNES verscheen, een 16-bit-machine. Dat zegt je tegenwoordig niet zoveel meer, maar vroeger werden daar grote fanboy console wars over uitgevochten. In het origineel waren de beelden een stuk beter dan voorgaande delen. Met deze remasters is dat voor een groot deel gelijkgetrokken. Terwijl het verhaal groter is en mijn game langer, zijn de gevechten weer meer traditioneel en heeft iedereen een eigen rol.  Zou ik ooit iets anders kunnen zijn dan een Dark Knight?

Final Fantasy V: Bartz
Heel lang zijn Boko – mijn chocobo – en ik in Japan blijven hangen. Waarom? Tja, zo ging dat in die tijd. Ik hoorde zelfs dat mijn voorganger Cecil zich moest voordoen als de hoofdpersoon van Final Fantasy II in het Westen. Dat is toch gek? Hoe dan ook: ik ben blij dat we er nu helemaal bij horen. Wat mij betreft is onze game de perfecte combinatie van verhaal en gameplay met het banensysteem uit Final Fantasy III. Onze game komt lekker snel op gang en er is ook nog ruimte voor de nodige lichtvoetigheid. Meer dan in Final Fantasy IV en VI, waar het allemaal best duister kan worden.

Final Fantasy VI: Terra
Ik wil niet arrogant zijn, maar bij ons is Final Fantasy pas echt volwassen geworden. Met alles waren we onze tijd vooruit: een vrouwelijke hoofdpersoon, een goed verteld verhaal, de allergrootste wereld ooit en de grootste cast. Vaak ook met heel eigen manieren van vechten. Nee, geen banensysteem, maar wel een grote diversiteit. En Kefka, niemand mag hem natuurlijk, maar wát een slechterik zet ‘ie neer.

Natuurlijk zijn we grafisch ook nog steeds het beste, vooral nu we gewoon in breedbeeld speelbaar zijn! In alle games kun je kiezen voor de klassieke weergave zoals op een oude CRT-TV. Daarmee komen er extra horizontale lijnen in beeld en lopen kleuren meer in elkaar over. Deze optie komt in onze game het beste uit vind ik zelf. Het zorgt ervoor dat alles er natuurlijker uitziet. Maar kies vooral wat je zelf het fijnste vindt.


Ultieme pixel-collectie?
Zo te horen zijn alle hoofdpersonen over hun games te spreken. Wij van BG hebben deze collectie ook met veel plezier gespeeld. Het is de ultieme manier om deze klassiekers op één plek te spelen met gemoderniseerde beelden en muziek. En met de nodige boosters spelen ook de NES-games lekker weg. Alsnog is er genoeg op aan te merken. Zo vind ik het maar niks dat er in 1 keer 6 icoontjes bijkomen op mijn Switch. Daarnaast zijn er in iedere game extra’s te vinden: een gallery met kunst en een muziekspeler. Vooral die laatste heb ik in mijn nerdschap al vaker gebruikt om muziek op te zetten. Maar daarvoor moet je wel iedere keer van game wisselen. Verder zouden meer fonts welkom zijn en een optie om de muziek in de game met een druk op de knop om te schakelen naar het origineel. Vooral in de SNES-games hebben de oude tracks de tand des tijds goed doorstaan en soms hoor ik liever die versies. En wat is er met die mini-map rechts bovenin? Waarom moet alles tegenwoordig een mini-map hebben? En waarom komt ‘ie in een nieuw scherm weer terug als ik ‘m heb uitgezet? De collectie mist dus net die puntjes op de ‘i’ waarmee het wat meer je geld waard is.

Want wat kost deze collectie een hoop geld! Oké, de games zijn opgeknapt en het was vast veel werk om ze allemaal naar een ongeveer gelijk niveau te tillen. Maar met 12 euro voor FF I en II, 18 euro voor FF III t/m VI en een heftige 75 euro voor het hele pakket slaat mijn Budgetgamerhart wel een paar keer over. Anders dan de Mega Man Battle Network Legacy Collection is hier meer aan gedaan en met de hele bundel bespaar je toch 21 euro. Maar het blijven games die je al zo vaak ergens anders hebt kunnen spelen. En deze keer zónder de extra’s die je erbij kreeg bij andere ports, zoals op de PSP en GBA.


Laat je Budgetgamerhart spreken
Al met al ben ik vooral heel blij dat ik deze games weer zorgeloos op een modern systeem kan spelen. Uit nostalgische overwegingen, maar ook gewoon omdat dit nog steeds goeie games zijn. En nu je zelf kan bepalen hoe gemakkelijk je het jezelf wil maken, spelen ze nog net wat lekkerder weg. Ze zijn het dus sowieso waard om nog eens aan te schaffen. Als je even kan wachten komt er ongetwijfeld nog wel eens een goeie aanbieding voor de bundel. Laat je Budgetgamerhart de beslissing voor je nemen.