Horizon Forbidden West maakte vorig jaar indruk. Het bleek een succesvolle AAA open-wereld game met prachtige omgevingen, goede personages en leuke zijactiviteiten. Burning Shores doet wat de meeste uitbreidingen doen: het komt met meer content en doet er qua actie en technische hoogstandjes nog een schepje bovenop. Dat is prima, maar persoonlijk had ik op iets meer gehoopt.


Heb je het gigantische avontuur van Aloy in de Forbidden West nog niet uitgespeeld? Dan kun je Burning Shores voorlopig even vergeten. Deze uitbreiding gaat namelijk verder waar het hoofdverhaal stopte. Sterker nog, je kunt de content alleen ontgrendelen als je de laatste verhaalmissie hebt voltooid.

Aloy reist voor deze uitbreiding af naar Los Angeles. Net als de rest van de wereld van Horizon is LA overgenomen door de natuur en agressieve robotdino’s. Geen geheel verzorgde reis in comfortabel OV voor Aloy dus. De roodharige heldin is naar de kust afgereisd omdat ze op zoek is naar een Far Zenith-mafketel: Walter Londra. Hij is net als de andere Far Zeniths in het hoofdspel een egomaniakale gek met snode plannen. Tegelijk zou Londra handige informatie kunnen hebben voor Aloy en haar vrienden. Informatie die kan helpen bij het naderende gevaar waar ze het in de volgende game vermoedelijk tegen moeten opnemen.

Burning Shores is hoofdzakelijk te beschrijven als ‘meer Horizon’. Logisch natuurlijk voor DLC, ware het niet dat ontwikkelaar Guerrilla Games in het verleden meer dan dat met een uitbreiding heeft gedaan. The Frozen Wilds, de grote uitbreiding voor de eerste Horizon-game, wist allerlei nieuwe elementen toe te voegen. Waarmee het de ...erm… horizon van de franchise verbreedde. Denk aan slim ontworpen speelgebieden waardoor je echt de hele kaart verkent, missies die zich in strakke dungeons afspelen en zowaar echte puzzels.


Ik heb voor deze recensie alle hoofd- en zijmissies van Burning Shores voltooid, maar daarvoor hoefde ik maar een fractie van Los Angeles te verkennen. De kaart van deze uitbreiding zit vol lege ruimtes waar weinig te beleven valt. Een ander pijnpuntje is dat er totaal geen noodzaak is om op zoek te gaan naar ‘Brimshine’. Dit is een nieuw materiaal waarmee je nieuwe uitrusting koopt. Maar die uitrusting is niet beter dan wat je in de hoofdgame kon vinden. Een vreemde keus, want de motivatie om daarvoor te verkennen wordt zo de kop ingedrukt.

Burning Shores concentreert zich vooral op twee zaken: het probeert Aloy meer menselijk te maken en het legt de nadruk op de actie-elementen van de serie. Ik kom zo terug op dat eerste, maar eerst wil ik mijn zorgen uitspreken over het vechtsysteem van Horizon. Ik denk namelijk dat het met deze DLC een beetje een breekpunt heeft bereikt. Vechten in Horizon is altijd ietwat houterig geweest, met name door de onhandige dodge en de stijve mêlee-aanvallen. Guerrilla lijkt zich niet helemaal van deze limieten bewust en dat zorgt voor hele irritante gevechten in deze uitbreiding.

De kikkerachtige Bilegut, een van de nieuwe vijandige machines in Burning Shores, is nog prima te doen, maar de Waterwing is niets minder dan een nachtmerrie. De snelheid van deze gevleugelde tegenstander zorgt voor pure chaos en als je tegen meer tegelijk moet voelt het simpelweg als een zooitje. Minstens zo irritant zijn de nieuwe menselijke mini-bazen met veel bepantsering en doelzoekende raketten. Je vecht in deze actie-volle DLC sowieso tegen een hoop mensen. Dat is al sinds de eerste Horizon een stuk minder leuk dan knokken tegen machines, dus het is vreemd dat Guerrilla hiervoor heeft gekozen.


Burning Shores doet natuurlijk ook goede dingen. Het rehabiliteert Aloy’s imago bijvoorbeeld. Ze is in de hoofdgame eerlijk gezegd vaak een beetje vervelend. Er rust natuurlijk veel op haar schouders – ze moet de wereld redden! – waardoor ze veelal gehaast en geïrriteerd overkomt. In dit nieuwe hoofdstuk zijn de belangen minder groot, waardoor Aloy de kans krijgt om meer empathisch te zijn voor haar medemens.

Dat uit zich vooral in haar relatie met Seyka, een nieuw personage dat met Aloy meegaat tijdens alle hoofdmissies. Seyka is net als Aloy een alleskunner die tegelijk een buitenbeetje is binnen haar stam. Door deze raakvlakken groeien ze naar elkaar toe en we ontdekken zowaar dat Aloy net als iedereen complexe gevoelens kan ontwikkelen.

Een ander hoogtepuntje heeft te maken met het laatste baasgevecht. In tegenstelling tot de hoofdgame is Burning Shores enkel beschikbaar voor de PS5. Deze exclusiviteit wordt met dat laatste baasgevecht volledig gerechtvaardigd. Het is namelijk een ongelofelijk technisch hoogstandje dat mij in ieder geval even naar het puntje van mijn stoel dwong.


Conclusie
Horizon Forbidden West: Burning Shores is een hele degelijke uitbreiding. Het versterkt Aloy als personage en Guerrilla Games laat tussendoor even zien dat ze op technisch gebied meesters in het vak zijn geworden. Echter, deze uitbreiding doet niet genoeg met haar locatie en legt de zwakke punten van het vechtsysteem pijnlijk bloot. Al met al kijk ik nog steeds uit naar het volgende Horizon-hoofdstuk, maar inmiddels denk ik dat Guerrilla wederom aan een aantal fundamentele systemen moet sleutelen.