Wie aan games denkt die op unieke wijze gebruikmaakten van de twee schermen van de Nintendo DS denkt ongetwijfeld ook aan Etrian Odyssey. In deze games wandelde je op het bovenste scherm door grote doolhoven terwijl je op het onderste zelf de kaart moest tekenen om je weg terug te kunnen vinden. Ten tijde van de 3DS kregen we nog een paar delen, maar daarna is deze reeks stilletjes verdwenen tot nu. Want met het verschijnen van deze Origins Collection kunnen Switch- en PC-gamers ook aan de slag met de eerste drie delen van Etrian Odyssey.


Voor het eerst in Europa
Zoals de titel al doet vermoeden betreft het hier een collectie van remasters. Hoewel Etrian Odyssey 1 en 2 al eerder van remakes zijn voorzien op de 3DS, zijn het originele tweede en derde deel nooit bij ons in Europa uitgebracht. Genoeg nieuws dus, zelfs voor de fans van het eerste uur. Maar wat doe je eigenlijk in deze games?

De Etrian Odyssey-spellen zijn een reeks van dungeon crawler RPG’s. Aan het begin van je avontuur stel je een team van maximaal vijf huurlingen samen die je zelf van een naam en uiterlijk mag voorzien en deze stel je op in twee rijen. De voorste rij doet meer fysieke schade en beschermt de achterste rij, dus op de achterste rij zet je bijvoorbeeld je healer, tovenaar of boogschutter. Omdat je deze groep zelf samenstelt uit een groot aantal klassen en de personages daardoor geen tekst en dus geen persoonlijkheid hebben, is het verhaal in deze games flinterdun en je hoofdqueeste bestaat dan ook uit niet veel meer dan het bereiken van het einde van een groot labyrint. De kracht van deze reeks zit ‘m dan ook vooral in de gameplay.


Labyrint
Het labyrint is één grote kerker die bestaat uit meerdere verdiepingen. Per vier of vijf verdiepingen zijn deze voorzien van een eigen visueel sausje. Denk hierbij aan bossen, jungles, onderwatergebieden, grotten in allerlei soorten en maten en meer. Uiteraard passen de vijanden zich hier op aan en waar je in de jungle bijvoorbeeld tegen fantasierijke salamanders en vogels vecht, versla je onderwater voornamelijk vissen en krabben. Deze vijanden zijn tijdens het spelen onzichtbaar, maar via een radar kun je zien wanneer ze dichtbij zijn. Met elke stap die je zet wordt deze iets roder en wanneer deze helemaal rood gloeit mag je aan de slag.

Een leuke twist hierop zijn de zogenaamde FOEs. Dit zijn een soort minibazen die zich in de vorm van grote ballen stapsgewijs door het doolhof verplaatsen. Dit gebeurt volgens een vaste route, dus door strategisch te werk te gaan kun je deze ontwijken, wat ook wel nodig is want dit zijn vaak erg sterke rakkers waar je je vingers niet aan wil branden tot later in de games. Lukt het je wel om deze FOEs een kopje kleiner te maken, dan word je overladen met zeldzame materialen die je weer kunt verkopen om van dat geld betere wapens en bescherming in te slaan.


Lekker tekenen
Naast het uitpluizen van het labyrint ben je druk bezig met het maken van je eigen landkaart. Hierop teken je alle gangen, muren, schatten die je niet open hebt kunnen maken, geheime gangen en meer. Je moet namelijk nogal vaak door verdiepingen waar je al eens bent geweest, dus het is handig als je dan weet wat de kortste route naar de uitgang is. Wij hebben het spel gespeeld op de Nintendo Switch en deze heeft vanzelfsprekend geen tweede scherm zoals de Nintendo DS. Gelukkig heeft ontwikkelaar Atlus hier een oplossing voor gevonden.

Met een druk op de knop opent de kaart zich naast het speelveld, waar je met de sticks en triggers van je controller op kunt tekenen. Helaas werkt dit niet optimaal en hoewel je snel went aan de manier van spelen is het niet echt een geslaagde vervanging van de DS-ervaring. In handheld-modus kun je het touchscreen van de Switch hiervoor gebruiken en dit werkt al een stuk beter. Echter is het gebruik van een stylus dan wel echt een pre.

Heb je geen zin om een kaart te tekenen? Dan kan je gebruikmaken van de stand waar de kaart voor je wordt getekend wanneer je door het doolhof loopt. Je kunt kiezen of alleen de vloer, of zowel de vloer als de muren voor je ingevuld moeten worden. De rest moet je nog wel zelf doen. Dit werkt eigenlijk perfect, al haalt dit wel een beetje het plezier van het tekenen van de kaart weg, wat natuurlijk een groot onderdeel is van deze serie.


Uren zoet
Om je wat meer motivatie te geven om niet regelrecht naar de uitgang te rennen maar de verdiepingen echt te verkennen, kun je in de stad sidequests aannemen. Dit zijn vaak leuke puzzels waar je verstopte bazen voor moet verslaan of vijanden aan moet vallen met een bepaald soort aanval, waardoor je blijft experimenteren met verschillende klassen, vaardigheden en samenstellingen van je groep. Aan content geen gebrek dus.

Per spel ben je zeker een dikke 50 uur zoet en als je hier de zijmissies en post-game-verdiepingen aan toevoegt kun je de speelduur makkelijk verdubbelen. Wat hier ook bij helpt is dat de Etrian Odyssey-spellen zeer taai zijn en je lastige gevechten vaak meer dan eens moet proberen. Voor de speler die hier geen zin in heeft of er gewoon niet doorheen komt is het mogelijk om in de stad van moeilijkheidsgraad te wisselen.

Nieuw is de Picnic-stand waarbij het spel zo makkelijk wordt dat je een heel eind komt met auto-battles en natuurlijk is er ook een moeilijkere Expert-stand voor de krijgers die van een extra uitdaging houden. Ook zijn de verbeteringen van de latere delen doorgevoerd in alle drie spellen. Zo heb je meer kleuren en iconen om te gebruiken bij het tekenen van de kaart, kun je je nu in het eerste deel ook zijwaarts door het labyrint begeven, kun je in de eerste twee delen voorwerpen bewaren in de stad en kun je in het midden van gevechten je handboek raadplegen om te kijken wat de sterktes en zwaktes van je vijanden ook alweer waren.


Nostalgie
Qua presentatie is deze Origins Collection een beetje een tweesnijdend zwaard. Visueel zijn de games er enorm op vooruit gegaan. De priegelige DS-sprites zijn nu prachtige gedetailleerde HD-tekeningen en de omgevingen hebben er nog nooit zo goed uitgezien. Echter maakten de 3DS-remakes van de eerste twee delen gebruik van mooie 3D-modellen en die zijn hier nergens te bekennen. Het is te begrijpen omdat het derde deel anders de enige was met 2D-tekeningen, maar voor spelers die liever naar 3D-modellen kijken is dit wellicht een minpunt.

De soundtrack is verzorgd door Yuzo Koshiro die je wellicht kent van Streets of Rage of Castlevania op de DS en ligt heerlijk in het oor. Deze muziek is redelijk gelijk gebleven als op de DS, maar gelukkig wel van hogere geluidskwaliteit voorzien waardoor het zeker niet verkeerd klinkt uit een tv-speaker. Door het inmiddels ietwat ouderwetse PC88-MIDI-geluid brengt de soundtrack een bepaalde charme met zich mee dat menig RPG-enthousiasteling zal vullen met een gevoel van nostalgie voor een spel dat ze wellicht nog nooit hebben gespeeld.

Aan de kwaliteit van de collectie zal het niet liggen, maar wat voor sommige spelers misschien een knelpunt zal zijn is de prijs. Per stuk kennen de spellen een prijs van €39,99 wat redelijk in lijn ligt met wat destijds de aankoopprijs was op de Nintendo DS. De volledige collectie zal €79,99 uit je portemonnee zuigen, wat geen verkeerde prijs is voor drie games waar je makkelijk honderden uren in kwijt kunt. Helemaal in vergelijking met de hedendaagse prijzen van de DS-delen waar een compleet exemplaar van het derde deel bijvoorbeeld al voor rond de €200 over de tweedehandstoonbank gaat. Echter is het een flinke drempel voor nieuwkomers die niet weten of Etrian Odyssey wel iets voor hen is. Die mensen kunnen wij aanraden om Etrian Odyssey III los aan te schaffen. Dit is verreweg het beste en meest uitgebreide deel van deze trilogie en een prima instappunt voor de serie.

Conclusie
De vertaling van Etrian Odyssey naar het grote scherm is door het unieke kaartsysteem niet helemaal vlekkeloos verlopen. Toch werkt het en is het een waar genot om deze toptitels in HD te kunnen beleven. Hoewel de prijs van deze collectie ietwat aan de hoge kant is, kunnen wij niet anders dan concluderen dat de vele honderden uren speelplezier het meer dan waard zijn.