Van Max Payne tot Control en Alan Wake, Remedy Entertainment weet altijd games te maken die ik op zijn minst wil doorlopen voor het verhaal. En voor Alan Wake zijn verhalen natuurlijk de basis van de game. Alan Wake II pakt het avontuur van Alan weer op en introduceert tegelijkertijd een tweede hoofdpersoon in de vorm van FBI-agente Saga Anderson. Weet deze game dertien jaren na het origineel indruk te maken of komt dit vervolg eigenlijk te laat? Je leest het hier in de review.


Alan Wake verscheen in 2010 op de Xbox 360 en draaide om de schrijver Alan Wake, die samen met zijn vrouw er even tussenuit gaat om zijn writer’s block te ontlopen. Wanneer zijn vrouw Alice wordt aangevallen door een mysterieuze verschijning, gaat het verhaal met zowel Alan als de speler aan de haal met allerlei plotwendingen waar de meeste scriptschrijvers hoofdpijn van zouden krijgen. Het dorpje Bright Falls, waar de eerste game zich afspeelt, is ook de locatie waar in Alan Wake II een gruwelijke sektemoord gepleegd is op voormalig FBI-agent Robert Nightingale, een karakter dat fans van de eerste game natuurlijk nog kennen.


Mind Palace a la Sherlock Holmes
En zo start de game met jou in de rol van Saga Anderson. Wat Saga als personage onderscheidt van Alan, is dat zij tijdens haar onderzoek verschillende aanwijzingen verzamelt en deze in een ‘Mind Palace’ moet ordenen om voortgang in verschillende zaken te boeken. Door foto’s van bewijsstukken op de muur te plakken en verbanden te leggen tussen gebeurtenissen, personages en bewijsstukken kan ze de zaken oplossen. Daarnaast moet ze ook geregeld mensen ondervragen. Door ze te profileren, krijgt Saga nieuwe inzichten over de gebeurtenissen rond de moord.

Natuurlijk zijn ook elementen uit de eerste game, zoals The Dark Place en Alan zijn duistere dubbelganger Mr. Scratch, weer terug van weggeweest. Het zijn deze bovennatuurlijke elementen die het verhaal een extra laag aan spanning en diepgang geven. Alan Wake II is dan ook een game geworden die de duisternis omarmt en je geregeld in beklemmende situaties plaatst. Daarbij moet je goed gebruik maken van de kracht van het licht om tegen de duisternis te vechten. Je vijanden zijn namelijk vaak gevoelig voor een combinatie van je wapens en lichtbronnen, zoals je zaklantaarn of een fakkel.


Twin Peaks my interest
Tijdens mijn playthrough was ik vooral onder de indruk van de manier waarop het verhaal verteld wordt, hoe sterk de acteerprestaties van de cast zijn en hoe mooi de wereld van Alan Wake II door Remedy is neergezet. De vele locaties en karakteranimaties zijn buitengewoon goed en dragen constant bij aan de sfeer die de game rijk is. Bright Falls roept als locatie ook de vergelijking met een serie als David Lynch’s Twin Peaks op. En net als in die serie weet je als speler soms ook niet waar je precies mee te maken hebt. Remedy weet in dat opzicht geregeld vragen aan zowel Saga als de speler te stellen die helaas niet altijd volledig beantwoord worden. Maar dat is ergens ook een beetje de charme van het genre. Soms is het beter om bepaalde elementen aan de verbeelding over te laten.

Op het gebied van gameplay moet je naast gevechten met de schaduwen ook geregeld verbanden leggen. Voor Saga doe je dat aan de hand van bewijsstukken, maar ook Alan heeft een soortgelijk gameplay element. Als schrijver moet hij namelijk op bepaalde momenten het plot van zijn boek herschrijven om het verloop van de game aan te passen. Saga vindt namelijk geregeld pagina’s uit het boek van Alan, waarin hij de gebeurtenissen van haar verhaal op een voorspellende wijze uit de doeken doet. Iets wat je als speler natuurlijk meteen aan Saga haar realiteit doet twijfelen. Meer informatie geven zou teveel van het verhaal uit de doeken doen, maar het komt er simpelweg op neer dat Remedy een tof verhaal heeft neergezet wat je vooral zelf moet ontdekken.


Is dat Max Payne die ik daar zie?
Naast het verhaal en de verplichte gevechten is er ook een hele berg aan items te verzamelen. Van geluidsopnames op de radio en uitzendingen van een speciale TV-serie tot vele bestanden die meer achtergrondinformatie geven. Ze zijn allemaal in de wereld verstopt en je wordt beloond met upgrades voor je wapens als je de vele locaties grondig verkent.

Een speciale vermelding moet gemaakt worden voor de cast van acteurs die de actie tot leven brengen. Saga’s partner is Agent Casey, die wordt ingesproken door James McCaffrey, die we ook kennen als de stemacteur van Max Payne. Zijn karaktermodel is de Creative Director van Remedy Sam Lake, die model stond voor Max Payne in het origineel. Zo hebben we in-game dus een bijzondere combinatie van het uiterlijk van de ene en het stemgeluid van de andere acteur. Maar ook Shawn Ashmore als Sherrif Breaker en David Harewood, die je kunt kennen uit Supergirl, spelen interessante rollen in het verhaal. De hoofdrollen van Saga Anderson en Alan Wake worden gespeeld door respectievelijk Melanie Liburd en Ilkka Villi. Die laatste weet opnieuw een mooie prestatie neer te zetten met een interessante dubbelrol.


Een eigen universum
Alan Wake II wist mij een lange tijd te vermaken, maar tegen het einde van het verhaal blijven er wel een paar aspecten over die wat afbreuk doen aan de uren die eraan voorafgaan. Op een gegeven moment merk je dat de game eigenlijk heel weinig ruimte geeft om van het plot af te wijken. Je hebt nooit meerdere manieren om iets op te lossen of informatie in te winnen. Dat zorgt er een beetje voor dat de game, ondanks een hoop creativiteit qua verhaal en plotwendingen, tegelijkertijd best simplistisch en lineair is qua uitvoering. Niet dat het veel afbreuk doet aan de ervaring, want de game is fantastisch qua plot, spanning en sfeer. Dat smaakt absoluut naar meer, maar juist bij hele goede games vallen de kleine minpunten eerder op. Remedy is overduidelijk bezig met het opzetten van hun eigen universum. Dat er raakvlakken en overlappingen zijn met hun titels zoals Quantum Break en Control is overduidelijk en het maakt nieuwsgierig naar wat ze hierna gaan doen. Hopelijk is één van de eerste stappen het uitbrengen van een fysieke versie van de game, want een titel als Alan Wake II verdient een plaatsje in de kast van iedereen die houdt van spannende en sfeervolle games. Voor nu moeten we het met een digitale release stellen.

Conclusie
Alan Wake II is een grafisch indrukwekkende game geworden die een intrigerend verhaal weet te vertellen. Je moet de eerste game, en eigenlijk ook Quantum Break en Control, wel gespeeld hebben om alle toffe verwijzingen in het spel te kunnen waarderen, maar op zichzelf staat Alan Wake II ook als een prima titel overeind. Je kunt met gemak een uur of dertig met de game bezig zijn en wanneer je alle collectibles en achievements/trophies wilt verzamelen, tik je al snel de veertig uur aan.