Een aantal weken geleden bleek Prince of Persia een uitstekende Metroidvania te zijn en wist daar hoge ogen mee te gooien. Inmiddels staat de volgende game in dit genre alweer klaar, namelijk Ultros. Of deze titel zich kan meten met de grootheden in het genre, lees je in deze review.


Kaleidoscoop
Het eerste wat opvalt aan Ultros is de unieke artstyle. De game is vrijwel volledig met de hand getekend en geschilderd door Niklas Åkerblad, beter bekend als El Huervo. De oplettende lezer kent deze naam waarschijnlijk wel van Hotline Miami, waar Åkerblad het artwork van zowel de games als de bijbehorende LP's heeft vormgegeven. Het resultaat is een soort mierzoete LSD-trip gemixt met een trippy biopunk-stijltje. Alsof je na het nemen van een zegeltje in een kaleidoscoop gaat liggen koekeloeren.

De game vindt plaats op een ruimte-uterus genaamd The Sarcophagus. Ja, dat lees je goed. In het midden van deze uterus bevindt zich Ultros, een mysterieus demonisch wezen. Door het bevrijden van een flinke handvol groene mannen hoopt de naamloze, vrouwelijke protagonist bij Ultros te kunnen komen en zo een manier te vinden om van deze ruimte-uterus te geraken. Het verhaal is net zo bijzonder als de visuele stijl, maar hoe zit het met de gameplay?


Roguevania
Ook die is erg uniek. Ultros combineert de bekende kwaliteiten van een Metroidvania met die van het roguelite genre. Dit betekent dat je elke keer na het bevrijden van een groene man je krachten verliest en opnieuw begint. Een interessant concept, maar de uitwerking is vaker frustrerend dan leuk. Zo is de eerste kracht die je vrijspeelt een double jump, waarna je waarschijnlijk direct terugdenkt aan alle plekken die je hebt gezien waar je eerder niet bij kon, om de kracht enkele minuten later weer te verliezen. Gelukkig hoef je niet elke kracht opnieuw individueel te vergaren en ontgrendel je ongeveer halverwege het spel een manier om ze dicht bij het begin terug te krijgen. Toch voelt het meer als een manier om de speelduur kunstmatig te verlengen dan als een leuk spelmechanisme. Sommige upgrades kun je op een gegeven moment echter vastzetten, zoals extra levenspunten of krachtigere aanvallen.

Op momenten voelt Ultros redelijk traag aan. Zo verlies je vaak momentum bij het navigeren tussen kamers, en is de combat door de handgetekende animaties redelijk log. Dit is niet per se een nadeel, aangezien de game er rondom is gebalanceerd, alleen ligt het geheel hierdoor niet heel lekker in de vingers. De bazen die het spel kent zijn allemaal vrij leuk en, wanneer je wilt, zelfs te 'verslaan' zonder er tegen te vechten, wat unieke gameplay en zelfs een bonus-einde kan opleveren. Ook kent Ultros een soort tuinier-element waarbij je in de loop van de game op gloeiende plekken allerlei zaden kunt planten. De ene keer groeit hier een grote boom uit die je als platform kunt gebruiken, de andere keer wordt het een liaan waaraan je kunt slingeren om de overkant te bereiken. Dit voegt een soort puzzelachtig element toe waarbij je moet nadenken over welk zaadje waar precies geplant moet worden om het gewenste effect te creëren.


Surreële presentatie
Wat gelukkig heel goed geslaagd is, is de presentatie. Eerder sprak ik al over de visuele kant van Ultros, maar ook de soundtrack van componist Ratvader is werkelijk geweldig. Deze combineert buitenaardse geluiden met onconventionele drums en opzwellende violen, wat samensmelt tot een soort surreëel geluidsdecor van je ruimteavontuur. Check vooral de track Vainglory op je favoriete streamingdienst of YouTube om een beeld te krijgen van de muziek van deze excentrieke game. Ik heb de game gespeeld op een pc waar je slechts drie opties hebt voor de beeldkwaliteit, waarvan de hoogste in een resolutie van 1080p wordt weergegeven. Een bijzondere keuze, vooral omdat Ultros het moet hebben van zijn grafische pracht, maar wellicht zijn de handgemaakte assets niet in hogere kwaliteit gemaakt.

Op het eerste gezicht lijkt de game misschien niet heel toegankelijk. Zo worden de zintuigen al snel overprikkeld door de psychedelische visuals van het spel, waardoor de voorgrond soms lastig te onderscheiden is van de achtergrond. Om je hierbij te helpen zijn er een aantal toegankelijkheidsopties aan het spel toegevoegd. Zo kun je de achtergronden naar smaak iets waziger maken of de kleuren verminderen. De game kent verder geen moeilijkheidsgraden, maar biedt wel de mogelijkheid om de schade die vijanden je toebrengen te verminderen, waardoor zelfs iemand die daadwerkelijk aan de LSD zit met Ultros aan de slag kan.


Uiteindelijk zul je ongeveer vijftien uur besteden aan Ultros, al is dit sterk afhankelijk van hoe vaak je vast komt te zitten. Veel kamers lijken op elkaar, waardoor routes moeilijk te onthouden zijn, en doordat je vaardigheden constant worden afgepakt, loop je regelmatig naar een plek waar je niets kunt doen om vervolgens weer terug te moeten. Backtracking is genre eigen in het geval van een Metroidvania, maar meermaals exact hetzelfde moeten doen en zelfs een paar keer dezelfde bazen moeten verslaan, wordt snel eentonig.

Conclusie
Ultros is een genot voor het oor en het oog. Helaas schuilt in deze psychedelische verpakking een vrij matige Metroidvania die vaker frustreert dan betovert. Op audiovisueel gebied is er weinig zoals Ultros en dat siert de game ten zeerste. Echter, de game heeft mij verder helaas niet echt weten te overtuigen.